1080
Sięgam pamięcią najdalej jak potrafię i widzę moją mamę z umalowanymi ustami. Kiedy się nad tym zastanawiam, uzmysławiam sobie, że w tym „najdalej” mama jest chyba moją rówieśnicą. Jak na ówczesne czasy byłam dzieckiem późnym – rodzice moich koleżanek szkolnych mieli dwadzieścia parę lat. Moi – po czterdziestce. Dziadkowie rówieśników byli niewiele starsi od moich rodziców. Bardzo im zazdrościłam tych młodych mam, wyglądających prawie jak koleżanki, tych tatów z długimi włosami, w dzwonach i śmiesznych, szerokich krawatach (potem – w śledziach). Moi byli zupełnie inni. Mamę lokalna społeczność nazywała „kapeluszową”. Była elegancka, jak na te siermiężne czasy – nikt przecież nie wiedział, że nocami ściboliła ciuchy z tkanin dziwnego pochodzenia i prowadziła rozbuchaną kooperatywę z zaprzyjaźnioną krawcową. Z resztek, ze „spadów”, z przeróbki. Oprócz tego była piękna, co jej zostało do dziś i przez całe życie stanowiło podstawowy powód damskiego ostracyzmu, o czym nigdy nie mówiła. Ale
