Donoszę uprzejmie...

Otóż obejrzałam sobie wczoraj po raz pierwszy w życiu (taki opóźniony zapłon) film „39 i pół”. Odkryłam tam radośnie kilka fajnych grypsików. No i przychodzę dziś rano do Zakładu dla obłąkanych i od drzwi walę do sekretarki: „Jedną białą, Pani Kiciu, kawę!”. Chwyciło. Po paru godzinach zachciało mi się znowu kawy, więc tym razem skorzystałam z komunikatora. No i piszę: „Pani Kiciu – jeśli ma Pani odrobinę czasu, ochoty i woli, to ja jedną białą, Pani Kiciu, kawę”. Po dwóch minutach w drzwiach staje Pani Kicia z kawą. Zareagowałam radośnie. Po kolejnej minucie Pani Kicia** staje w drzwiach ponownie i mówi: - Słuchaj… Odczytałam właśnie twoją wiadomość na komunikatorze. - No tak – spoglądam na nią zdziwiona – i przyniosłaś mi kawę. - Nie. Ja ją odczytałam TERAZ. - Ale jak to? - Nie wiem. Siedziałam tyłem do komputera i kserowałam dokumenty. Nagle poczułam impuls, wstałam, zrobiłam ci kawę i przyniosłam. A jak wróciłam, zerknęłam ...

Całe moje życie, z bliżej nieznanych przyczyn, polega na motywowaniu ludzi do podejmowania różnych działań. Oczywiście motywowanie to jest dość szeroko pojęte. Niemniej zawsze uważałam, że najlepsze skutki odnosi motywowanie pozytywne. Ostatnio – doprowadzona do ostateczności – musiałam motywować negatywnie (czyt. kopnąć w… ten tego). I co? Przyszło i podziękowało. Bo się zmotywowało. I zmieniło. Ciekawe doświadczenie.

Otóż wróciłam do pracy. W pracy, jak to w pracy: liczne ciało pracownicze przybyło, by się przywitać (dla pozoru), a następnie wyciagnąć wszystkie śmieci/pułapki/sprawy/sprawki/podchwytliwe pytanka (niepotrzebne skreślić), które kisiło w segregatorach przez dwa tygodnie z myślą, by zepsuć mi humor od 7.30. A i tak nie przebili jednej pani, co to czekała do południa (taka przenoszona ciąża), bo chciała z przytupem zepsuć mi humor na zawsze. Nie udało się. Jedna ze sprawek wynikła ok. 11. E. przyszła do mnie, podetknęła mi pod nos stos dokumentów i odkrywczo zakrzyknęła: - O! O! - Odeślij, gdzie należy, a twórcom usterkę – westchnęłam. No to wystawiła usterkę. W związku z otrzymaniem w dniu dzisiejszym przez Zakład dla obłąkanych dwóch nieprawidłowo skierowanych   dokumentów XY przypominam, że formularze dotyczące ww. usługi, po ich przyjęciu od klienta należy przesyłać do TegoToATegoMiejsca (tu dokładny adres). O tym fakcie zostali Państwo poinformowani pismami nr   XXX z dnia oraz...

Wprowadzenie. Prezes, jak się okazało (bo nikt o tym nie pamiętał), jeszcze nigdy nie został sam w domu. Potomstwo rzuca brudne skarpetki na środek dywanu w swoim pokoju, czego nie potrafię wyplenić (chyba, że z całym Potomstwem). Osoby: Prezes Czas akcji: 10.00 Miejsce akcji: przestrzeń telekomunikacyjna Prezes: Wróciłem z pracy i w domu jest po prostu okropnie. Muminek posprzątał w swoim pokoju przed wyjazdem i jest tak nieznośnie nienaturalnie. Aż tak źle, że rzuciłem swoje brudne skarpetki na środej jej dywanu, żeby się poczuć bardziej swojsko!

Dyplomacja to umiejętność powiedzenia komuś „spieprzaj” w taki sposób, by poczuł podniecenie przed zbliżającą się podróżą. To ja spieprzam wraz z moim podnieceniem. Od 15.30 mam urlop. Żyć, nie umierać.