1334

Jak doprowadzić ludzi do pasji prawie nie używając rąk.
Oraz, oczywiście, #zadługienieczytam.

Punkt pierwszy: publikuj regularnie i przyzwyczaj wszystkich do swojej aktywności.
Punkt drugi: zamilknij na dłuższy czas nie podając powodu.
Punkt trzeci: wróć i napisz coś, co wszystkich wkurwi.


Malala Yousafzai powinna natychmiast zniknąć z przestrzeni publicznej!

W roku 2013 do Nagrody Nobla nominowano szesnastoletnią Pakistankę - Malalę Yousafzai. Uznano ją za aktywistkę, działającą na rzecz dostępu do edukacji oraz praw kobiet. Ponieważ nie każdy śledzi tego typu wydarzenia, pozwolę sobie przybliżyć je w skrócie.

W roku 2009 w Pakistanie rebelianci zaatakowali siły rządowe i przejęli władzę, opanowując całą dolinę Swat, w której żyła rodzina Yousafzai. Wprowadzono prawo szariatu, zamykając szkoły i drogę do edukacji zamieszkałym tam dziewczynkom. W tym czasie do ojca Malali zgłosił się znajomy, który poszukiwał osoby, mogącej na stronie BBC poprowadzić blog na temat zaistniałej sytuacji. Indagowany zaproponował swoją, naówczas dwunastolenią, córkę. Tak zaczęła się historia, której finał obserwuje dziś cały świat.

Malala podjęła się zadania i rozpoczęła publikowanie pod pseudonimem, który bardzo krótko skrywał jej prawdziwą tożsamość. W międzyczasie dolina Swat została odbita przez wojska rządowe, a sama Malala uznana za dziecięcą bohaterkę i licznie uhonorowana. Jednak talibowie o niej nie zapomnieli, grożąc i nastając na nią. Trzy lata później do autokaru, wiozącego uczniów do szkoły, wdarł się zamachowiec i postrzelił Malalę w głowę i szyję, w wyniku czego długo walczyła o życie, a uszczerbek na zdrowiu będzie jej towarzyszył do końca.

Świat zachodni ruszył na pomoc. Rodzina Yousafzai zamieszkała w Wielkiej Brytanii, Malalą zajęła się tamtejsza służba zdrowia, sprawę nagłośniono, przyznano dziecku Nagrodę Sacharowa i zgloszono jej kandydaturę do pokojowej Nagrody Nobla, której finalnie nie otrzymała.
I bardzo dobrze.

Cała sprawa jest dla mnie absolutnym skandalem. Obwiniam za tę sytuację wszystkich, poczynając od rodziców Malali i kretyna z BBC, poprzez władze pakistańskie, media, rządy państw europejskich i Stanów Zjednoczonych, na zwykłych, szarych obywatelach tych ostatnich kończąc. Każdy z wymienionych zachował się jak hiena, żerująca na bezpieczeństwie dziecka. I to podkreślam z całą mocą. Malala nie jest żadna bojowniczką, działającą na rzecz dostępu do edukacji. Jest dzieckiem, któremu zabroniono się uczyć, choć marzyła o karierze lekarki. Nie jest też działaczką na rzecz równouprawnienia kobiet. I nie jest nawet kobietą. Jest dzieckiem. Bezwolnym i zmanipulowanym przez dorosłych, którzy dostrzegają problem i, zamiast go zlikwidować, na pierwszą linię frontu posyłają dwunastolatkę.

Jak to się stało, że ojciec Malali sam nie próbował walczyć, choćby słowem, o dobrostan swojej córki? O czym myśleli rodzice, gdy wystawili córkę pod lufy talibów? Jak mało mają wyobraźni i czym tak naprawdę kierują się w życiu? Bo nawet niewyedukowana i pochodząca z priwislańskiego kraju osoba zdaje sobie sprawę, że talibowie to maniacy religijni, którzy nie cofną się przed nikim i niczym.
Co skłoniło dziennikarza BBC do przyjęcia propozycji, aby dwunastolenie dziecko narażało się na bestialskie ataki? W imię czego? Czy naprawdę chodziło o czyjekolwiek prawa?
Gdzie były władze Pakistanu, kiedy do małej dziewczynki przychodziły listy z okrutnymi pogróżkami? Jak zabezpieczono ją przed ich realizacją?
Gdzie jest Zachód, kiedy prawa kobiet łamane są w bezwzględny, bezlitosny sposób? Co robią rządzący, by zapobiegać tej sytuacji? Jakie konkretnie podejmują działania? KON-KRET-NIE?!

I wreszcie my sami, którzy rozczulamy się nad bohaterską postawą małej dziewczynki, która nie zdaje sobie sprawy, że wkręcono ją bezmyślnie w medialny biznes. Bo ona tak naprawdę nie rozumiała, co jej zagraża. Można bowiem całe życie nie zrealizować swoich marzeń. Natomiast jako trup nie zrealizuje się ich na pewno.

Nie żywię dla Malali szacunku. To, co czuję, to litość, żal i wstyd. Biedne, biedne dziecko, któremu odebrano cały świat. Nie pozwolono się bawić i dorastać. Marzyć. Wysilać, by realizowało swoje plany, budowało w mozole przyszłość i szczęście.
Z tego samego powodu gorszę się na widok pomnika małego powstańca. Zaciskam usta na myśl o nieletnich harcerzach, stających w obronie niepodległości. Dostaję szału, gdy docierają do mnie zdjęcia małych bojowników, którym ktoś wcisnął do rąk karabin, czasem większy niż oni sami, i kazał go używać.
Wszystko to jest ZŁE.

A winni jesteśmy my, dorośli. Idziemy na łatwiznę. Wysługujemy się DZIEĆMI. Bo co? Niech ktoś poda jeden sensowny powód.

Spójrzcie na swoje pociechy, jeśli snują się po domu. Czy pozwolilibyście wplątać je w zabijanie? Czy narazilibyście ich życie i zdrowie dla ideałów? Czy stworzylibyście wokół nich sytuację zagrożenia? Bo ja nie. I w dupie mam wszystko wielkie i piękne - chroniłabym moje dziecko do końca. Nie cofnęłabym się przed żadnym świństwem, żeby moja córka była bezpieczna. Ale JA bym to zrobiła, nie ona. Bo od tego jestem matką. Od tego jestem dorosła.
Czymże różni się ta dziewczyneczka o smagłej, częściowo sparaliżowanej buzi i wielkich, nad wiek dojrzałych oczach, od naszych dzieci? Dlaczego uważamy, że mamy prawo zabierać jej dzieciństwo, narażać ją na tak potworne rzeczy? Bo... No, właśnie, bo co?

Protestuję.
Żądam dziecinstwa dla Malali.
Żądam dojrzałości od dorosłych.
I mam absolutnie gdzieś wszystko, co się na ten temat mówi.
Mam to W DUPIE.