1383

Jak to jest wypuszczać nową książkę? Czy ja wiem? Hmmm... Dziwnie.

Z jednej strony - wyczerpanie materiału. Walczymy od wielu miesięcy, udając, że nie mamy innych zajęć. Każdy autor jest wszakże tak samo ważny. Każdy wymaga indywidualnego podejścia. Z każdym trzeba porozmawiać... inaczej. I teraz proszę to sobie przemnożyć przez czterdzieści.
Od czytania tekstów czasem mi wzbiera. Niech nikt sobie nie myśli, że to są złe teksty - nie o to chodzi. Po prostu odbieram, siedzę, czytam, skupiam się, poprawiam, wymyślam synonimy, zawieszam się na zaburzeniach w związkach frazeologicznych, spieram o przecinki, spacje, półspacje, średniki, myślniki i domyślniki. Dla piszącego wszystko jest jasne. Dla czytelnika niekoniecznie.

Poprawiamy w nieskończoność. Ja, Chuda, Asia z wydawnictwa. Ustawiamy, przestawiamy, się spieramy. Chodzi o to, żeby było dobrze. Najlepiej. Gładzimy, głaszczemy, brzegi czynimy nieostrymi.
Najgorzej jest na dwa dni przed premierą. Na dzień. W dzień.
Jeszcze to zauważyłam. Popraw to. A macie to? Ale co? Zostaw, ja to zrobię. Nie, ja to zrobię. A co myślisz o? Zapomniałam o. Pamiętałaś o? Cholera! O czym zapomniałyśmy?!

A potem przychodzi TA CHWILA.
I zupełnie przestaję nadążać. Skrzynka pęka mi w szwach. FB pęka mi w szwach. WSZYSCY piszą. I to jest właśnie najlepsze. Śmietanka. Lukier. Wisienka na torcie.

Świetne! 
Gratulacje!
Jesteście wielkie!!!
Ja wiem, ile się narobiłyście, żeby to ogarnąć!
Super, będę propagować.
Cieszę się bardzo, tańczę i śpiewam!
Płonę z dumy. Ciekawe czy widać.
Jeszcze raz serdecznie podziękowania. Tobie szczególne :)
Jesteście super.
Przeczytałam jednym tchem, to zalewając się łzami, to z jakąś kulą w gardle łkając bezgłośnie, to znów zarykując się ze śmiechu lub tłumiąc chichot nieludzki tak, że aż pies kilka razy sprawdzał, czy mnie coś nie trafiło.
Piekne!
Napiszę ci całą czwartą część.
Czuję się, jak w dniu, gdy obroniłam magisterkę.
Miły wieczór? Ja już wiem, że spędzę go z pewnym e-bookiem, na który bardzo długo czekałem.
Stooooooolaaaat, stooooolaaaaat, niech żyje, żyje naaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam!

I tak dalej, i tak dalej.
W takich chwilach wiem na pewno, że warto. Przecież te maile są dłuższe. Wszystkie pełne dobrych, ciepłych słów. Wszystkie, co do jednego - naj, najmilsze.
Wyobrażam sobie, jak te słowa płyną, lecą do Mikołajka. Otaczają go swoistym kokonem. Otulają i kołyszą do snu. Przekładają się na pieniądze na jego koncie w fundacji. Kupują waciki, ustniki, patyki i inne rzeczy, o których istnieniu nie chcę nawet myśleć.
I jestem... do cholery. Jestem po prostu wdzięczna. Wszystkim, którym zechciało się wysilić.

Dość mam tego Macierzyństwa bez lukru!
Będę to robić do końca świata. I jeden dzień dłużej!!!