1850

Zaplanowaliśmy kolejne spotkanie rodzinne - wszystko w ramach zadzieżgnięć, których jestem inicjatorką. Dobrze nam idzie, więc trzeba kuć żelazo, póki gorące.

Wczoraj o pranku pogoda mnie zachwyciła. Nie za ciepło, nie za zimno, słonecznie, lekki wiaterek. Idealne warunki do ploteczek w ogrodzie. Pochłonęłam moje dietetyczne (eliminacja: pieczywa, makaronów, ryżu, słodyczy) śniadanko...

... i w drogę. Rodzice czekali przed domem. Tato oczywiście naburczany. W związku z powyższym nie siliłam się na lekką i niezobowiązującą konwersację, gdyż zrozumiałam jakiś czas temu, że podtrzymywanie rozmowy nie jest moim obowiązkiem (nie było łatwo, ale dałam radę).

Pogoda zepsuła się w 10 minut po naszym przybyciu. A tu altanka, zastawiony stół, porcelana po dziadkach na pomocniku. Deszcz postanowił tego nie uszanować. Więc ja postanowiłam się przeciwstawić. W środku dysputy na temat zwijania maneli do domu zarządziłam tonem nieznoszącym sprzeciwu:
- Ścieśnić się, żeby na nikogo nie kapało, patrzeć w talerze i konwersować, jakby nigdy nic.

I co powiecie? Deszcz się poddał! W połowie obiadu zaczęło się przecierać, a przy deserze zaświeciło słońce i pogoda jak drut utrzymała się do naszego wyjazdu. Z gracją odebrałam powinszowania i gratulacje. A było czego, bo same przyjemności. Jeden kot rozpostarty na leżaku jak basza, drugi dyndający na drzewie niczym przerośnięty owoc. Trawnik skoszony (kuzyni się postarali), posiłek pyszny, przygotowany zgodnie z preferencjami węższej grupy (Prezesostwo), czyli drób i warzywa. Rozmowa kleiła się przez sześć godzin i nikt nie musiał tańczyć, śpiewać ani się rozbierać. Gdyby nie moja Stalowa Wola, mogliśmy to wszystko stracić na rzecz dusznych pomieszczeń wewnętrznych.

Nie dyskutujemy o polityce, choć pewnie bylibyśmy zgodni.
Wymieniamy się przepisami kulinarnymi.
Znowu zapomniałam wziąć stewii, wyhodowanej specjalnie dla mnie przez starszego z kuzynów.
Nikt się nie upił (lubię alkohol, nie lubię pijanych).
Poczuciem humoru błyszczą nawet ci członkowie rodziny, których o skłonność do dowcipasków nigdy bym nie podejrzewała.

Bardzo, bardzo miły dzień.

PS Jest jeszcze jedna rzecz, w której muszę umaczać paluchi, ale cierpliwie czekam na właściwą chwilę.