Donoszę uprzejmie...

I już dawno z niczym nie było mi tak dobrze. Radosny nastroik. Law and pis.

Dziwacznie jakoś wczoraj do południa spłynęły do mnie tylko dwie teczki z korespondencją. Moja dzienna norma waha się w granicach 20 – 40 (sic!). Ponieważ odbywałam mnóstwo spotkanek, jakoś nie pobudziło to mojej czujności w sposób dramatyczny. Około południa jedna z moich pracownic poprosiła o pilne spotkanie w problematycznej sprawie. Po dwóch minutach drzwi się otworzyły i… staneła w nich liczna grupa z wielkim pakunkiem oraz chochocikiem. Pakunek wysunął się na czoło, a zaraz za nim T., oświadczając znad folii, że wypadałoby, abym wstała, gdyż nie będą się ze mną widzieli do świąt i zamierzają mnie obsypać pocałunkami na zapas. Zaskoczona dałam się obsypać, a następnie zapytałam, czy coś się stało z pracą. Chichocik wzmógł się w tylnych rejonach grupy, natomiast T. oświadczył, że strajkują. Ponieważ nie mam zwyczaju być łamistrajkiem, pogoniłam MM po ciastka i zarządziłam kawę. Przebiegając w międzyczasie przez sekretariat zauważyłam sterty piętrzących się MOICH teczek. ...

Zapomnieć można właściwie wszystkiego. Ja na przykład nałogowo zapominam, w którym miejscu na parkingu pod sklepem postawiłam samochód. Zapominam kluczy. Oddać Protoplastce jej gary, w których przyniosłam do domu tzw. łaskawą wałówkę. Raz nawet zapomniałam zabrać ze sobą do pracy laptopa. Ale żeby zapomnieć zabrać do domu własnej żony??? Przeanalizuję ten nabrzmiały fakt szczegółowo.

prezesowa          (14:50) zasada, mój Sancho Pansa, jest następująca: nie kop pana, bo się spocisz MM                    (15:05) niech i tak będzie SINIORITO prezesowa          (15:06) czasem jestem taka dowcipna, że sama nie mogę ze sobą wytrzymać MM                   (15:13) no cóż prezesowa          (15:14) no cóż… oczekiwałam jakiegoś barwniejszego podsumowania mojego zarozumialstwa MM                    (15:21) to może wykonam FALĘ MEKSYKAŃSKĄ – to takie południowe prezesowa          (15:21) BRAWO – uwielbiam TAKIE teksty

Szefowa wróciła ze zwolnienia lekarskiego po wypadku! Czuję się cudownie! Jestem radosna, jak skowroneczek i lekka , jak piórko! Nic mnie dziś nie wyprowadzi z równowagi!!! Żegnaj, dyrektorskie pełnomocnictwo! Żegnaj praco ponad siły! Żegnajcie problemy 1400. pracowników! Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!! Zaraz oszaleję ze szczęścia!!! Witaj mój zaległy urlopie!!! Tęskniłam.

Z racji obciążenia obowiązkami nie aktualizowałam reality show. Trochę się nazbierało, więc podzielę na odcinki i będę snuć swą opowieść jeszcze przez czas jakiś. Odcinek 7 jest zagadką. Co może zrobić obiekt w dziedzinie służbowej, aby rozbudzać uczucia prezesowej w stosunku do własnej osoby? czas na zastanowienie podpowiedź: Dział, któremu przewodzi prezesowa, zajmuje się m.in. rozpatrywaniem klientowskich reklamacji. W związku z tym prezesowa stale jest nieszczęśliwa, bo wszyscy klienci, którzy do niej trafiają, nienawidzą całego zakładu dla obłąkanych, z prezesową na czele, jako przedstawicielem. koniec czasu na zastanowienie Przychodzi prezesowa pewnego dnia do jednego z pokoi, zajmowanych przez jej pracowników, w którym notabene siedzi MM. Wkracza, od progu radośnie wita się z ludzkością. Ludzkość natychmiast rzuca się na prezesową, ponieważ jest ona, zwłaszcza ostatnio, towarem deficytowym. Prezesowa opędza się jak od przykrego owada, rozbieganym wzrokiem szukając drogi ucieczki...

Szumne hasło przywitało mnie w drzwiach mieszkania J., gdzie zostałam wezwana „na jednej nodze” z powodu walenia się świata. - Bardzo się cieszę, podskakuję, gratuluję i całusków moc – podsumowałam, ponieważ znam osobiście szefa J., bardzo go lubię, szanuję i jestem mu dozgonnie wdzięczna za pewne wydarzenia z przeszłości. Wobec powyższego jego zmaterializowana wreszcie habilitacja oddziaływuje na mnie osobiście. - Ale jest problem. – J. przeszła płynnie do rzeczy – Laurka. Westchnęłam. Ciągle tak mam. Była nawet taka chwila, gdy uznałam, że mogę z tego żyć. Po pięćdziesięciu następnych przypadkach zbrzydło mi. - Długopis i kartka! – zarządziłam tonem nieznoszącym sprzeciwu, ponieważ zasadniczo nie odmawiam w takich sytuacjach. A J. nie odmawiam nigdy niczego, bo ją kocham uczuciem całkowicie czystym oraz wypranym z wszelkich negatywnych emocji. Atrybuty pisarza laurek zostały dostarczone w mgnieniu oka, a z nimi kieliszek demi sec, które zresztą przy...

pod pachą dzierżąc kalifornijskiego Zifandela , natomiast w garści hiszpańskie Tinto (oba czerwone oraz demi sec), przemierzam sklep w kierunku oczekującego Prezesa. - Nie wspominałaś wcześniej, że dzisiejszy wieczór zamierzasz spędzić u J. I to naprawdę do późna. – oświadcza Prezes, - Po czym wnosisz? – pytam niewinnie, a po jego westchnieniu dodaję – Na dziś jest tylko jedna. Druga po to, żeby tu zbyt prędko nie wracać. Podsumowując: mam w barku dwa wina i leżę trzeźwa w łóżku o 19.20. Oto zagadka,

Nie zawsze bowiem żarciki w godzinach służbowych mogą być na poziomie. Osoby: O. M. prezesowa Czas akcji: 12.00 Miejsce akcji: przestrzeń telekomunikacyjna dzwoni telefon prezesowa : Zakład dla obłąkanych, prezesowa, słucham. O : Dzień dobry… Tu pracownik O. Łączę rozmowę. prezesowa : A łącz se. Ale z kim? O : Z M. M : Halo. Tu pracownik M. prezesowa : Czego, grzecznie pytam? M : Powiem krótko. (radosnym szczebiotem) Wieś Maca??? prezesowa : Dziękuję uprzemnie. Wieś Maki mi się odkładają w oponie. M : Hmmm… To inaczej. (radosnym szczebiotem) Lodzika??? prezesowa : Moja droga… Lodzika to ty będziesz oferowała, jak będziesz miała przełożonego mężczyznę. M : Gadanie. Wlezę pod biurko i ani piśniesz. To idę po lodziki dla innych! Pa, pa.

otwieram szufladkę w szafce nocnej i wyciągam z niej „Kubusia Puchatka”. Śpi tam sobie spokojnie tuż obok Przyjaciela, mojego przyjaciela z dzieciństwa. Nie powiem wam, ile Przyjaciel ma lat, bo wyszłoby na jaw, że jest w wieku balzakowskim. Nie mam już więcej zabawek z dzieciństwa. Mam natomiast książki, co uważam za zupełnie niegroźną chorobę. Po prostu nie umiem pozbywać się książek i koniec. Wobec powyższego oświadczenia wnoszę, że Krynia głęboko docenia, że podarowałam jej kiedyś „Dzienniki” Marii Dąbrowskiej. I to wcale nie dlatego (docenia), że rzeczone „Dzienniki” są moją ulubioną książką. Bynajmniej. Chodzi o trud rozstania. Mój szef też najwyraźniej przeżywa trud naszego rozstania, ponieważ jak tak dalej pójdzie, będzie musiał się ze mną rozstać. Gdyż zejdę. I on najwyraźniej zaczyna to rozumieć, ponieważ zawezwał dziś moją koleżankę i poprosił, żeby mi pomogła, ponieważ albowiem się przepracowuję. Albo go przeceniam, a tylko mi się pogorszy...

„I tytanicznym wysiłkiem woli przełamawszy wrodzone opory, zabrał się do myślenia”. Andrzej Pilipiuk: Homo bimbrownikus. Jakie na czasie, mój boże…

w niedzielę zorientowałam się, że z nieznanych bliżej przyczyn nie spędziłam przez cały, niezwykle krótki, łikend ani jednej minutki na moim ulubionym krzesełku. Na Śląsku takie krzesełko się nazywa ryczka. Nie badam, czy chodzi o ryczenie. Otóż moja ryczka jest jedynie poniekąd ryczką, ponieważ ma pochodzenie skandynawskie i nabyłam ją w IKEi. W dodatku wcale nie jest ryczką, tylko schodkiem. A właściwie dwoma. Bardzo to praktyczne. Ja tu, panie dziejaszku, takie ulubione miejsce mam. W kuchni oczywiście, gdzie moje miejsce. Siadam sobie, czytam książki albo, czego można się spodziewać – blogi. Palę papieroski i popijam sobie, co tam mam pod ręką, czasem wino (pamiętam taką onegdysiejszą notkę własną zimową, że mnie stać na wino, no więc nadal mnie stać, ostatnio zwłaszcza mentalnie). Opieram się nieco. O kaloryfer, ma się rozumieć, gdyż lubię ciepełko. Tak się przebiegle urządziłam. I stwierdzam nagle, że żyję ostatnio dziko do tego stopnia, że cały łikend nie siedziałam na moje...

Wypada doprecyzować, że osładzanie życia nazywa się Bounty Dark. Wcześniej to nie wydawało mi się istotne, ale zapatrywanie się zmieniło. Rzecz wydarzyła się w środę późnym popołudniem. dygresja Ponieważ reality ma się dobrze, musimy go jakoś nazwać, tak? O ile sobie przypominam, już tu kiedyś zamieszczałam dyskusję z komunikatora, więc niech zostanie MM. koniec dygresji MM przybył tanecznym krokiem, popatrzył ze współczuciem na moje lekko już zajeżdżające zwłoki, wyciągnął rękę i położył przede mną Bounty Dark. - A dlaczego właśnie to – powiedział – porozmawiamy jutro. Oczekuję wybujałych koncepcji. W odpowiedzi mogłam tylko westchnąć. W czwartek przetrzymał mnie do południa. A potem nawiązał. Teleinformatycznie. Niestety, chyba się co do mnie pomylił, bo nie jestem ostatnio w stanie wykrzesać z siebie ABSOLUTNIE NIC. Nawet usilnie zachęcana. Przypłynął pod koniec pracy. - Słucham propozycji – oświadczył – ostatnia szansa. - Chcesz, żebym się rozpłakała? - Podpo...

Zupełnie poważnie obawiałam się, że młodego człowieka będzie trzeba przenieść w inne miejsce. Na szczęście Teksańska odbyła się po południu w piątek, więc przez weekend wszyscy mieli czas, by ochłonąć, co przyniosło efekty. W poniedziałek nie odzywał się ani słowem… do 12.00. A potem nie wytrzymał. Kiedy zamigał mi na pasku, nie będę ukrywała – lekko ścisnął mi się żołądek. Na szczęście okazało się, że kontakt uległ modyfikacji, czyli jednak to, co powiedziałam w piątek, zostało przemyślane, przetrwawione i wdrożone. Rozmowy nadal trwają, nadal są dowcipne, ale neutralne. A poza tym stara się osłodzić mi życie – ciężkie obecnie. Dosłownie osłodzić. Wczoraj – czekoladkami. Prawdopodobnie już bardzo widać, jaka jestem zmęczona. Podsumowując, powiem tylko jedno: szkoda, że nie szef. Bo jak to wszystko potrwa jeszcze trochę, to się wykończę.