1470

Przeczytałam właśnie, jak zwykle z dużym opóźnieniem, felieton profesora Mikołejko w Wysokich obcasach ekstra z grudnia zeszłego roku. I NAPRAWDĘ trudno mi odnosić się do filozofii życiowej tego człowieka bez emocji. Dostrzegam, że chce dobrze, ale jakość wykonania jego moralniaków jest trudna do zaakceptowania.

Jak powszechnie wiadomo, jestem osobą, która ze wszystkich sił unika stereotypów (nie, zupełnie się nie da, ale znając mechanizm - można próbować) i stygmatyzacji. Mówię więc głośno o tym, że terror laktacyjny jest zły. I terror karmienia butelką też. Zmuszanie do porodów naturalnych jest pasudne, ale upór, by załatwiać wszystko skalpelem także. Polski katotaliban to coś wstrętnego, ale czeskie przegięcie w drugą stronę również. Narzucanie innym swojej woli i przekonań jest złem w czystej postaci.

Pisze więc Mikołejko o społecznej obojętności wobec krzywdy, wyrządzanej dzieciom w Polsce. O zmowie milczenia, podyktowanej często prywatnym interesem, własną wygodą i małym, osobistym dobrem. I niby pisze o wszystkich, ale w tekście wyraźnie na pierwszy plan wybija się jedno z moich ulubionych sformułowań: co z niej za matka.
Otóż dzieci mają nie tylko matki.
Nie zamierzam bynajmniej bronić macierzyństwa za wszelką cenę. Ludzie dzielą się na złych i dobrych (przy czym najliczniejszą grupą są balansujący na granicy), więc istnieją matki, które wrzucają noworodki do beczek po kapuście czy śpią upojone alkoholem, gdy progenitura, silnie nieletnia, spaceruje po ulicy w śpioszkach i dziesięciostopniowym mrozie. Oczywiście że są. ALE.

GDZIE BYŁ OJCIEC?!
Dziadek.
Babcia.
Wujkowie i ciotki.
Sąsiedzi.
Wstaw dowolne.

Nikt nie jest wolny od odpowiedzialności. Widzieć zło i udawać, że się go nie widzi, jest uczynkiem moralnie nagannym, leżącym na tej samej półeczce, co przestępstwa matek wobec dzieci. Jeśli ojcu byt potomstwa jest obojętny, staje się współwinnym każdej zbrodni, popelnionej na jego dzieciach. To samo ma się do reszty rodziny oraz otoczenia. Macierzyństwo nie jest stanem uświęcającym. Ale nieobecność też nie. Jeśli już mamy zamiar oceniać, oceniajmy trzeźwo i uwolnijmy się wreszcie od stereotypów.

Przestańmy stygmatyzować matki. Jeśli czynią źle, współwinni są temu ojcowie. Nawet nieobecni. Nikt im nie kazał się oddalać. Mogli chronić swoje dzieci przed tymi złymi matkami. Nie chronili? Należy się kara. Bo wybrali własną wygodę, czymkolwiek by nie była, i postawili ją wyżej niż zdrowie i szczęście spłodzonego przez siebie potomstwa.

Profesor Mikołejko jest mizoginem. Wydaje mi się, że w jego życiu (o czym zresztą kilkakrotnie wspominał) zaszły zdarzenia, które zmieniły go w złego człowieka. Jest jednak szansa. Należy poddać się terapii, a nie wypisywać nazistowskie głupoty w gazetach.


A poza tym to z nadmiaru emocji ciągle jestem śpiąca.