1830

Miałam wypadek. Tak proszę rzecz traktować.

Jutro spotykam się z moją byłą pracownicą, którą posłałam na studia. Przemocą, nie ukrywam, bo bardzo nie chciała. Zadzwoniła do mnie trzy tygodnie temu z informacją, że się obroniła. Na piątkę. Bardzo była z siebie dumna i ja też jestem, bo w jej głosie brzmiała prawdziwa radość. Zrobiła te studia razem ze swoimi dziećmi, na przekór mężowi i wygląda na to, że niespodziewanie dało jej to wiele satysfakcji. Chce się ze mną spotkać, a mnie jest oczywiście szalenie miło z tego powodu, bo to przesympatyczna dziewczyna, a przy tym mądry człowiek, odpowiedzialna i sumienna osoba, której bez wahania można wiele powierzyć. Zawsze wyjątkowo ją lubiłam.

Postanowiłam więc zrobić jej jakiś drobny prezent na pamiątkę i dołożyć wszelkich starań, żeby wreszcie przestała się do mnie zwracać per "pani kierownik". Prosiłam ją o to jeszcze za czasów, gdy pracowałyśmy w jednym miejscu, ale się wykręcała. Już dwa i pół roku nie pracujemy razem, jest ode mnie starsza i doprawdy mogłaby sobie darować. Niosę dary, będę przełamywać lody.

Prosto z fabryki udałam się więc do centrum handlowego. Uznałam, że kupowanie pióra jest po prostu banalne, zwłaszcza że nie będzie go używała. Zboczyłam więc do sklepu z porcelaną, gdzie znalazłam piękny kubek, z limitowanej serii, z motywem Muchy. Mucha lubił kobiety, bo na jego obrazach wszystkie są śliczne i apetyczne. Kubek spoczywa wygodnie w firmowym pudełeczku, razem z uroczą, porcelanową łyżeczką.

Wyszłam ze sklepu bardzo z siebie zadowolona. I wtedy to się stało...
Kupiłam buty.
Trzy pary.
To naprawdę był wypadek, nikt nie miał takich planów. Ot, skoczyły na mnie w zaułku i przemocą wepchnęły się do torby. To nie moja wina. Ja się opierałam. Widać jestem tylko słabą kobietą.

W każdym razie ja nie o tym. Bo dziś miałam na stopach sandałki, które trzeba zapiąć wokół kostki. Komu by się chciało rozpinać i zapinać te cieniutkie paseczki kilka razy. W związku z tym zniosłam na pufę z dziesięć par i rozpoczęłam przymierzanie. Wybrałam trzy, resztę ładnie zawinęłam w przynależne bibułki, włożyłam do pudełeczek i ułożyłam kulturalnie na rzeczonej pufie. A z wybranymi udałam się do kasy.

Przy okazji płacenia, grzecznie poinformowałam panią ekspedientkę, gdzie leży reszta bucików. Pani zrobiła minę oburzoną i z jej wygiętych w podkówkę ust wypłynęły słowa pełne pogardy:
- No, cóż... Skoro już je pani tam zostawiła...
Przesłyszałam się - pomyślałam. To z tej duchoty. A skoro się przesłyszałam, to nie będę reagować. Mam wprawę. Na przykład dzisiaj w ogóle nie zareagowałam, kiedy Szef walnął focha pod moim adresem. Publicznie. Normalnie wypuściłam powietrze i zmilczałam. On zrozumiał. A pani nie.
- Gdyby tak wszyscy zostawiali buty - kontynuowała obrażonym tonem - to nic innego bym nie robiła, tylko odnosiła je na półki!
Jestem w czytelni - pomyślałam. Jestem w czytelni, wypożyczyłam książki i nie odniosłam ich bibliotekarce. Ale co ja robię w czytelni? Trzeba się upewnić.
Uśmiechnęłam się do pani czule. Jest taka grupa osób, która uważa, że w taki sposób uśmiecha się kobra na ułamek sekundy przed skokiem i wbiciem komuś w szyję kłów pełnych jadu. Ale ja się z tym nie identyfikuję.
- Przepraszam panią - przerwałam potok niezadowolenia, wylewający się z ust korali. - Chciałam o coś zapytać.
- Słucham - burknęła pani, bardzo obrażona.
(Ułamek sekundy: wybicie, lot, lądowanie w okolicach krtani, śmiertelny pocałunek).

- Czy pani może tutaj pracuje?
- Oczywiście że pracuję - huknęła pani i nieopatrznie na mnie spojrzała.
Ludzie zawsze żałują, gdy spojrzą prosto w oczy Gorgony Meduzy. Żałują przez ułamek sekundy, bo potem jest już tylko nicość.
- Ahaaaaaaa... - szepnęłam. Zawsze jest mi trochę smutno, gdy ktoś odchodzi.

Nikt. Naprawdę NIKT nie może mi zarzucić, że jestem awanturnicą. Gdybym była awanturnicą, to...
A zresztą!
To był wypadek.
Tak proszę rzecz traktować.