1841

Wstałam dziś o piątej. Ufam, że to ostatni raz.

Odwiozłam Prezesa na pociąg do stolnicy, gdyż albowiem jego dyrektor uznał, że Prezes jest absolutnie niezbędny na posiedzeniu zarządu. Przez całą drogę do Katowic Prezes rozważał, czy wybrać opcję "jeszcze mnie to obchodzi", czy rżnąć ordynarnie głupa. Doradzałam wersję nr 2.

- Napisałam wczoraj notkę o naszej rocznicy - wyznałam w ramach przerywnika.
- Człowiek nie ma za grosz prywatności - mruknął.
- Nie chcesz wiedzieć, co napisałam?
- Nie.
- Nie?
- Nie. Ja mam dolby surround i full kolor na okrągło. Wolę nie wiedzieć, co ty myślisz. To mnie utrzymuje w pionie.
Łyżka dziegciu w beczce miodu.

Z drugiej jednak strony... Znam kilka osób, które zwariowały, bo dowiedziały się, co ja myślę. A przecież to był tylko fragment. Dłuższy pobyt w moje głowie mógłby doprowadzić do kryzysu światowego oraz masowych samobójstw. I dlatego należy Prezesa pochwalić za zdrowy rozsądek. Oraz odwagę. On ze mną mieszka!

***

Tymczasem światło dzienne ujrzały buty nr 2.
Ujęcie standardowe:

Ujęcie niestandardowe:

 Ujęcie niestandardowe było konieczne, gdyż urok i czar obuwia nr 2 w ujęciu standardowym się gubi.

Z tymi butami historia jest zabawna, ponieważ ujrzałam je po raz pierwszy, gdy kosztowały chyba ze 130. Wpadły mi w oko. Mocno. Ale 130? Mowy nie ma - pomyślałam. - Trzeba przyjść na wyprze. Po czym zapomniałam. Znalazłam je na końcu sklepu, wcale nie szukając (no bo zapomniałam). Jedne jedyne, ostatnie. Mój rozmiar. Czekały. Trudno interpretować to inaczej.
Pamiętajcie - trzeba mocno chcieć, to się zrealizuje.

Aha! Jeszcze obuwnicze oświadczenie: jestem feministką.
W białych szpilkach w kwiatki.