1165

Skosiwszy areał trawnika o zaroście powyżej pół metra, optymistycznie stwierdzam, że to klęska. Chciałabym także nadmienić, że słowo "trawnik" jest tu użyte zdecydowanie na wyrost. Chwastnik - to byłoby znacznie lepsze określenie. Chwastnik wybujały nieludzko, w dodatku na terenie bulwiastym, tu i ówdzie poznaczonym gałęziami oraz kamiorami, z tytułu wysokości chwastnika - niewidocznymi całkowicie.
Sporo czasu zajęło mi wypracowanie metody, bo kosiarka nie dawała rady. Metodą prób i błędów, dziesiątków zacięć i czyszczeń noża, doszłam do rozwiązania: kosiarka bez kosza, z uchyloną klapą zabezpieczającą. Nareszcie! Genialnie!
I wtedy zarobiłam kawałkiem deski w piszczel.
(Bo klapa zabezpieczająca, jak wspominałam - uchylona). Deski, chciałabym nadmienić, rozpędzonej zgodnie z prędkością noża kosiarki. Bolało.

Półtorej godziny później pot zalewał mi czoło, a do końca trawnika gnała mnie już jedynie nienawiść do świata. Oraz chora ambicja. Z zaciętym wyrazem twarzy wykonywałam wciąż te same, płynne (buchacha!) ruchy po wertepach, wkładając w to maksimum pozostałych jeszcze sił. Już tylko kawałek! Kawałeczek!

I wtedy przejechałam sobie po przedłużaczu.

Resztę trawnika obcięłam ręcznie. Nożycami. Kręgosłup mi pęka. Nogi mi pękają. Kurz idzie uszami. Chętnie bym kogoś zabiła kijem, tylko wstawać mi się nie chce.