2476

Co i rusz czytam w różnych miejscach (głównie na Facebooku) różne natchnione teksty. Ludzie, którzy je tam umieszczają, są przekonani o ich słuszności. Wydaje im się, że definiują świat, rozwój, duchowość. Po ostatnim poczułam potrzebę polemiki, ponieważ pod eleganckim płaszczykiem ugruntowuje w mózgach czytelników takie komunały, że cycki mi opadły - a i tak radość, że nie odpadły. Uwaga, będziemy znęcać się nad Pablem Nerudą.

"Powoli umiera ten, kto nie podróżuje, kto nie czyta, ten kto nie słucha muzyki, ten kto nie obserwuje".

Zacznę od tego, że każdy z nas powoli umiera. Serio. Jeśli pojmować życie jako wędrówkę z punku A do punktu B, gdzie każdy krok przybliża nas do celu - śmierci - to: tak. Otwierając oczy każdego dnia zbliżamy się nieuchronnie ku nicości. Są tacy, którzy wierzą, że ku bytowi idealnemu. Wolno im. Są tacy, którzy wierzą, że ku kolejnemu krokowi w drodze do samorozwoju. Wolno im. Są w końcu tacy, którzy uważają, że punkt B to trzaśnięcie drzwiami. I też im wolno. W stanie, w którym obecnie się znajdujemy, możemy stwierdzić ponad wszelką wątpliwość tylko jedno: KAŻDA SEKUNDA ZBLIŻA NAS DO ŚMIERCI. A potem się zobaczy. Albo nie.
Dojdziesz tam bez względu na pobieranie bodźców.

"Powoli umiera ten, kto niszczy swą miłość własną, ten kto znikąd nie chce przyjąć pomocy".

Umrą święci i skurwysyny. Królowie i niewolnicy. Piękni i brzydcy. Szczodrzy i zapatrzeni w siebie. Bluszcze i dęby. Śmierć to jedyna wartość, wobec której jesteśmy ABSOLUTNIE RÓWNI. Nie umrzesz lepiej będąc mecenasem sztuki, prezesem fundacji, miłosiernym samarytaninem. Umrzesz. Po prostu umrzesz. Jak każdy.

"Powoli umiera ten, kto staje się niewolnikiem przyzwyczajenia, ten kto odtwarza codziennie te same ścieżki, ten kto nigdy nie zmienia punktów odniesienia, ten kto nigdy nie zmienia koloru swojego ubioru, ten kto nigdy nie porozmawia z nieznajomym".

Identycznie umierają ci, którzy bez porannej kawy nie wyobrażają sobie rozpoczęcia dnia, jak ci, których każdym krokiem kieruje adrenalina (z tym, że ci drudzy statystycznie wcześniej). Umrzesz, gdy ci dobrze, spokojnie, bezpiecznie na utartych szlakach. Umrzesz, gdy każdego dnia mierzysz się z nieznanym. Umrzesz, choćbyś się zesrał i wisząc na linie nad tysiącmetrową przepaścią. Umierają ci, których postrzegamy, jako nudziarzy i ci z wiatrem we włosach i robakiem w dupie. Serio. Jeśli znacie kogoś, kto nie umarł, dajcie mi koniecznie znać.

"Powoli umiera ten, kto unika pasji i wielu emocji, które przywracają oczom blask i serca naprawiają. Powoli umiera ten, kto nie opuszcza swojego przylądka gdy jest nieszczęśliwy w miłości lub pracy, ten kto nie podejmuje ryzyka spełnienia swoich marzeń, ten kto chociaż raz w życiu nie odłożył na bok racjonalności".

Nie czuj się gorszy, gdy przedłożyłeś codzienny znój nad pogoń w nieznane za realizacją wydumanych ciągot. Nie czuj się gorszy, jeśli wstajesz każdego dnia i zasuwasz do roboty - czasem nudnej i niesatysfakcjonująco płatnej. Nie czuj się gorszy, gdy kasę na spływ Orinoko przeznaczyłeś na kredki, zeszyty i gry dla dzieciaków. Nie czuj się gorszy, gdy ci lepiej w wysiedzianym na kanapie miejscu przed telewizorem niż na karimacie w buszu. Nie czuj się gorszy, bo nie jesteś.

Jeśli pomyślicie, że życie jest jak papier toaletowy - absolutnie jednorazowego użytku - to tylko jedno ma sens i tylko jedno jest w tym wszystkim fajne: spędzić ten dany nam czas DOBRZE. Nie bądź chujem. To nieprawda, że trzeba czytać. Czytanie ma sens tylko wtedy, gdy książka zmienia człowieka w Tobie. Czasem wystarczy przeczytać jedną. Czasem i tysiąc nic nie zmieni. Możesz wertować księgi w nieskończoność i pozostać tym samym dupkiem, którym byłeś na początku.

Nie musicie biec. Możecie całe życie siedzieć. Nie staniecie się lepsi od samego biegania, choć oczywiście jest możliwość, że Wam to pomaga w myśleniu. Spróbujcie nie uważać, że istnieje nagroda i kara, a Pawłow był największym wynalazcą w dziejach ludzkości. Może coś czeka po drugiej stronie... a może nie. Czy nie warto zatem wykorzystać tej jedynej - być może - szansy na fajność? Możecie uważać, że istnieją gesty, których wykonanie zapewni Wam nagrodę, ale warto, byście brali pod uwagę, że nagroda (i kara) nie istnieje. Wtedy może pojawić się myśl, że szkoda lata. Szkoda się pierdolić.

Prawdziwe dobro w nas bierze się nie z potrzeby zasłużenia na nagrodę, tylko z tego, że bycie fajnym jest po prostu fajne. Bo druga szansa może się nie zdarzyć.
Każdego dnia wstaję rano, myję zęby, wyruszam w świat (nawet jeśli to niekoniecznie wiąże się z drogą, bo hołmofis) i staram się być dobrym człowiekim. Nie zawsze mi wychodzi. Bywa, że powiem komuś brzydkie słowo albo żeby mył nogi. Albo żeby się streszczał. Ale naprawdę się staram. Bardzo się staram.

Chcę wierzyć, że oglądając pejzaż przez ramię zobaczę kwiatki, a nie kupę gówna. Lubię kwiatki. Czasem można mieć w ogródku piękne kwiatki, nawet jeśli nigdy nie przekroczyło się granicy województwa, nie gnało, nie czytało, nie słuchało i nie widziało. Nie wszyscy są jednacy - powiedział święty Ignacy. Nie musicie być JACYŚ. Ale możecie być

FAJNI.

---

Notkę tę sponsorują okoliczni rolnicy, co właśnie zarzucili obornikiem. I wiecie co? Obornik jest fajny. Jeśli dożyję kolejnej wiosny, to będę stała w trawie z tym ulotnym drżeniem, łopotem i zachwytem nad wspinającym się kłosem.
Okazuje się, że gówno daje życie.

Więc nie wierzcie Marudzie.