1641

Ja bym się, mianowicie, chciała dowiedzieć, jak Wy się czujecie z myślą, że majówka, że te tam - grille, wycieczki, rower, a ja tutaj PRACUJĘ? Hę? Możecie spojrzeć mi w oczy? Proponuję potrenować na zdjęciu. Tak, tak - spróbujcie spojrzeć w oczy choć mojemu zdjęciu! Wierzę, że stosowne wyrzuty sumienia odczuto. Odszczuto.

Znowu zajrzałam na fejsa i oczywiście znalazłam coś, co mnie doprowadziło do szału. Nieodległe schronisko znalazło na śmietniku kotkę z kilkudniowymi kociętami. Zapakowane do pudła po garnkach. I oklejone taśmą izolacyjną. Wierzę głęboko, że istnieją czyny, dla których nie ma przebaczenia i kara nie nadejdzie w ogniu piekielnym, ale już tutaj - na ziemi. Nie mogę bowiem zrozumieć, kim trzeba być w tym pierdolonym katolickim kraju, pełnym miłości i miłosiedzia, żeby skazywać matkę w połogu i jej nowonarodzone potomstwo na powolną i przedłużającą się śmierć w męczarniach.

Ilustracja zdjęciowa.

Życzę ci, bydlaku (płci obojga) wszystkiego najgorszego. Zdychaj. Powoli i w męczarniach.
(A pięć dych na kieckę poszło na żarcie dla cudem uratowanych kotów - gdyby ktoś był zainteresowany, dane można znaleźć TU - dzięki czemu nie musiałam dziś nigdzie wychodzić).

Skoro się wygardłowałam, to idę, popracuję. Dla odmiany. Jutro też. Człowiek przynajmniej wie, po co żyje. Fajnie, c'nie?