1739

Napiszę, jeśli Państwo pozwolą, słów kilka o wychowywaniu zwierząt w moim postrzeganiu.

To jest łatwe, bo trzeba się wysilić tylko raz. Tak uważam. Reszta dzieje się sama.
Wysililiśmy się raz, wiele lat temu. I wychowaliśmy Pana Stefana. Przygarnęliśmy go, zawszonego jak nieszczęście, cztero- może pięciotygodniowego. Był absolutnym cudem natury. Malusią kluseczką na mikroskopijnych nóżkach, z trójkątnym ogonkiem. Nosiliśmy go do kuwety cierpliwie, sto razy dziennie. Żeby za którymś razem zrozumiał, do czego ten domek ze żwirkiem służy. Pozwalaliśmy mu oglądać bajki w telewizji (uwielbiał szczególnie "Epokę lodowcową"), pilnując, by przy tym nie przeziębił sobie nerek i pęcherza, bo mieszkaliśmy na parterze i było bardzo zimno.

To były komiczne sytuacje, bo Pan Stefan zastygał przed telewizorem stojąc słupka. Porozumiewaliśmy się na migi, żeby go nie dekoncentrować. Jedno z nas w absolutnej ciszy podnosiło kota, a drugie podkładało mu pod pupę poduszeczkę. I on oglądał dalej, jakby nie zauważył, że coś się wydarzyło. Szczególnie fascynowała go wiewiórka oraz jej żołędź.
Uczyliśmy cierpliwie nosić szeleczki, a potem obróżkę. Na początku się przewracał, jakby te szelki przygniatały go do ziemi. Potem sam z siebie zaczął prosić, żeby założyć mu obróżkę, gdy chciał wyjść na spacer. Prowadził nas do wieszaka w przedpokoju i trącał w nogi. Wiedzieliśmy, o co chodzi.

Pozwalaliśmy mu bawić się z dziećmi, pilnując, by nie czyniły mu żadnej krzywdy. Jeździł w samochodzie Barbie, woził lalki na grzbiecie, szalał z piłkami. Dzięki temu pokochał wszystkie dzieciaki, a i one uwielbiały jego. Cała populacja z osiedla. Słowo Wam daję - wołały go, żeby wyszedł na podwórko, a on tylko na to czekał. I gnał do nich radośnie.

Kiedy Pan Stefan był już wychowany, spod maski w samochodzie wydłubałam Tusieńkę. Nie miała więcej niż cztery, pięć tygodni. Była cudną kuleczką na mikroskopijnych nóżkach i z trójkątnym ogonkiem. Przerażoną, zgnębioną przez złych ludzi odrobinką, która pod szafę wchodziła nie uginając kolan. Nie wysikała się przez pierwsze półtorej doby. Byłam przerażona. Nosiłam, przytulałam, przemawiałam czule. Zsikała się wreszcie w łóżku, bo zrobiło jej się ciepło i poczuła się bezpieczna. Żebyście wiedzieli, jak się cieszyliśmy! A że pościel trzeba było prać? Phi! A kogo to w ogóle obchodzi?!

Wychowaniem Tusieńki zajął się Pan Stefan. My nie zrobiliśmy nic. Po prostu kochaliśmy łagodnie, nie zakładaliśmy kapturów (ewidentnie jakiś gnój w kapturze coś musiał jej zrobić), czapek i nie robiliśmy turbanów z ręcznika, nie podnosiliśmy głosu i pozwoliliśmy sprawom toczyć się samym. Zapatrzona w tego wielkiego, rudego kocura, malusia, czarna kulka robiła absolutnie wszystko, by być taka, jak on.

Wreszcie Tusiaczek był wychowany. Kiedy zginął Stefan, Tusieńka mało nie umarła z żalu. Czekała na niego czujnie przez całą dobę. Ale on nie wracał. To zmieniło ją na zawsze.
A potem pojawiła się Zosia. Miała już pięć miesięcy, była harda i charakterna - ot, dziecko ulicy. Usiłowała wywalczyć sobie dominującą pozycję w stadzie. Ale nasza Tuśka, choć bardzo się bała i nie znosiła agresywnych zachowań, nauczyła Zochę wszystkiego. Pokazała, gdzie się je, a gdzie sika. Wyedukowała z korzystania z drapaczki. I starała się przy tym nie zginąć.

I tak dalej, i tak dalej. Włączając Karola, który trafił do nas jako dorosła, ukształtowana osoba. My tylko kochaliśmy czule, kotki zrobiły resztę.

I dlatego, Moi Drodzy, nie obawiam się, że będziemy mieli problem z jakimkolwiek zwierzęciem. Bo my bardzo kochamy. A miłość dba o bezpieczeństwo, chroni przed agresją, wyznacza granice, daje port i przystań. Miłość nie oczekuje efektów, jest cierpliwa i wybaczająca. Pozwala się rozwijać nawet najbardziej niezdyscyplinowanym i charakternym.
A reszta? Resztę zrobią nasze koty.
Może się nawet okazać, że będzie trzeba kupić jakąś wielką kuwetę i oduczyć psa miauczeć.
A może nie oduczać? Niech sobie miauczy, co to szkodzi.

Zdaję sobie sprawę, że psy mają inną mentalność niż koty.
Jestem dość dojrzałą osobą i zanim wezmę do domu jakiekolwiek zwierzątko, dużo czytam i pytam. Gdy trzeba, potrafię skorzystać ze wsparcia behawiorysty. Już to robiliśmy. Pani była ŚWIETNA.
No, chyba że zwierzę bierze nas - to kapa. Korzystamy z instynktu i nadrabiamy zaległości teoretyczne nocami.

Gabo - bardzo sobie cenię Twoją radę, bo jestem przekonana, że płynie prosto z serca. Gdybym miała kiedyś jakiekolwiek problemy z psem, to - jeśli pozwolisz - przyjdę z tym do Ciebie. Pozwolisz?
(Tak tylko pytam - z przyzwoitości, bo przecież doskonale wiem, że mi pomożesz).
:-)