1496

Doprawdy jestem zmęczona swym czarem osobistym, roztaczanym wokół. Może utnę sobie nogę albo coś i dadzą pracować? Już się jeden wzdychulec przypałętał. Obrączka na palcu lśni na kilometr. Zabawowy znaczy. Wzdycham.

Odstawiliśmy dziś prawdziwy taniec, tzw. godowy chodzony. Ponieważ zespół pieśni i tańca porannego polega na przemieszczaniu się, przy każdym przystanku inicjowałam kolejną figurę godowego chodzonego, usiłując pozbyć się kolegi. To wcale nie jest łatwe, bo człowiekowi zależy, żeby nie uskuteczniać jakiejś nachalnej ucieczki. A więc krok w lewo, dwa w prawo, symulowanie cofnięcia, skok do przodu. Odwracam się - stoi za moimi plecami. Kolejny przystanek - gwałtowne przyspieszenie, dołączenie do awangardy, zwód w prawo, wyskok, przykucnięcie. Odwracam się dyskretnie - stoi i się szczerzy. Psiakrew! Przy następnym przejściu zrobiłam gwiazdę i wymyk. Nie zdążyłam się obejrzeć... dmuchnął mi w kark. Pomyślałby kto, jak sprawny. Kupię sobie gaz. Albo paralizator.

Parę godzin później szukam odpowiedzialnego za sklejenie rozdziału do pewnej książki, gdyż pragnę go posiąść w wersji elektronicznej. Mam dużo cytowań - komu by się chciało to wszystko przepisywać. Z wstępnego wywiadu wynika, że sklejaczem był nikt inny, tylko...
Bogatemu to się, prawda, nawet byk ocieli.
I mamy kolejne figury, bo teraz ja gonię po trzech budynkach za nim.
Dorwałam. Podejrzanie się ucieszył. Ciekawe, ile razy będę musiała do niego po to pójść...
MĘŻCZYŹNI!

(szlocham)