1530

Temat domu się rozwija. Oznacza to niechybnie, że rzeczywiście nadszedł właściwy moment. Nikt nikogo nie zbywa, rozmawiamy o potrzebach i wizjach, planach finansowania. Przyjaciele pomagają. Dobrze mieć przyjaciół. Mój dom gdzieś tam na mnie czeka. I chyba zaczyna przywoływać. Tak, pokój gościnny przewidziano, więc bedzie można przyjeżdżać (martuuho, doczekam się?).

Rozmawiamy o tym również z kotami.
- Zofio - przemawiam czule do domowego Hitlera - obiecaj, że nie będziesz się włóczyć po całej wsi.
- Akurat - mruczy Prezes.
- Co do Edka, jestem spokojna. Opanuje ogród. A Karol taras. Jak dobrze pójdzie. Po jakichś dwóch latach od przeprowadzki.
- Taaa... - Prezes ma własną wizję. - Będzie stał na tarasie, jedną łapą trzymał się futryny i wołał: "patrzcie, jestem na zewnątrz!".
- Trzeba Zośce zrobić obrożę z imieniem, adresem i adnotacją: "nie karm mnie, jak to kobieta - całe życie na diecie".
- Wiesz, że to nic nie daje - podsumowuje Prezes, przywołując Bardzo Przykre Wspomnienia.
- Może dopiszmy: "żywa jestem warta tyle złota, ile ważę"?

Najbardziej z całego procesu martwię się o losy Zośki. Cholerna powsinoga. Koszmarnie przemądrzała, a tak naprawdę, w niesprzyjających warunkach, zupełnie bezbronna.

Zaczęliśmy też płacić podatek od marzeń. W czwartek kolejna kumulacja.
Czuję, że zapowiada się bardzo burzliwy rok.
Nadzieja.
Lęk.