1317

Przeglądam czasem archiwa dyskowe i znajduję wiele ciekawych rzeczy. Dziś na przyklad odkopałam folder, pochodzący z wielce zamierzchłych czasów, kiedy ci, co dziś są STUDENTKAMI (ekhm, ekhm), byli po prostu zwykłymi szczylami.

Jak wiadomo, w stosunku do szczyla człowiek winien stosować jakiś system wychowawczy. W czasach zaplutego niemowlęctwa znęcałam się więc nad dzieckiem w jedyny dostępny sposób (żeby śladów na skórze nie było), czyli czytałam mu książki. Do dziś żywię wiele ciepłych uczuć do Marii Konopnickiej. Jakże cudownie usypia półroczniak, gdy mu niezbyt głośno, a za to rytmicznie, czytać wierszyk Na jagody! Później ten sam efekt osiąga się Sierotką Marysią. Do Roty nie doszłyśmy.

Z czasem dojrzewa nie tylko szczyl, ale też w technikach manipulacyjnych wyspecjalizowuje się rodzic. Osiągnęłam więc kolejny dan i zaczęłam... pisać. Żeby potem czytać, ma się rozumieć. I już nie o usypianie wyłącznie chodziło, tylko o ulubione narzędzie protoplasty, czyli smrodek dydaktyczny.

O, na przykład wstręt higieniczny.

Gdy wracam z podwórka, to jest oczywiste,
zaraz mama spyta: a łapki masz czyste?
Ciągle tylko łapki, ziewam gdy to słyszę,
chyba się ta mama niczym nie popisze.
Ale włos się jeży, pełen jestem trwogi,
co to będzie, kiedy spyta się o nogi?!

Tudzież porządkowy.

Gdy światło gaśnie,

gdy dziecko zaśnie,

to do porządków

ruszają z kątków

krasnale.

A ten z czapeczką 

ściera chusteczką

wszystkie te kurze,

co leżą dłużej

przy ścianie.

Tamten w gałgankach

zbiera ubranka,

które zdradziecko

rozrzuca dziecko

po kątach.

Ten znów w paseczki

zajrzał do teczki.

Literki czyta

w schludnych zeszytach

skupiony.

Śpioch zwany Gapciem

posprawdzał kapcie.

Czy stoją w rządku?

Tak – dla porządku.

Pod łóżkiem.

Krasnal brzuchaty

podlewa kwiaty.

Gładzi, dba o nie,

już w wodzie tonie

donica.

Gdy noc głęboka,

świat tonie w mrokach,

do norki wraca

zmęczony pracą

krasnalek.

Już wstaje dzionek.

Wszystko zrobione!

We wszystkich kątkach

już po porządkach

cichutkich.

Miło mieć w domu takie krasnale,

nie trzeba wtedy martwić się wcale

ani o śmieci, ani o kurze,

można się bawić o wiele dłużej.

Lecz gdy się skończy cierpliwość mam,

to będziesz musiał posprzątać sam!

Że już nie wspomnę o zdrowotnym.

Powiem ci, misiu, do ucha,

tylko mnie, misiu, słuchaj.

Wracam z przedszkola do domu,

a mama po kryjomu

sprawdziła czy jestem czysty

i wzięła mnie do dentysty.

Misiu! Mówię ci do ucha!

Słuchaj!

Bo ja się bałem ogromnie,

gdy mama mówi do mnie:

„Chodź, do dentysty idziemy,

ząbki ci zalakujemy”.

Zalakujemy? Laboga!

I ogarnęła mnie trwoga.

Misiu, mówię ci do ucha,

ty mnie, misiu, lepiej słuchaj...

Myślę sobie – dam drapaka,

sprawa jest nie byle jaka.

Dentysta... kto go tam wie,

co on mi zrobić chce.

Zalakujemy – też coś!

Dentysta... to straszne dość.

Co za miś! On nie słucha,

a ja mu mówię do ucha.

Przychodzę, siadam i patrzę,

i czekam, aż się zacznie,

i boję się ogromnie,

że jakiś potwór do mnie

zbliży się, gdy nie czuję

i coś mi zalakuje!

Misiu, nie śpij w takiej chwili!

Co za miś, moi mili!

Weszła pani, całkiem biała,

wciąż się do mnie uśmiechała.

Usiadła sobie wysoko,

puściła raz do mnie oko.

Otwarłem buzię – spojrzała

i oto historia cała.

A misio językiem mlasnął

i zasnął.

No i zaczekajmy, jak przeczyta to po latach. Ciekawe czy pamięta.