1780

O so cho, czyli po wizji lokalnej.

Bylim zobaczyć dom. Sprawa jest skomplikowana, ponieważ istnieje pośrednik. Z ramienia pośrednika w roli pierwszoplanowej występuje wkurwiająca (no, sorry, nie da się tego innym słowem) pani, niewiele starsza od mojej córki. Nawiasem mówiąc, odkryłam niszę rynkową dla dziecka osobistego - nic nie trzeba wiedzieć, wystarczy prowadzić samochód, posługiwać się GPSem, trafiać do miejsca przeznaczenia i ładnie wyglądać. Dziecko to wszystko ma.

Pani była przerażająco indolentna. A że była młoda i ładna, to Prezesowi chyba trochę żal się jej zrobiło, gdy przejechałam kózkę walcem. I tu nie zamierzam wyrazić skruchy (martuuha - pacz!). Jeśli mam zapłacić komuś 15.000 zł, to chcę wiedzieć, za co. I takie pytanie pani zadałam, a ona nie potrafiła na nie odpowiedzieć. Jestem głęboko przekonana, że - jako osoba całkowicie z zewnątrz - mam większe pojęcie o nieruchomościach niż pośredniczka.

Nie potrafiła nawet odpowiedzieć na pytanie, jaką dokumentację gromadzi biuro nieruchomości dla klienta. Przy drugim podejściu do tego pytania, kiedy próbowałam podrzucać odpowiedzi z cyklu: wyciąg z ksiąg wieczystych, pani uznała, że ją osaczam i atakuję.
Kurwa.
Ostatnio zarobiłam, pochwalę się, 2.500 zł brutto (hipotetycznie, bo jeszcze nie mam na koncie). Potrzebne do tego było napisanie artykułu NAUKOWEGO (naprawdę zatrudnili mnie na takim stanowisku!) z dziedziny, o której nie mam zielonego pojęcia, a wymaga ona lat bardzo ściśle sprofilowanych studiów, plus praktycznego doświadczenia. W zasadzie to zarobiłam 5.000 zł, ale połowę nie dla siebie. Kto pracuje naukowo, ten rozumie, jak to działa. Kto ja niby jestem, żeby przedstawiać jakiekolwiek teorie? Ja jestem nikt. To musi firmować jakieś nazwisko. Ergo: ja robię, Szef daje swą godność i kasuje połowę. I tak się cieszę, uwierzcie.

Przeryłam się przez kilka kubików literatury specjalistycznej, nad którą oczy mi łzawiły. I słowa nie powiem. Te kosmetyczne poprawki, wprowadzone przez Szefa, były po prostu śmieszne. Jestem z siebie dumna, a nikt mnie nie pochwalił. Cholerajasnapsiakrew. To poszłam do Prezesa i mówię mu, że robię w tym instytucie ds. opętania i szaleństwa zaledwie pięć miesięcy. I dałam sobie radę! Pochwal. Pochwal mnie czasami! (Żałosna ta potrzeba akceptacji).

W każdym razie, wracając do adremów, pani zamierzała zarobić trzy razy tyle, co ja, bez jakiejkolwiek znajomości tematu. Bez liźnięcia nawet. I w ogóle nie miała z tego tytułu wyrzutów sumienia. Nie-akceptuję-takich-postaw. W związku z powyższym stłukłam ją werbalnie i mentalnie. Jeśli chce zapłaty, stanowiącej równowartość pół roku mojej pracy, to musi się postarać. I gówno mnie obchodzi, czy płacze teraz w kąciku.

Sam dom - nie.
Właściciel - nie (z wyglądu cwaniaczek, to się przełoży na problemy z nieruchomością).
Ogrodzenie niekompletne, podjazd niewybrukowany, toaleta na dole nawet bez wylewki na podłodze, w garażu uszkodzona (lub niezamontowane prowadnice - zapewne nie bez powodu) brama, brak balkonu, brak tarasu, a on mi mówi, że za szafę w sypialni zapłacił pięć kafli. Mnie się ta szafa nie podoba i ja jej nie chcę. Oderwij se od ściany.
Jeśli chodzi o miejsce - w lecie super. W zimie... telepraca. Bo gdy spadnie śnieg, to się nie przekopiesz.
Gadanie, że dalsze działki są nieużytkami i nikt tam niczego nie będzie budował, zachwyciło mnie. Skąd bowiem ta pewność? Przekształcić nieużytki na rolną praktycznie się nie da (bo to kompletnie bez sensu), ale na budowlaną?! Rach, ciach i po sprawie. Tereny piękne, aż się proszą o dalszą rozbudowę osiedla.
Nie.

Szukam dalej.
Trochę mi smutno.
Przyznać się, kto mi nie życzy, ale już.