1362

Kiedy dotarła do mnie informacja, że TVP1 postanawia po przeszło dwudziestu latach wskrzesić Kobrę, poczułam ten miły dreszcz, który towarzyszy mi, gdy dowiaduję się, że (ach!) wreszcie wznowiono "Cholonka", w telewizji niepublicznej jakiś maniak wygrzebał spod kurzu "Zacne grzechy" lub mogę kupić na DVD "Kolację na cztery ręce". Dla smaku dodam, że po obejrzeniu tej ostatniej wstałam z fotela i biłam brawo. Tak, u siebie w domu. Aż cud, że się nie popłakałam. Geniusz w czystej postaci.

Naturalną konsekwencją było więc i napisanie notki, i informacje na fejsie. Ludzie - bierzcie i jedzcie. Nie będę takich wiadomości zostawiała zazdrośnie dla siebie. Mam nadzieję, że przyłożyłam rękę do oglądalności, czyli ok. półtoramilionowej widowni ostatniego Teatru Sensacji. Krzew się, kulturo. Rzadko się widujemy.

Pełni zapału zgromadziliśmy się przed telewizorem z dziesięciominutowym wyprzedzeniem. Sensacja to nie lada - mało się u nas ogląda telewizji, a już kupą... niespotykane. Żeby tylko to niepospolite wydarzenie nie było łabędzim śpiewem.

Dawno już nie oglądałam sztuki zagranej tak źle. Właściwie - niezagranej w ogóle. Trudno mówić nawet o aktorskim rzemiośle, artyzm pomijam. Czwórka aktorów, z których cokolwiek dobrego można by powiedzieć jedynie o Fryczu, choć i on zagrał zdecydowanie poniżej swoich możliwości. A rólkę, choć maleńką, miał całkiem przyzwoitą, i wydobyć z niej mógł o wiele, wiele więcej.
Karolak - człowiek, który w każdych okolicznościach gra tylko siebie. Sympatyczny i dający się lubić, ale niezdolny kompletnie do wyjścia poza ramy własnej cielesności i charakteru. Nie potrafię o nim nawet powiedzieć: aktor charakterystyczny. To po prostu Karolak, zupełnie odrębny gatunek. Dobrze mu w rolach łapiących za serce, zabawnych, lekko podstarzałych, niegrzecznych Piotrusiów Panów - przypuszczalnie taki ma właśnie charakter.
Baar - znakomity dowód na to, że wygląd to nie wszystko. Ładna twarz, zgrabne nogi i pustka. Mimika na poziomie ameby. Płaska, pozbawiona wyrazu, niemająca zupełnie nic do przekazania. Całkowicie położona, jedyna w tym spektaklu rola kobieca. Smutek i sromota. Żartowaliśmy, że najlepsza scena z jej udziałem to ta, gdzie Karolak wnosi ją do pomieszczenia zawiniętą w dywan. I człowiek ma nadzieję.
I wreszcie Woronicz, który swoim brakiem przygotowania na poziomie elementarnym zepsuł całe przedstawienie. Człowiek normalnie w pewnym momencie przestawał śledzić akcję i zaciskał pośladki w oczekiwaniu na kolejną wpadkę. Nie potrafię napisać nic, poza: żenujące. A przecież znam tego aktora i wiem, że potrafi.

Scenariusz? Niczego sobie. Na pewno można było wydobyć z niego i humor, i napięcie.
Scenografia? Nic ciekawego. Poprawna.
Choreografia? Nieprzemyślana. Aktorzy zasłaniali się czasem i nie grali do widza.
Publiczność w studiu? Dała się ponieść magii bezpośredniego kontaktu (co zresztą w teatrze uwielbiam).
Reżyseria... No, właśnie. Tknęła mnie, nie będę oszukiwać, myśl - a może wszystkiemu winny jest reżyser? Może nie pozwolił się aktorom rozwinąć i to on odpowiada za tę klęskę? Pewnie nigdy się tego nie dowiem.
I wreszcie autor. Szczęśliwie ominęły go wszystkie wpadki werbalne. Ale jak on się musiał czuć, skupiony - z racji bariery językowej - na grze, a właściwie jej braku? To zresztą było widać, gdy wywołano go na scenę. Wyraźnie chciał być miły.
I jeszcze ta eksplodująca optymizmem prowadząca. Coś na kształt: posikajmy się ze szczęścia. Czy naprawdę w dzisiejszych czasach w miarę inteligentny człowiek musi być nieustannie rażony prądem, by mógł odebrać jakiekolwiek bodźce?

Paradoksalnie pomyślałam dziś, że ta klapa ma jednak pozytywny wydźwięk. Pół Polski właśnie... rozmawia o teatrze! Czy można sobie życzyć czegoś więcej?

Będę oglądać wytrwale wszystkie następne przedstawienia, które - żywię głęboką nadzieję - telewizja zechce nam zaprezentować. Jakieś zasady trzeba mieć. Prawda?