1491

Powiadam ci, świecie, że ja to jednak mam szczęście. Chyba, bo nie jestem w stanie sprawdzić tego do końca empirycznie. Mianowicie chodzi mi o najwyższą formę zaufania, czyli kontrolę.

Już któryś raz odnoszę wrażenie, że podlegam sprawdzaniu na okoliczność przebywania w miejscu świadczenia pracy oraz jej wykonywania. Rzecz jest o tyle absurdalna, że naprawdę mogę przebywać w różnych miejscach i jak najbardziej przy tym pracować. Np. u informatyków, dłubiąc w systemach (to jednak nie był żart z tym ożenkiem), u mojego bezpośredniego przełożonego, na spotkaniach różnej maści zespołów muzyczno - tanecznych itp., itd. I jak najbardziej oddaję się naówczas wysiłkowi intelektualnemu na rzecz fabryki.

Tymczasem dyrekcja naczelna nawiedza mnie dość systematycznie, bądź też za pomocą umyślnych. Preteksty są cienkie jak dupa węża i musiałabym nie mieć (uwaga - martu!) ŻADNEJ bruzdy, żeby w to uwierzyć. Ale udaję, że wierzę. I trochę mnie to męczy, bo miał się nie zapędzać, takie były plany, nie? Dokonałam badania terenowego i ustaliłam, że przed moim przybyciem w tej części budynku był, gdy planowano remont. Jakiś pierdylion lat świetlnych temu. Przez ostatnie dwa tygodnie: trzy razy (o tych przynajmniej wiem) samodzielnie i kilka za pomocą personelu.

Zeznałam bezpośredniemu przełożonemu, co następuje.
- A brałaś pod uwagę, że mu się podobasz?
- Nie sądzę.
- Hmmm... - mruknął taksując mnie wymownie od czubka głowy do stopy, zakończonej szpilką. W ten charakterystyczny sposób, znad okularów.
Nosz kurwa, tylko nie to! Wolałabym zostać w tej pracy niż się z niej zwalniać z takiego powodu. Może zacznę śmierdzieć, co? To jest jakiś sposób.

W ogóle to najbardziej mnie męczą zakładowe podpierdolki. Całe życie marzę, żeby móc po prostu pracować. Nie wdaję się w śliskie dyskusje. Jestem miła i bardzo grzeczna. Mówię: proszę, dziękuję i przepraszam (Marta - milcz!). Nie opowiadam o swoim życiu prywatnym, chyba że ktoś mnie przyszpili. To wtedy ogólnie, na temat stanu rodzinnego, kotów (to jest dobry temat, nośny). Nie uczestniczę w sporach. Uśmiecham się, słucham cierpliwie, mówię "dzień dobry" pierwsza każdemu, włączając panie sprzątaczki, bo niby czemu nie. Nie wymydli się.

Dziś wyciekło, że buty. To zawsze jest kością niezgody. Ludziom moje buty działają na nerwy. A przecież całość mojego stroju jest mniej warta niż zawieszki na łańcuszkach niektórych pań. Nie mówiąc o reszcie. I - nie łudzę się - dokładnie wiedzą, ile tam zarabiam. Więc nie ma czego zazdrościć.

Zmęczona jestem. Pewnie dlatego znów pojawiły się między uszami pytania z cyklu: co we mnie jest takiego, że nie mogę mieć spokoju. Nie, to nie przejdzie. Pracuję przecież już ze pietnoście lot, to wiem. Nie przejdzie. Wiele razy myślałam i mówiłam, że praca zdalna jest moim marzeniem. Nie musiałabym tego przerabiać na każdym stanowisku, w każdej firmie.