1492

Żeby nie było, że my tu sobie ze Zmorką w kuluarach rozmawiamy nie wiadomo o czym, oto rzut oka na obuwie, ktore nabyłam właśnie, tknięta impulsem.

Dziękuję bardzo, wiem, że śliczne. Nie chadzam w nieślicznych obuwiach. Jakiś czas się nad nim zastanawiałam, gdyż nawykłam do szpilek, a te mają obcas dość duży. Ale w końcu doszłam do wniosku, że jak będę chciała mieć kolejne szpilki, to sobie je kupię i kto mi zabroni.

Każdy ma oczywiście prawo myśleć i mówić na ten temat, co chce. Jednak, gdy się zastanowić, to wszyscy ludzie wydają na coś pieniądze i każdy dobiera taki rodzaj wydatków, jaki mu odpowiada. Ja lubię buty. I torebki. I jeszcze kilka rzeczy, ale buty najbardziej rzucają się w oczy, bo są często fikuśne. Co wcale nie znaczy, że drogie. Np. te kosztowały 69 zł. A ostatnio zrobiłam furorę butami w stylu marynarskim, za które dałam ni mniej ni więcej, tylko 20 zł. Taka była wyprzedaż. Owszem, nie wyglądają.

Ceny moich butów biorą się z tego, że ja nie kupuję obuwia z potrzeby. Nie, nie wiem, ile mam par. Zwykle w okolicach pięćdziesiątej nudzi mi się liczenie. Podejrzewam, że dobijam już do setki. Czyli - nie kupuję z potrzeby uzasadnionej, bo mam, a jedynie z potrzeby ducha. Od razu oświadczam, że ja w nich chodzę. Naprawdę. Właściwie nie niszczę szpilek, bo trwają w nieustannej rotacji, więc nie mam okazji. W związku z powyższym posiadam szpilki np. dziesięcioletnie, które lekko się zdezaktualizowały. Ale się ich nie pozbywam, bo są w bardzo dobrym stanie, a moda ma skłonność do nawrotów. Nie noszę tedy na okrągło stu par, bo część oczekuje na lepsze czasy. Ale z pięćdziesiąt to noszę. No i jest jeszcze obuwie sezonowe - nie latam w kozakach w upały.

Filozofia jest taka, że czarne buty to zło wcielone. Owszem - mam kilka par, lecz rzadko korzystam. A jeśli już wzuwam, jest to naprawdę uzasadnione resztą stroju. Dziewczyny - naprawdę: NIE KUPUJCIE SOBIE CZARNYCH BUTÓW. Nie. Ja to nawet do trumny uprzejmie poproszę jakieś odpalone w kwiatki. Np. tuż przed śmiercią kupię sobie coś Vivienne Westwood. Dajmy na to:

lub też:

I pojadę w tym do pieca. Jak żyła, tak zmarła. Ostatnia przyjemność.
Te z kulką to nawet bardziej.

Dygresyjka
Gdyby mnie zapytano o ostatnie życzenie, to zawinszowałabym sobie szpilki od Louboutina i powędrowała w nich godnie na szafot.
Koniec dygresyjki

Uważam, że człowiek powinien się odziewać kolorowo i obejmuje to obucie. Szczególnie obucie. Żyłam w czasach, gdy w sklepach były haki i obrażone ekspedientki i nie zamierzam do tego nigdy wrócić. Rozumiem, że mi wolno. Mogłabym wszak wydawać na wódkę. Albo hazard. Żigolaków. Lub też, nie daj Boże, futra. Fuj.

Lubię. Niech mi ktoś zabroni.
Przez ostatnie dwa lata skrzętnie powstrzymywałam się od wszelkich wydatków na siebie. Nie mam - nie upłynniam. Potrafię tak żyć, niby czemu nie. Ale nie sprawia mi to przyjemności. Dbam więc o siebie tak samo, jak o innych, a nie mniej. I to ma głęboki, filozoficzny sens. Jak nie wierzycie, to się zapytajcie psychologów.