1706

Odcinek czwarty.

A na deser poszłyśmy do Parku Sołackiego. I byłby to zaiste piękny spacer...

gdyby nie...

Ja się nie znam na sztuce. Ja prosta jestem. Albo mi się coś podoba, albo to jest... takie. Ale nie wybrzydzajmy. Jedna paskudna rzecz w takim dużym Poznaniu nie czyni wiosny.

(Martuuha powiedziała: "Zobacz, co jej pajęczyną zarosło").

A potem była katedra i "patrz, Ostrów Tumski", i klimatyczna knajpka z napojem, warzonym z nasion kakaowca. A na obiad, po tylu wrażeniach, widokach, sztukateriach, złoceniach, zabrała mnie w miejsce, którego forma też mnie urzekła. W całkiem inny, dla odmiany, sposób.

Tarty były PYSZNE.

Złachane do nieprzytomności, wróciłyśmy do domu, żeby do późnej nocy gadać, śmiać się i płakać. A gdy w szczytowym momencie Historii Tragicznej wyciągnęłam moje chusteczki z Hello Kitty, to przeszło oczekiwania nie tylko Szacownych Poznańskich Mieszczan, ale i nawet kompletnie odjechanej martuuhy. Tak oto jednym skromnym gestem zmieniłam chlipiącego flaka w kwiczącego flaka. Stan zasmarkania - constans. Tylko powód inny.

Cudnie było.

Poznań zachwycający.

Martuuha... nawet nie wiem, jak to ująć. Mogłabym z nią zamieszkać*.

Okropnie, strasznie, potwornie trudno było mi spakować walizkę. W której, o niebiosa, pod podszewką odkryłam...

Z namazanym naprędce długopisem serduszkiem.

Więc, Moi Drodzy! Jeśli kiedykolwiek zawitacie do Wielkopolski, pędźcie co sił ku jej stolicy. 

I szukajcie śladów stóp jednej z najfajniejszych osób, jakie znam.

Martuuha - klasa sama w sobie.

Kropka.

Nie. Wykrzyknik.

PS Jeszcze tam wrócę, frajerko. Bój się!

* Jeśli, oczywiście, kiedykolwiek miałam jakieś wątpliwości.