1567

SKOŃCZYŁAM!!!

Blisko pięć dni pracy, ale jest. Jest!
Będzie trzeba znaleźć jakiś nowy powód do zwolnienia mnie, co - skądinąd - szefowi trudności nie czyni. Wierzę, że da radę. Ponieważ się wydalił, wysłałam mu sms z tą cudowną wiadomością oraz życzyłam miłego weekendu. Ma dwa dni na przemyślenia, za co by mnie tu teraz. Stuknąć, że się tak wyrażę. Ale z drugiej strony - czy jakikolwiek powód naprawdę jest potrzebny?

Z tytułu napięcia (tak sądzę) o poranku wysiadł mi bark prawy. I teraz mam wysiadły. W dodatku po tak spektakularnym sukcesie nie zamierzam dziś już kiwnąć palcem.
- Idę do siebie i się położę - oznajmiłam po popołudniowym mózgotrzepie. - I tak będę leżeć do piętnastej. A potem pójdę do domu.
Zgłosiło się kilku ochotników do pomocy. Ciekawe, że jakoś żaden nie chciał pomóc przy robocie. Znaczy chcieli, ale tylko pomóc. Temat roboty był nieoczekiwanie pomijany.

Należy mi się to Prosecco, które kupiłam i nie wypiłam. Czasem warto nie wypić, żeby móc wypić pod okazję. Nieoczekiwanie przypadło mi też w udziale pół litra pigwówki, więc mogę się tym dobić na śmierć. A w ogóle to mam ochotę na ciastko. Bo znalazłam w przepastnych czeluściach internetów obrazek, dzięki któremu wreszcie zrozumiałam, po co żyję.

Jest uzasadnienie, c'nie?

Jestem umówiona u fryzjera, a stamtąd już całkiem niedaleko do najlepszej cukierni na Śląsku. Skorzystam nie zważając na konsekwencje.

I poszła sobie, delikatnie podrygując i podśpiewując pod nosem: ale ze mnie ciacho, ale ze mnie ciacho.