1183

Przypomniało mi się, że miało być o pogrzebie. To było tak, to było tak*, jak śpiewał Bohdan Łazuka w Kabarecie Starszych Panów...

Mała babcia była osobą wzrostu nikczemnego, ale za to sporej wagi, z którą borykała się całe życie (tu też dykteryjka mię się przypomniała, ale to inną razą). Przy tym w złośliwości ostrą, jak brzytwa, i genialnie dowcipną oraz na humor, szczególnie sytuacyjny, niebywale wyczuloną.
Zmarło się babuni w dziewięćdziesiątej drugiej wiośnie życia, choć uważam umieszczenie tej informacji na klepsydrze za podłość jej pierworodnego, czyli mego ojca - urodzona w grudniu, skrzętnie jeden roczek całe życie sobie odejmowała. I było się do tej subtelności na koniec przychylić. Tato, skrupulatny, jak to facet, woli matki nie uszanował i pewnie stąd historia cała. Babcia zemściła się z zaświatów na własnym pogrzebie. Naturalnie w charakterystycznym dla siebie stylu.

Zawód mam dziedziczny. Z tym, że babcia uprawiała go z zapałem, niosąc kaganek oświaty wśród maluczkich. Bądź też waląc rzeczonych tym kagankiem w tępy łeb. Na krzcie jej dziano Antonina. Nie wiem, czy coś szczególnie trudnego jest w tym imieniu, ale zeszła babunia w czasach prosperity seriali brazylijskich i stąd prawdopodobnie powstał lapsus. Nabożeństwo żałobne odbywało się w kaplicy cmentarnej. Ksiądz wygłosił przydługą, kwiecistą i niezwykle zaangażowaną mowę na temat wychowawców młodzieży, podwójnie nietrafioną. Po pierwsze primo dlatego, że babcia, jako żywo, młodzieży nie wychowywała. Odkąd pamiętam, nauczała w szkole wieczorowej dla dorosłych. Po drugie primo dlatego, że przez dobre piętnaście minut piał o kształtującej młode dusze i umysły... Antonii. Po piętnastej Antonii matka zniewoliła mój płaszcz w żelaznym uścisku, bowiem z zaciśniętymi szczękami i pięściami rwałam do przodu, żeby przyłoić mu w leniwe ucho. (Skądinąd uważam, że do zachowań zawodowych należy się przygotowywać). A nie miałam daleko - wnuki siedziały w pierwszej ławce - więc rzecz była do zrealizowania. Nikt tak człowieka nie zna, jak matka, więc pewnie najlepiej wie, że stać mnie na większość możliwych skandali. A rodzina, rozumiecie, Z KRAKOWA. Herbowa. Byłoby się działo. Więc trzymała twardo.

Babunia zażyczyła sobie kremacji. Miało to wszystko miejsce z początkiem lat dwutysięcznych, czyli sprawa nie była jeszcze ani polityczna, ani popularna. W związku z powyższym tzw. kopidoły nie wyrobiły sobie na tę okoliczność zachowań. Gdy już wybrzmiały liczne Antonie i nabożeństwo schyliło się ku upadkowi, naczelny kopidół przystąpił dziarsko do urenki, chapsnął ją pod pachę i w długą. Na środku kaplicy pozostała góra wieńców i wiązanek, po które nikt się nie pofatygował. Nastąpiła lekka konsternacja, z której najszybciej wybudziła się moja pragmatyczna mamusia, nieznoszącym sprzeciwu tonem ordynując: Wnuki - wieńce!!! Jako że mojej matce mało kto ośmiela się sprzeciwić, jak z automatu ruszyliśmy po kwiecie i jedlinę, konstatując, że reszcie żałobników odrętwienie odpuściło i wysypują się na cmentarne chodniki, by uformować stateczny kondukt. Nic z tego!

Kopidół z babunią w urnie rwał do przodu niczym rasowa arabska klacz. Część żałobników ze wszystkich sił usiłowała za nim nadążyć. Kondukt szlag trafił, sprawa się rozciągnęła, tu się ktoś potknął o nierówny chodnik, tu jakaś korpulentna krewna, dysząc, z wytrzeszczonymi oczyma usiłowała nadążyć i ocierać pot z czoła równocześnie. Wnuki (my młodzi, my młodzi, nam bimber nie zaszkodzi), w tym ja - zaznaczam, że jedyna w rodzaju niemęskim, objuczone przyciężką jedliną, dawały radę, choć nie w czołówce. Ksiądz, wyraźnie wyćwiczony w tym niecnym procederze, zainstalował się przy grobowcu tuż za kopidołem, część żałobników docierała, my jeszcze w połowie drogi, ktoś nieśmiało protestował: "zaczekajcie na Baśkę!", czyli kuzynkę taty, którą poruszanie się o lasce wywaliło z peletonu na szary koniec. I kiedy już zaczynało się wydawać, że to się może udać, mój starszy kuzyn, plując igliwiem pod wiatr, wycharkotał:
- A ksiądz tyle razy powtarzał, że babcia była nauczycielką, a nie, kurwa, sprinterką!

PS Na stypie, która nastąpiła niebawem, atmosfera była milcząca. Ani chybi nie tylko z powodu niewesołej okazji, ale też pewnie na okoliczność tego Hubertusa. Wreszcie tato nie wytrzymał, wstał i zaproponował:
- No, niechże ktoś opowie kawał.

Dopiszę jeszcze, by dodać kolorytu, że grobowiec postawiono w latach siedemdziesiątych, po śmierci dziadka, który do omawianego pogrzebu spoczywał w nim solo. I nikt, cholera, nie wiedział, że jakiś palant zabetonował całość dokładnie i uczciwie, a potem położył płytę. Okazało się, że skucie tego cudu techniki budowlanej jest niemożliwe w tak krótkim czasie (porządna robota). W związku z powyższym po zdjęciu płyty nagrobnej uczyniono w betonie dziurę, w którą kopidół wskoczył, trzymając urnę, a następnie wstawił ją i wygrzebał się, sapiąc.

Naprawdę marzę o tym, żeby przebić ten babciny pogrzeb. Naprawdę. Ot, choćby w takim stylu.


* Uwielbiam te piosenkę. Wszystkie inne KSP też. Ale ta jest cudna-cudna.