2474

To była dla mnie trudna notka, długo ja pisałam i chciałabym, żebyście o tym wiedzieli przed rozpoczęciem czytania. Odczuwam wiele skomplikowanych emocji, gdzieś w środku kłębią się różne, wielowymiarowe przemyślenia. Zwykle jestem przekonana, że uda mi się przelać na wirtualny papier zarówno tok rozumowania, jak i wnioski, a tym razem nie. W związku z powyższym od razu napiszę, że nie jest moim zamysłem urażenie kogokolwiek. Zwyczajnie, po ludzku – nie potrafię tego objąć rozumem i się męczę. A ponieważ jestem wredna z natury, to pomyślałam, że co się nie macie pomęczyć razem ze mną.

Natrafiłam na Facebooku na notkę Fundacji Rak’n’Roll i staram się ochłonąć, ale nie wiem, ile rzecz mi zajmie. Z powodów terapeutycznych postanowiłam więc napisać notkę na blogu, bo pisanie porządkuje myśli. Zacznę od informacji ogólnych, wszak nie każdy musi wszystko wiedzieć.

Fundacja Rak’n’Roll została założona w 2009 roku przez Magdę Prokopowicz, która sama chorowała onkologicznie. Magda zauważyła, że większość obecnych na rynku instytucji zajmuje się pomaganiem w leczeniu lub w ogóle jego zapewnieniem, a ponieważ znała temat od podszewki, zwróciła uwagę na fakt, że chorujące kobiety, choć przede wszystkim są ludźmi, to są też kobietami. I nikt jakoś specjalnie nie zajmuje się jakością ich życia w trakcie (i po) terapii onkologicznej, z naciskiem na chemię. W związku z tym postanowiła rozpocząć działalność ukierunkowaną właśnie na to, bo nie od dziś wiadomo, że łatwiej przejść przez chorobę w dobrym nastroju niż w złym. W spektrum zainteresowania fundacji znajdują się włosy i z tego przede wszystkim jest znana. Zachęciła do oddawania włosów na peruki wielu ludzi, cudowny zakład perukarski, fryzjerów i media. Reklamy działań fundacji wielokrotnie nazywano kontrowersyjnymi, szczególnie tę, w której wystąpiła Magda razem z Chustką i hasłem: „Zbieramy na cycki, nowe fryzury i dragi”.
Obie – i Magda, i Chustka – nie potrzebują już żadnej z tych rzeczy. Nie napiszę, że przegrały walkę z rakiem, bo wiele dobrego tutaj po nich zostało. Każdy z nas może dołożyć własną cegiełkę i bardzo do tego zachęcam. Nie wahajcie się.

Na kanwie działalności fundacji wyrósł pewien rodzaj snobizmu, czyli po dzisiejszemu – lansu. Po prostu wypada oddać włosy R’n’R, a następnie pochwalić się tym faktem (oraz podziękowaniami) w mediach społecznościowych. Uczymy tego również dzieci, więc walle pękają w szwach od zdjęć świeżo ostrzyżonych i zarumienionych z dumy pociech, dzierżących w dłoniach zaświadczenia o oddaniu włosów fundacji. Z jednej strony rozumiem rodzicielską potrzebę pochwalenia się sukcesem dziecka, jakikolwiek by nie był. Rozpiera nas radość i duma, że ten jeszcze przed chwilą niezgrabny, niezdolny niemal do samodzielnej egzystencji człowiek tak pięknie rośnie, mądrzeje i dzielnie się zmaga. Z drugiej jednak strony dostrzegam pewną niebezpieczną tendencję. I właśnie dochodzimy do meritum.

Fundacja zamieściła na swoim fanpage’u zdjęcie z ogromnymi worami pełnymi przesyłek zawierających włosy oraz prośbę o wsparcie w ramach wolontariatu, ponieważ nastąpił wysyp strzyżeń i nie nadążają z robotą. Patrząc na to zdjęcie poczułam ciepło w środku, a w głowie pojawiła się myśl, że ludzie to jednak są fajni i wrażliwi. A potem przeczytałam komentarze. Niestety, bo głupsza byłabym szczęśliwsza.

Kiedy post do mnie dotarł, na przeszło osiemdziesiąt komentarzy trzy (słownie: trzy) zawierały ofertę wsparcia. Większość pozostałych to litania żalu i pretensji, że do osób oddających włosy nie dotarły podziękowania z fundacji. Trudno oczekiwać, żeby ktoś jechał przez cała Polskę w celu kilkugodzinnego przekładania warkoczyków, choć wiem, że istnieją tego typu osoby i kłaniam im się najniżej, jak potrafię. Dla potrzeb tego wpisu przyjmuję więc, że wołamy do mieszkańców stolicy. Warszawa liczy obecnie niespełna dwa miliony mieszkańców. Aby uniknąć wszelkich dyskusji o zawyżaniu, zaniżaniu oraz przekroju społecznym, przyjmę, że mówimy nie o dwóch milionach, tylko o dziesięciu tysiącach. Niech połowa z tego jest zdolna do pomocy i ma moce przerobowe w postaci dwóch godzin do poświęcenia innym. Czyli na pięć tysięcy osób TRZY postanowiły zrobić coś nie dla siebie. Odezwała się jedna pani, która stoi po drugiej stronie problemu, podziękowała i podkreśliła, że taka pomoc istotnie zmienia życie chorych. Dziesiąt natomiast wyartykułowało, jak bardzo czują się zawiedzione, że nikt im nie podziękował za szlachetny gest. Szczególnie w imieniu dzieci. Zawiesiłam się na tej analizie i cierpię.

Drodzy! Przyzwoite, dobre, nieegoistyczne zachowanie to nie jest sklepik. Jeśli jesteście wierzący, pomyślcie o wdowim groszu i tym fragmencie, w którym Pismo przekazuje informację, żeby nie wiedziała ręka prawa, co robi ręka lewa. Jeśli nie jesteście wierzący, zastanówcie się nad wartościami wynikającymi z przemyśleń filozofów albo przynajmniej własnych, a dotyczących człowieczeństwa i społeczeństwa. Spróbujcie postawić się w sytuacji kogoś, kto potrzebuje pomocy, a nie tego, kto jej udziela. A teraz wyobraźcie sobie, że na wsparcie dla was musi się zrzucić jednorazowo kilkadziesiąt osób, bo bez tego się nie uda. I oni pomagają, owszem, ale w zamian winniście publicznie podziękować, najlepiej na piśmie, bo jak nie, to prędzej czy później dosięgną Was te dziesiątki pretensji i fochów. W końcu pomogli i coś im się za to należy.

I teraz jedziemy dwutorowo.

Dorośli. No, kurwa. Jesteście już duzi. Poświęćcie nieco czasu na przemyślenia, dokąd zmierza Wasze życie. Podumajcie o wartościach, poczytajcie coś więcej niż brukowce i internety, przypomnijcie sobie, co tam w szkole mówili o społecznościach i zasadach ich funkcjonowania. Weźcie się ogarnijcie i nie szukajcie głasków na zewnątrz. Sami jesteśmy odpowiedzialni za nasze człowieczeństwo i nikt go za nas nie skonstruuje. Wyobraźcie sobie, że dokładacie cegiełkę do powszechnego przekonania, że gdy nadejdzie bieda, to nie będziemy z nią sami, tylko zawsze znajdzie się drugi człowiek, który poda nam rękę. Idźcie i podajcie rękę. Na chuj wam dwie. A jeśli już bez głasków nie dacie rady, to JA WAS CHWALĘ. Jestem z Was dumna. Uczyniliście dobro. A teraz ruchy, ruchy, ruchy i lećcie sprawdzić, gdzie leży granica między komfortem Waszym a świata, bo może akuracik możecie jeszcze coś szybciutko ogarnąć. (To polega również na zaniechaniu, o czym było już wiele razy – np. na początek można się powstrzymać od napisania w Internecie, że ktoś jest głupi).

Dzieci. One dopiero się uczą i ważne jest, żeby ta nauka szła w dobrym kierunku. Dla dziecka płci żeńskiej obcięcie włosów może być poważną ingerencją w postrzeganie samej siebie. Może być dużym poświęceniem. Dla dziecka płci męskiej już sam proces zapuszczania włosów może być bolesny, bo środowisko nie śpi i jest szalenie chętne do zbutowania chłopca odstającego od jakiejś tam normy, szczególnie w kierunku uznawanym za dziewczyński. Mamo, tato – pochwal, nagrodź nawet. Powiedz dziecku, jakie piękne może być wyjście poza ramy osobistego komfortu. Zróbcie z tego dziecięcego poświęcenia święto i nie wstydźcie się wzruszenia – idźcie razem na lody albo do kina, czy co tam Wasz dzieciak lubi. Dużo rozmawiajcie o tym, jak ważne jest wyczulenie na potrzeby słabszych od nas, że czasem nawet niewiele potrzeba, by zmienić komuś całe życie. I jakie istotne jest robienie tego bezinteresownie dla budowania pewnego społecznego przekonania o wsparciu w kłopotach. Daję Wam słowo, że są narody, które tak działają, ale o tym w innej notce, bo jeszcze czytam. Jednego natomiast nie róbcie – festiwalu. Godne postępowanie to nie jest temat do licytacji i przechwałek.

Ludzie kochani, weźcie mi nie róbcie ała w oko i w mózg. Ja mam chore oko i ono się może w każdej chwili zepsuć na ament bez możliwości wyregulowania. Lubię, gdy nie jest całkowicie zepsute, bo wtedy mogę np. prowadzić samochód. Bez samochodu byłoby mi dość niekomfortowo. O mózgu to nawet nie wspominam – on żąda, żeby go zostawić w spokoju. Ma już 45 lat, nie jest pierwszej świeżości i nie regeneruje się w tym samym tempie, co kiedyś.

Na koniec, by nie pozostawiać wątpliwości, zadam głośno sama sobie pytanie i sama na nie odpowiem. Czy jestem przeciwna oddawaniu włosów na peruki? No, pewnie że nie! Pomaganie innym to sól tej ziemi i każdy z nas powinien być wychowywany w pewnej wrażliwości, dzięki czemu wszystkim żyłoby się lepiej. Jest mi po prostu smutno, że jako społeczeństwo działamy niczym szkolony pies: dobre wykonanie – nagródka. Gdy tymczasem nagródką jest… dobre wykonanie. A tak naprawdę to nie potrzebujemy żadnej nagródki. Potrzeba wspierania drugiego człowieka powinna być w środku w nas. Tego trzeba nauczyć, to trzeba wpajać od ziarenka. Gdybyśmy byli tacy, słabość stawałaby się znacznie łatwiejsza do zniesienia. Ot, dziś ty pomożesz mnie, a jutro ja tobie (albo następnemu). Krąg dobra. I sensu. Pomyślcie o tym.