2150

- CHYBA NIE POWINIENEM TEGO ROBIĆ...

Zza pleców Śmierci dobiegł tłumiony chichocik. I stukanie kopytem. Kiedy Śmierć się obrócił, Pimpuś z uwagą patrzył w niebo. Z uwagą i napięciem. Najwyraźniej nie słyszał niczego. Śmierć wzruszył ramionami, pochylił się i przykładając kościstą dłoń do kaptura, dodał konfidencjonalnym szeptem:
- KAŻDY MA PRAWO DO MAŁEJ SŁABOŚCI.
Para lazurowych oczu przyglądała mu się z zaciekawieniem. Jedno było trochę bardziej zielone - na pamiątkę. Gdzieś tam, w zupełnie innej czasoprzestrzeni, ciepła dłoń wciąż jeszcze gładziła miękkie futerko, ale Czesiu skądś wiedział, że do następnego spotkania trzeba będzie trochę poczekać.
- Miau?
- NIE PRAKTYKUJEMY. ALE WŁAŚCIWIE... BIERZ.
Delikatny nosek wsunął się pod jasny kocyk we wzorek z odciśniętych, brązowych, kocich łapek. Miękka tkanina przesunęła się po łebku i wylądowała na plecach.
- Miau.
- TO IDZIEMY.
- Miau?
- DA SOBIE RADĘ.

I poszli.
Podobno wyglądali zabawnie: wielki koń, kostyczny Śmierć i mały, biały kotek ze srebrnym, obowiązkowo uniesionym w górę ogonem. I ten absurdalny kocyk.