Donoszę uprzejmie...

Varia *** Powoli zaczynam doznawać ataków cyklofrenicznych, bo nie wiem, co napisałam na blogu, a co tylko na fejsie. Jeśli nie napisałam na blogu, że czytam akurat "Lalkę", to czytam. Burzliwe dyskusje na temat owej lektury* można zobaczyć na fanpage'u, do czego serdecznie i nieustannie zachęcam, ponieważ tam życie buzuje i toczy się w czasie rzeczywistym. Niestety tutaj to nie jest możliwe. * Wiem, że szok, ale SERIO ludzie spierają się o kanon literatury polskiej. Warto było dożyć tej chwili. *** Zwróciliście kiedy uwagę, że bohaterowie pozytywistyczni nigdy nie siadają w fotelu, jak ludzie, tylko zawsze się nań rzucają? Prusowska maniera - rzucanie bohaterami powieści po dowolnie, acz ze smakiem rozstawionych meblach. Koleżeństwo redaktorstwo ( Zacofany w lekturze akurat "robi" nową Kisiel) uczulam, żeby zważało, jak się u nich siada, bo za lat - dajmy na to - 130 jakaś blogerka może na to kręcić nosem. *** O poranku w wiatrołapie Prezes z niezna...

Babcie są ważne. *** Jedną widywałam rzadko, bo mieszkała w Bielsku, a ja w Katowicach. Była duża, ciepła, nosiła wielki kok z czarnych włosów, które obcięła i przestała farbować w chorobie. Wtedy okazało się, że jako jedyna z wnuków mam loczki, jak babcia. Znacznie wcześniej wyszło na jaw, że jako jedyna z wnuków mam zielone oczy. Jak babcia. Myślę, że prócz koloru oczu i loczków zostawiła mi w spadku koszmarną skłonność do tycia. Babcia była silna i władcza. Przy rodzinnych zjazdach ustawiała wszystkie wnuki w rządku i wołała dziadka, żeby dzielił mamonę. Zawsze, gdy przyjeżdżała do nas w odwiedziny, miała ze sobą czekoladę, na którą podświadomie czekałam. Pachniała lawendą, karmiła i pilnowała, żebyśmy wszystko zjedli. Kochały ją i mówiły do niej babciu dzieci z całego osiedla, na które przeprowadziła się, zwalniając swoje duże mieszkanie w kamienicy rodzinie swojego syna. Ta zaskakująca potrzeba dzielenia się babcią z pierdylionem obcych bachorów istotnie działała mi na nerwy...

Musiałam zmienić layout, bo już mi się tamtym odbijało. Wiem, że zmiana zawsze wywołuje opór, ale przywykniecie. Albo nie, oczywiście. Wybrałam biel i zero dodatków. Jest czytelny, prosty, bezniczegowy. Dziś zmieniłam go na inny, wychodząc naprzeciw zgłaszanym reklamacjom - żeby notki nie układały się w formie kafelek (też tego nie lubię), tylko jedna pod drugą. Ogólnie gógiel się nie popisał i wybór szablonu jest praktycznie żaden. W dodatku są cienkie jak dupa węża. Najgorsze, co mi zrobili, to likwidacja belki nawigacyjnej, która administratorowi po prostu ułatwiała życie. Próbowaliśmy z Prezesem wryć się z belką w kod html, ale figa, zablokowane. Teraz muszę chodzić dookoła i szukać klucza pod wycieraczką. Taki los. Widać byłam niegrzeczna. Pamiętajcie, że nowe jest nowe tylko na początku, a potem się człowiek opatrzy i wnerwia go, jak mu ktoś to nowe-stare wymieni na inne. Bądźcież gibcy.

Niniejszym otwieram nową serię i nawet dam nowego taga, taka jestem! Odpalam długotrwałą pozycję „przychodzi baba do... dietetyka“. Enjoy! Zacznę od tego, że pani jest brzydka, głupia, zła. Podła, okrutna i złośliwa. Po prostu niczego nie mogę zarzucić jej stylowi myślenia. Co mam zrobić z taką dietetyczką, hę? Na kogo zwalę, jeśli mi się nie uda? Czyja będzie wina? Może MOJA?! Przychodzi baba do dietetyka i oczekuje, że ów ją osaczy, że powie: - No, nareszcie, babo, przyszłaś. Jeszcze miesiąc i musiałabym pójść do ciebie, bo nie wlazłabyś sama po schodach! Ale nie. Dietetyk (czka) mówi, że takie cycki pewnie nie pomagają. (No, nie pomagają). Że ma pacjentów, którzy nie ćwiczą i chudną. Że jak pójdę z psami na niedługi spacer, to będzie po prostu cudownie, ale wcale nie oczekuje, że dam radę. Że faktycznie w moim przypadku ten kawał o tyciu od samego patrzenia to wcale nie kawał. Ale że to się da zmienić i damy radę. Mówi, że fajna, dojrzała decyzja. Co prawda próbuje sprowadz...

To już dwa lata! Od początku było jasne, że gdy kupimy dom, będziemy mieć psa. Pies sam w sobie jest zjawiskiem wysoce pozytywnym, aczkolwiek entuzjazm nieco gaśnie, gdy z nim trzeba, tym psem, wybiegać na siku nocą ciemną, niesłusznie nazywana porankiem, w – dajmy na to – grudniu. Z bloku. Inaczej rzecz ma się we własnym domu, gdzie można ukochanego pisiulka wypchnąć za drzwi do ogrodu zgrabnym kopniaczkiem. Skoro więc posiedliśmy drzwi oraz ogródek – nadszedł czas na psa. Jesteśmy ludźmi, którzy do wielu spraw przygotowują się naprawdę pieczołowicie. Oczywiście nie zawsze wychodzi nam to, co sobie zaplanowaliśmy (nigdy nie wychodzi – no, dobra, prawie nigdy), ale to nie niweczy w nas rozsądku i woli walki. Do problemu psa podeszliśmy więc w swoim stylu: miesiącami naradzaliśmy się, kogo wybrać, ustalaliśmy, że na pierwszy rzut to przyda nam się rasowy (by wiedzieć, czego oczekiwać), osiągaliśmy porozumienie w kwestii wyboru rasy, by w końcu odbywać rzetelne studia nad wybranym t...

Każdego roku o tej samej porze biorę nowy kalendarz, podpisuję go, żeby było wiadomo, że mój, a potem na pierwszej stronie umieszczam cytat, który co dnia przypomina mi, jak żyć. W całej historii ludzkości powiedziano bardzo wiele mądrych słów, z którymi sie zgadzam i którymi się kieruję. Mówili je filozofowie, przywódcy religijni i władcy. Mieli niewatpliwie wiele przemyśleń i doświadczeń, które ich zaprowadziły do tych wniosków. Moje pochodzą wprost od wielkiego poety. Jak Ci dziękować - żeś mi dał tak wiele, Iż jestem w życiu jak ów gość przygodny, Co zaproszony został na wesele Niespodziewanie i nie odszedł głodny.                                                  /Leopold Staff/ Później obracam kartkę i na jej rewersie piszę kolejną ważną rzecz. Tacy, co mogą coś zrobić, powinni wstawiać się za tymi, co nie mogą. A niektórzy muszą przemówić w imie...

Zbliża się nieuchronnie koncert nawiększej orkiestry świata. Gramy zawsze i od zawsze, już o tym pisałam i więcej tłumaczyć nie będę. Za to chciałam Wam coś pokazać i serdecznie zachęcić do wzięcia udziału. Dziewczyny ze Stowarzyszenia Polskiego Patchworku (jedną znam!) uszyły narzutę, która odebrała mi dech w piersiach. Można o tym dziele przeczytać TU (klik) oraz TU (klik) . Można też je kupiiiiiiiić!!! Uwaga, ołówki w dłoń i piszemu: wu wu wu, kliknij TU . Bardzo polecam i rekomenduję (a także sama licytuję). Enjoy!

Dziś mija rok od chwili, gdy Morgan opuścił schronisko. Nie był wtedy jeszcze naszym psem. Tym, których naówczas z nami nie było, przybliżam historię. 6 stycznia 2017 odnotowaliśmy naprawdę duży mróz. Schronisko dla zwierząt w Oświęcimiu śledziło prognozy pogody i już rankiem wiedzieli, że temperatura w nocy z 6 na 7 spadnie poniżej -25 stopni. Zajęli się ewakuacją psów z kojców. Wszystkie, które mogły, znalazły się wewnątrz zabudowań (widziałam, mieli zajęty każdy centymetr kwadratowy), ale okazało się, że miejsca nie wystarczy. Pracownicy zwrócili się do obserwatorów na fejsie z błagalnym apelem, żeby przygarnęli psy, dla których zabrakło wolnych miejsc, na tymczas choć na jedną noc. To był piątek. Przeczytawszy wiadomość, zawołałam Prezesa. Spojrzeliśmy w komputer, potem na siebie. - Ile damy radę? – zapytałam i już za chwilę szykowaliśmy ciepłe ubrania i buty. - Jedziemy – poinformowałam Angelikę ze schroniska, z którą już się znaliśmy, bo to ona przywiozła nam Hankę. - Zara...