1519

Coś mało ostatnio czytam. Oglądam też mało ("Gra o tron"). Nie wiem, co ja robię w ogóle. Nie, żebym nie miała czasu, jakoś mi się po prostu ruchy rozrzedziły. Wzięłam na warsztat trylogię "Achaja" Ziemiańskiego, ponieważ ukazała się kolejna trylogia, będąca jej luźną kontynuacją: "Pomnik cesarzowej Achai". Pierwotną powieść czytałam dziesięć lat temu i już trochę mi się zatarła, więc pomimo umownych powiązań, postanowiłam ją sobie odświeżyć.

Lubię ten moment, kiedy pojawia się świadomość, że czeka na mnie dajmy na to trzy i pół tysiąca stron do przeczytania. Wiem, że będę mogła związać się z bohaterami na dłuższy czas, bo już dawno zarzuciłam czytanie kompulsywne (co, ja nie machnę 1 000 stron dziennie?!). Poza tym te właśnie książki są naszą własnością, więc w dowolnej chwili mogę wrócić do jakiegoś fragmentu, jeśli coś mi się zapomni. I to też jest bardzo wygodne.

Uwielbiam książki. Nie mówię tu oczywiście* o duchu, a o materii. Doceniam naturalnie możliwości, które stwarzają czytniki. Jechać gdzieś, zabierając ze sobą jeden mały, lekki przedmiot, który otwiera przede mną drzwi do kilkudziesięciu światów - bezcenne. Pomijając efekt zmiany stron, o którym zadaje się wspominałam. Ale zapach papieru i farby drukarskiej, miły, nieporęczny ciężar w dłoni... tego nie da się zastąpić niczym innym.

W pomieszczeniach pełnych książek czuję się bezpiecznie. Mam niezachwianą pewność, że - wszedłszy do biblioteki** - mogę tam zaginąć na długi, długi czas. Bez nudy, zmęczenia, irytacji. Od dziecka zawieszam się w trakcie bibliotecznych poszukiwań. Jedna rzecz gładko przechodziła w drugą, ta w kolejną i wieczór człowieka zastawał. W dodatku w ogóle nie miałam wrażenia zmarnowanego czasu. Wieczny deficyt.

Potrafię zafiksować się praktycznie na każdy tekście. Nie mówię naturalnie o śmieciach z internetu, bo to mnie nudzi, nuży i męczy, ale o literaturze sensu stricto, w tym naukowej z dziedzin odległych ode mnie o lata świetlne (pęd do zrozumienia świata). Ukończywszy studia polonistyczne, które - nie wiem, jak obecnie, ale jakieś dwadzieścia lat temu to było porażające - obfitowały w niemożliwą wprost do przebrnięcia ilość tekstu do przyswojenia, obiecałam sobie, że będę czytała wyłącznie dla przyjemności - dość szeroko pojętej. I trzymałam się tego uporczywie przez lata***. Właśnie skończyłam. Ale czy na pewno?

Obecnie czytuję sporo służbowo. Nie jest to lektura - dajmy na to - ustaw czy regulaminów, ale poważna, naukowa historia, której nie można podpiąć pod zwykłe, robocze pitu - pitu. Ku osobistej rozpaczy czytuję również w nieludzkim, co mnie cholernie męczy z uwagi na specjalistyczne słownictwo i bolesne braki (moje). Tak, naturalnie że to mi poszerza horyzonty (ten nieludzki), ale płacę za to krwią y blizną. Czytanie staje się bowiem procesem wielce skomplikowanym; gdyby nie fakt, że obkładam się internetami, powiedziałabym, że tkwię przy biurku obłożona słownikami i encyklopediami różnej maści, skaczą - jako ten konik polny - od dzieła do dzieła. Czuję potrzebę zrozumienia, o czym oni w ogóle gadają. I coraz lepiej mi idzie. Oczywiście jest to wiedza powierzchowna i nieempiryczna, ale zawsze. No bo przecież muszę też pisać, a lubię wiedzieć, co przelewam na papier. Umowny papier, oczywiście.

Prawdopodobnie w związku z tym czytaniem, a może i innymi zjawiskami przyrody, nieco uodporniłam się na dyskusyjny wymiar działań w fabryce. Mało tego! Wyraźnie coś dzieje mi się pod kopułą, bo zaczyna mnie to wciągać. Dotarłam do tego niebezpiecznego momentu, kiedy w głowie rozbłysła myśl, że może niepotrzebnie wymiksowałam się z tych środowych nieprzyjemności. W miejsce niechęci pojawił się głód wiedzy, a tuż za nim - potrzeba zapytania, czy jednak mogę powrócić. (Zgodzi się, klaszcząc uszami - wyjdzie na jego).
Siedzę w kącie i usiłuję to przeczekać. Nie ma co wykonywać nerwowych ruchów.

Wiedza i czytanie są treścią mojego życia. W tym aspekcie mogę z całą mocą stwierdzić, że intuicyjnie wybrałam sobie najlepszy zawód świata. W sumie miło mieć taką refleksję. Nawet jeśli dojście do porozumienia ze sobą zabiera człowiekowi ponad dwadzieścia lat.




* To jest oczywista oczywistość i po co o tym gadać.
** Niekoniecznie instytucjonalnej, domowa równie dobra.
*** Służbowe czytanie różnych przepisów się nie liczy, bo tego nie jest dużo. Nie w stosunku do wieczności.