Donoszę uprzejmie...

Osobną notkę postanowiłam, natchniona przez Krysię, poświęcić Andrzejkom, a właściwie pewnemu Andrzejowi – memu protoplaście. Andrzej nie jest łatwym materiałem. Mało tego – jest materiałem wyjątkowo opornym, niewdzięcznym i mnącym. Andrzejowi bowiem nie da się kupić prezentu. Jakież podchody, jakie ceregiele się wyprawiało z matką oraz żoną (dwa w jednym) przez lata. Jak się szalało, rwało włos z głowy, uprawiało burze mózgów w przeróżnych towarzystwach i konfiguracjach. Jakąż kreatywnością się tryskało. I po co? No po co, pytam się! Nigdy w życiu nam się nie udało. A trzeba wam wiedzieć, że w pomysłowości osiągnęłyśmy wirtuozerię. Gdzie tam banały w formie: - alkoholu (bez sensu, wszyscy mu znoszą); - krawatów (zabija za krawaty – on musi sam); - pachnideł (w tej kwestii jest absolutnie monogamiczny – jeden Andrzej, jedne perfumy); - rękawiczek (na pewno nie spełnią jego oczekiwań); - książek (nawet tego nie komentuję – strach się bać)! Wzniosłyśmy się on...

że mój dzisiejszy, popołudniowy, życzeniowy gospodarz w postaci pewnej uroczej Krystyny był mnie powiadomił, że poległ na polu wirusa. Wobec powyższego obiadku nie będzie. Nie wiadomo tak na pewno, czy przypadkiem rodzina nie wystawiła Krystyny na mróz bez skarpet w celu pozbycia się mojego towarzystwa. Jednakowoż nie mogę palić za sobą mostów. I udaję się z wizytą (wizytacją?), ale tylko oddźwierną. Znaczy w oddrzwiach będę stała przez pół minuty, przepychając wór z gazetami dla Mamy oraz pewien tajemniczy pakuneczek, który – wyjątkowo w listopadzie – Krystyna otrzyma w ramach wściekłych aniołków, grasujących mikołajków oraz dziadka mroza. Byłabym nie pojechała zakładając, że gospodyni może mimo wszystko mówić prawdę i być polegniętą. Niemniej ona Wie. Wie już od jakiegoś czasu i aż dziw, że to wirus, a nie szaleństwo. Tak, przyznaję – byłam molestowana. Ale – może dzięki temu, że nie osobiście – okazałam się twardzioszkiem i nie pisnęłam ani słóweczka. No...

I to w dodatku od około miesiąca. Codziennie wracam do domu w jakichś dzikich godzinach i na nic już nie mam siły ani czasu. Obiady gotuję na cały tydzień w weekendy. Wczoraj na przykład. Pracę skończyłam jak należy o 15.30. potem przeryłam się przez megakory zimowe do domu. Myślałam, że zjem obiad, ale czasu mi zabrakło, więc tylko przeskoczyłam z dżinsów w bardziej oficjalne ciuchy i wyprułam z domu w zimową noc celem dotarcia na zebranie w spółdzielni. Zdążyłam. Już o 19.30 byłam z powrotem w domu, ale tylko po to, żeby zrzucić część tych oficjalnych ciuchów i udać się na obchód wspólnoty w celach służbowych. Wróciłam o 21.20. Wykąpałam się i zaległam z książką. Już nie jadłam, bo mi się nawet grzać nie chciało. Nie wiem, jak to jest, ale mam tak codziennie. Się cholerstwo przyplątało, no! Wobec powyższego zaniedbuję wiele rzeczy, np. nie piszę na blogu akcji tak często, jak bym chciała. Dodatkowo jestem ostatnio niebywale popularna i nie wyrabiam z życiem towarzyskim!!! A to już sk...

z bieżącego Walnego Zgromadzenia VIPów Klubu Nastolatków 20 Kilo Później sobota, 24 listopada 2007 roku Lista obecności gdzieś się zapodziała Porządek obrad: 1. Z pewną dozą nieśmiałości (trema spowodowana wieloletnią przerwą) powitano się nawzajem i w dodatku wielokrotnie. Witali się członkowie Klubu, a później także zabłąkane przypadkiem, a w konsekwencji silnie spanikowane osoby towarzyszące. 2. Nie dokonano wyboru Przewodniczącego Zebrania, ale nie ma sprawy – możemy uznać, że dożywotnio rolę tę obejmie Joanna eS – wybrana przez aklamację – dziękuję. Pana w ostatnim rzędzie ostrzegam. Będzie kara – opuszcza Pan dwie kolejki. 3. W planie figurowało głosowanie nad nową, promocyjną składką na rok 2008: dwa w jednym – płacisz za dwa lata z góry, a masz zapłacone za jeden rok. Niestety do głosowania nie doszło, ponieważ wszyscy nader ochoczo stawiali sobie nawzajem, co jest wysoce podejrzane i zapewne długo nie potrwa. Wobec powyższego do propozycji Przewodniczącej się jeszcze powróci. ...

Zaczęło się od tego, że z moją koleżanką z klasy podstawowej umówiłyśmy się na kawę, odkrywszy, że mieszkamy niedaleko. Skończyło się wczoraj o północy w klubie jazzowym w mieście wojewódzkim. Przybyło 10 osób, co uważam za niesamowite, bo nie było planowane, wynikło wyłącznie ze skrzyknięć bez zobowiązań. Mam dziś kłopoty z mówieniem. Było nieprawdopodobnie. Boli mnie gardło od wrzasków i brzuch ze śmiechu. Nie pomyliłam się – nikt się nie zmienił, zarówno wizualnie, jak i charakteriologicznie. Jedna tylko dziewczyna zrejterowała wcześniej bez dania pardonu. Ale tego się akurat spodziewałam. Jeden kumpel przedstawił usprawiedliwienie na piśmie – impreza rodzinna, urodziny bratowej. O godz. 23.40 przysłał do mnie sms o treści: „Siedzicie jeszcze?”. Urodziny się skończyły i chciał wrócić!!! Hehe. Następne spotkanie 15 grudnia. To samo miejsce i czas. Och, żeby nam ten, fartem odzyskany, kontakt nie uciekł!!!

Drodzy Czytelnicy! Pamietacie zapewne, jak to jakiś czas temu wezwałam do burzy mózgów i, finalnie, postanowiłam obraźliwie zawiesić działalność, bo nikt się nie produkował. Otóż nie do końca jest prawdą, że nikt. Jest tu pewna Anielica, która nie dość, że się wyprodukowała, ale z uporem doprowadziła swoją produkcję do finału. Co świadczy o jej konsekwencji i uporze. Wczoraj otrzymałam paczkę od Jutty . Otwarłam i zamarłam. Jutta poruszyła niebo i ziemię, a następnie znalazła dla akcji takie cudeńka do zlicytowania, że ręcę drżą, a serce łopocze jak wróbelek. Przysłała nam książkę z autografami autorów, zdjęcia naszych pływaków z ich autografami i mnóstwo unikalnych góraszkowych gadżetów. Nie wiem, jaki wysiłek finansowy poniosła i boję się zapytać. Nie śmiem myśleć, ile włożyła trudu w zdobycie tego wszystkiego. Ale przykład Jutty potwierdza moją roboczą teorię, że najchętniej dzielą się ci, co sami nie mają zbyt wiele. Natychmiast zinwentaryzowałam cały dobytek i spis przesłałam do...

dodać nowej notki, jak odpowiadam na tyle komentarzy. Dzięki, dziewczyny! Zwycięstwo ma tym słodszy smak, że mogę je z wami podzielić, a wy wybuchacie entuzjazmem. Kochane jesteście. Nawet gdybym była na dnie, to tyle ciepłych słów pomogłoby mi znaleźć słomkę i przez nią oddychać. ;o) W zasadzie nie ma dziś o czym specjalnie gadać, bo wczorajszy dzień mam praktycznie wycięty z życiorysu, a dziś wstałam poważnie przetrącona, z zawrotami głowy włącznie. Nie dla mnie takie emocje, słowo. Teraz jestem już spokojniejsza, robię co do mnie należy i odpowiadam na dziesiątki pytań tym, którzy już się dowiedzieli. I co by nie gadać – mam wokół siebie sporo życzliwych ludzi. I to cieszy.

Moje największe osiągnięcie zawodowe. Wygrałam. Jestem trochę ogłupiała. Wygrałam. Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Wygrałam. Rozmowa z dyrektorem zaczęła się od realnych gróźb pozbawienia mnie pracy. Zakończyła się gdy wstał, pocałował mnie w rękę i powiedział, że przeprasza. Wygrałam. Zawdzięczam to wyłącznie sobie. Swojemu profesjonalizmowi, opanowaniu, merytoryczności, zaangażowaniu w pracę. Wygrałam. Nikt mi nie pomógł. Wygrałam. Już nie stoję w kącie. W ramach zadośćuczynienia zaproponowano mi awans. A jeszcze kwadrans wcześniej na stole leżało moje wypowiedzenie. Awansu nie przyjmę, za dużo tłumaczenia. Jestem potwornie zmęczona i chce mi się płakać. Ale… wygrałam…

Aż strach wstawić nową notkę po tej burzy komentarzy, którą wywołałam niechcący, donosząc o gołych, obcych facetach. Drogie panie – gdzie te oziębłe kobiety, o których donosi prasa? Kretyni! Wcale was nie znali. I nie kończcie, nie kończcie! Jestem zafascynowana waszymi opiniami. Troszkę się dziś z wami podzielę tą moją nową pasją, do której nowy link pojawił się w prawym górnym rogu. Usprawiedliwiam się od razu, że o portalu www.nasza-klasa.pl słyszałam już wcześniej, ale machnęłam na to ręką, ponieważ uważałam, że ludzie – jak to ludzie – oleją temat. W końcu dałam się jednak wkręcić i… po prostu świetnie się bawię. Nawet nie w liceum, bo coś tam szwankuje z komunikacją międzyludzką, ale – wyobraźcie sobie – w podstawówce! Rzeczywiście jest tak, że na poziomie 1 – 8 miałam wyjątkowo fajną, zgraną klasę. Zresztą dużą grupą poszliśmy potem do jednej szkoły średniej. Może dlatego forum licealne nie hula zbytnio – wciąż siedzimy w podstawówce. Po ok. 1,5 tygodnia od mojej rejestracji kl...

Wczoraj dałam się zeszmacić na body ballu, więc postanowiłam w nagrodę zrobić dla siebie coś miłego, co nie boli i przy czym nie myślę bez przerwy, żeby się skończyło. Padło na padicure. Wychodzę z gabinetu w skarpetkach (bez butów), kierując się w stronę szatni i w drzwiach zderzam się z moją trenerką (Zły Człowiek), która w ułamku sekundy popada w ekstazę. - Oooo! Co Pani robiła? - Nóżki. - Natychmiast proszę zdjąć skarpetki! - Nic z tego. Nie malowałyśmy wzorków. - Ale tak zupełnie nic? - No nic, jest zima i nie biegamy boso. - Dlaczego? Ja Pani proponuję japonki. - Rewelacja. Rozważę to o poranku, brnąc przez śniegi. A propos (zwracam się do kosmetyczki) – prosze zrobić B. nóżki. Ona jest fetyszystką! Po przebraniu zatrzymuję się jeszcze z obiema dziewczynami, bo czekam na Potomstwo i wdajemy się w dyskusję na temat sauny na podczerwień, którą mam w promocji, czyli mogę sobie tam posiedzieć za darmo. Wypytuję o szczegóły, w tym o liczbę osób obecnych w saunie. Dziewczyny mówią...

Osoby: Szef Potomstwo wycieruch Czas akcji: niedzielny wieczór Miejsce akcji: że tak powiem – living room Szef : (muszę to nazwać po imieniu) beka po raz 20. Potomstwo (wrzeszczy): Przestań! Przestań!!! To nie do wytrzymania! wycieruch (to ten, co musi zawsze wszystkim pomóc): Kochanie, nie chciałabym ci dokuczać, ale mam wrażenie, że ty masz jakiś problem. Jakby zwieracz na żołądku ci się nie domykał… Szef (olewająco): Ciesz się, że nie dolny.

W sposób niezauważalny dla nikogo, włączając w to mnie, niespodziewanie upłynął rok od momentu pasowania na blogerkę. Impreza nie była huczna i polegała wyłącznie na westchnieniu: - A to ci heca… Nie spodziewałam się po sobie takiej systematyczności. Piszę praktycznie codziennie, włączając weekendy. Chyba że trafi się coś obciążającego – jak ostatnio. Nigdy nie prowadziłam dziennika/pamiętnika i nie mam wyrobionych nawyków. Nie ukrywam, że mobilizuje mnie myśl o waszej obecności po drugiej stronie szybki. I podsumowania. To był jednak dobry pomysł. Zwłaszcza z powodu ludzi, których poznałam. I oczywiście ze względu na dotykanie niesamowitego i nieprzewidywalnego. Bardzo jestem zadowolona. Dziękuję wszystkim za ten wspólny rok. Za wzruszenia, uśmiechy i ciepło, które tu wyrosło. Straszszszsznie fajni z was ludzie. Dziękuję, że jesteście ze mną.

Z powodu – Się Szkolę. Ale ze względu na was, będę oczywiście systematycznie odchodziła od tych szaleństw. Zwłaszcza, że zaczyna mi brakować czasu na życie osobiste (czyt. towarzyskie), na co uskarżają się coraz to liczniejsze rzesze wielbicieli. Z Krynią na czele. Ale, że szkolę się z tematu quasi komunikacyjnego, to pisać nie zaprzestanę. Tylko nie teraz. Muszę sprawdzić, czy mam jeszcze rodzinę. To idę.

Szef: Wpadłem dzis na to, jaką ksywkę możemy nadać Tuśce. wycieruch: ? Szef: Spontaniczna ucieczka. Jest tak spontaniczna w swoich ucieczkach, że to wprost porywające. wycieruch: Porywające? Szef: Porywa za soba wszystkie pozostałe koty.

Otóż martwię się trochę, że nie wzruszają was ani odrobinę moje popisy intelektualne. Nie interesują was książki i filmy (wnoszę po komentarzach pod takimi notkami, których liczba wynosi zawsze całe 0), a nastawieni jesteście, Drodzy Moi Czytelnicy, wyłącznie na plotki, ksiutki i obgadywanki. To wam dobrze nie rokuje. Proszę mi tutaj nie obniżać poziomu, wypowiadać się ętelygętnie i dzielić z ludzkością swoimi przemyśleniami na temat. Nie tam takie: łatwo, szybko i przyjemnie. Dziwi mnie również i niepokoi, że ABSOLUTNIE NIKT nie zainteresował się przejawianą obecnie przeze mnie aktywnością fizyczną, w postaci kiwania się na balonie. Ja się kiwam, kiwam, mało nie zasnę, a tu żadnego odzewu. To jest po prostu obrazoburcze!!! Czy myślicie, że w takiej sytuacji ja mam jakąś motywację do kiwania? A musicie wiedzieć, że moja trenerka ma ksywę „Zły Człowiek”. To chyba powinno już mówić wszystko. Po każdym treningu wyczołguję się jak wąż z sali, sycząc przez zęby: - Sssssss…p...

Wczoraj z prawdziwą przyjemnością obejrzałam po raz kolejny, wyświetlany przez jakąś telewizję (z wrażenia nie zauważyłam jaką), film „Dwunastu gniewnych ludzi”. Niewtajemniczonych zaznajamiam z tematem: „Dwunastu gniewnych ludzi” (ang. 12 Angry Men) to amerykański film nakręcony w 1957. W rolach głównych wystąpili Henry Fonda, Lee J. Cobb, Ed Begley i E.G. Marshall. Film został bardzo ciepło przyjęty zarówno przez krytyków jak i widzów, na internetowej liście najbardziej popularnych filmów znajduje się w pierwszej trzydziestce. Nakręcono go w ciągu zaledwie 19 dni, a budżet wynosił jedynie 350.000 dolarów. Akcja prawie całego filmu, z wyjątkiem pierwszej i ostatniej sceny, toczy się w zamkniętym pokoju w którym znajdują się ławnicy, mający przesądzić o winie lub niewinności oskarżonego. Reżyser Sidney Lumet nakręcił ten film w bardzo oryginalny sposób, na początku filmu większość ujęć robiona jest szerokokątnym obiektywem filmującym mniej więcej z poziomu wzroku...

Karolek zachorzał ponownie, co wymusza opiekę na pełną skalę. Opieka wiąże się z zakraplaniem oczu kocich 3 razy dziennie oraz jednorazowym (dziennie) zamaściowaniem owych oczu. W związku z powyższym w domu mają miejsce sceny dantejskie. Bo Karolek nie jest fanem, tak? Czas akcji: późny wieczór Miejsce akcji: łazienka Osoby: Szef pokąpielowy wycieruszek zęby szorujący Karol milczący i uciekający - Kochany, a zakropliłeś Karolka? - Nie, a powinienem? - … (oburzone milczenie) - To ja pójdę po kropelki. Szef wychodzi po kropelki. Wraca. Karolek obserwuje to z zainteresowaniem. Następnie Szef z rozbiegu rzuca się na podłogę, przygniatając niepotrzebnie zainteresowanego idiotę. Idiota spieprza, ile sił. Szef miota się po całej podłodze, usiłując przygnieść nieszczęsnego idiotę i wydźgać mu oko kropelkami. Idiota spieprza, ile sił. Szef wzmaga wysiłki (o ile to możliwe). Idiota spieprza, ile sił. Wycieruch nie wytrzymuje nerwowo, zaczyna wydawać niekontrolowane dźwięki i kopać w kotłowisko. ...

Dobra, namyśliłam się. Trzeba się łapać przyjemnych myśli, więc napiszę wam o pewnym piesku. Otóż moja firma posiada ogromny wewnętrzny plac, którego etatowym stróżem jest pewien piesek, po którym wyraźnie widać szeroki gest wyobraźni Matki Natury, ze wskazaniem na wilczura. Piesek ów jest pracownikiem pełnoetatowym, a nawet więcej, ponieważ wyraźnie pracuje na trzy zmiany i to jednocześnie. Ponieważ ja z kolei pracuję w systemie jednozmianowym, więc nie mam zbytnio możliwości zaobserwowania pracy stróża w godzinach wieczornych, niemniej instynkt mi podpowiada, że jest ona zupełnie identyczna, jak w porannych. Dodatkowo budy nie zarejestrowano, wobec czego mogę wnioskować, że całkiem niegłupio się piesek urządził i wynajmuje lokal ogrzewany z nieustanną możliwością korzystania ze świeżego powietrza. Piesek nie jest czyjś. Jest ArchiwumIksowy. Narzuca się myśl, że pracownicy dokarmiają go ze środków własnych, choć przewrotność podpowiada mi, że cichaczem ustalono jakiś budżet karmiciels...

Przepraszam, ale muszę chwilkę odreagować. Wrócę na dniach, bo nie mogę bez was żyć. No i mam wam przecież opowiedzieć Śmieszną Historyjkę. Tymczasem trochę podbam o Mamę, jeśli pozwolicie. PS Córciu – już byłam. Przeczytałam o tym u Cotka.

Miałam dziś dla was przygotowaną bardzo zabawną notkę i obiecuję, że jeszcze ją napiszę. Ale dziś nie mogę. Bo dziś zadzwoniła Mama i powiedziała, że Już Czas. Zbiegłam do samochodu i pojechałam po nie. Obie były spokojne i patrzyły na siebie z czułością. W lecznicy Pani W Białym Kitlu spojrzała na nas i nie zapytała o nic. Znalazła dla nas pokój, w którym było cicho i spokojnie, i nikt nie przeszkadzał. Potem były formalności. I Najlepszy Przyjaciel odszedł od nas cichutko, tak – jak żył, głaskany i przytulany przez dwie kobiety, które kochały go najbardziej. A potem stałyśmy jeszcze trochę przy stole i płakałyśmy wszystkie trzy: Mama, ja i Pani W Białym Kitlu, która znała Najlepszego Przyjaciela od wielu, wielu lat. Później zawinęłyśmy Najlepszego Przyjaciela w kocyk, taki biało-niebieski w baloniki. Włożyłyśmy go do pudełka, zadzwoniłyśmy po Męskie Ramię z narzędziami i pojechałyśmy w Specjalne Miejsce Pod Sosenką. Mama sama chciała ułożyć Najlepszego Przyjaciela do snu, ale ni...

Przybyli licznie zaproszeni goście i zabrakło nam krzeseł. Sytuacja zaczęła być napięta, gdy okazało się, że JA nie mam na czym siedzieć. Już rozważałam kto wylatuje, ale dokonaliśmy przegrupowania, rozważyliśmy propozycję zapożyczenia się u sąsiadów, a potem się okazało, że mam taborecik na górze. Taborecik przybył więc z odsieczą i bawiliśmy się bez przeszkód. Bohaterka wieczoru wydawała się zadowolona i udała się w dniu dzisiejszym choć częściowo upłynnić otrzymane dary. Było kilka zabawnych wpadek: - kiedy dawno niewidziani goście dostawali szczękościsku na widok solenizantki, której wzrostu i wyglądu nie przewidzieli; - kiedy rozwinęła się kolorowo dyskusja na temat obdarowywania nastolatek w trzynastej (czternastej już!) wiośnie, a ja – umiejętnie rozgrzewając atmosferę – puściłam z dymem kilku ofiarodawców; - kiedy jeden z gości złośliwie zażądał kończącej się nalewki produkcji Teściów, za co został zmieszany z błotem (ale nalewkę otrzymał – odliczymy mu to z in...

Minęło właśnie 13 lat od chwili, kiedy moja maleńka córeczka postanowiła ujrzeć świat swoimi ogromnymi, roześmianymi oczami. Niech się święci najpiękniejszy dzień w moim życiu. Dziękuję Ci, Córeczko, za wszystkie piękne i niezapomniane chwile, które mi dałaś. Niech ich będzie jak najwięcej. Niech ci sie życie ściele pod stopy płatkami róż. I: kocham cię. Najbardziej na świecie. Jak pójdą goście, to chyba dam jej poczytać ;o)

Z nudów obciążyłam się dodatkowymi zadaniami w pracy (na ochotnika) i chyba przeholowałam ciuteńkę. Wskoczyła mi sprawa na cito, czyli na zeszły tydzień, a tak naprawdę na dwa miesiące temu. Wszyscy oczekują ode mnie, żebym się zachowała jak magik i: czary – mary załatwiła niezałatwialne. Nikt się pewnie nie zdziwi, gdy powiem, że się podjęłam oczywiście. I nie byłoby to dziwne ani nienaturalne, gdyby nie fakt, że moje działania są zależne od działań osób trzecich, które się grzebią. Jest to o tyle zastanawiające, że to te osoby mają w tym interes, a ja nie. Tyle o pracy, bo miało nie być o pracy. Sprawdziłam się jako wieszczka, ponieważ po niedzielnym szale obiadowym (wyprodukowałyśmy z Potomstwem 6 obiadów hurtem) oznajmiłam Szefowi, że w przyszłym tygodniu on żywi naród. Na takie dictum Szef dostał czkawki oraz okolicznych przypadłości. Tymczasem wczoraj dał sobie zrobić kuku panu chirurgowi i otrzymał w nagrodę druk L4. Moi Państwo! Szef kuchni poleca. Dziś (przygotowany przez...

Małymi kroczkami zbliża się rocznica urodzin mojej Córki. To właśnie 7 listopada miałam termin na urodzenie tej miłej dzieweczki, ale spotkałam się z wyraźnym sprzeciwem ze strony rodziny. Senior rodu podjął rękawicę i oświadczył na forum, że nie ma takiej możliwości, aby w jego rodzinie oczekiwana wnuczka obchodziła urodziny w rocznicę rewolucji, po czym się oflagował i zasiadł na styropianie. Jako że od zarania dziejów byłam bardzo grzecznym dzieckiem*, postanowiłam się Ojcu nie sprzeciwiać, żeby mi dziecka nie wyklął, zebrałam się w sobie i poczekałam (do 7.05 rano 9 listopada). Dziadek powstał ze styropianu i był ukontentowan. Sprzeciwy mojego Taty skierowane do kobiet w tej rodzinie mają bogatą tradycję. Nie trzeba długo szukać, ta sama sytuacja miała miejsce 21 lat wcześniej, kiedy na świat miała przyjść ukochana córeczka**. Uznałam, że już czas ujrzeć twarze rodzicielskie w Prima Aprilis. Ojciec się zaparli i oświadczyli, że w jego rodzinie oczekiwana córka nie będzie obchodziła...

Ale od razu mówię, że jestem tu, bo obiecałam, że się pochwalę nową twórczością. Kto żyw, szoruje na bloga akcji „Parkujesz? – Zdrapujesz!” i tam odbywa wieczorek zapoznawczy z nowym redaktorem bezczelnym. Link w prawym górnym rogu. Instrukcja obsługi: 1. Ciś guzik bloga. 2. Czytaj wstępniak. 3. Popadaj w zachwyt. 4. Trwaj w zachwycie. 5. Można wznosić okrzyki. 6. Kiedy odzyskasz przytomność, dodaj do ulubionych. Uwaga: będę oglądała statystyki i jak stwierdzę, że nie jesteście na bieżąco, to kęsim! Należy polecać znajomym. I nieznajomym też. Można rozpuszczać ploteczki o wydźwięku pozytywnym. Nadal apeluję o pomysły. Dziękuję Jutcie, która od razu skumała, o co chodzi. Mam nadzieję, że niedługo wywieszę tu transparent z podziękowaniami za dobre pomysły, na którym lista beneficjentów będzie niekończąca się. A tymczasem – idę udzielać się rodzinnie.

Kolejny dzień pracy i kolejna irytacja. Miałam cztery dni wolnego i sobie sympatycznie odpoczęłam, więc jest uzasadnione, żeby dziś doprowadzono mnie do szału. Najbardziej do szału doprowadza mnie, jak mi ktoś snuje za plecami różne bzdury, a ja nie mam możliwości, żeby się wypowiedzieć. W dodatku publicznie snuje. Mam wobec tego apel: Drogi Rządzie! Pospiesz się, bo naprawdę. Kara trwa. I ja trwam. Dyrekcja też trwa i ja już tym jestem zniecierpliwona, więc niech się coś podzieje wreszcie. Z rzeczy przyziemnych: popełniłam szaleństwo. Polega ono na zapisaniu się na body ball. Że niby nie wiecie, czym to się je? To są takie ćwiczenia na duże piłce. Przewiduje się zejście śmiertelne po pierwszym tygodniu ćwiczeń. Sięśmy zapisały razem z Córką. Ona już ma doświadczenie, a ja nie. Swoją drogą – szczególna sytuacja, prawda? Więc ona i jej doświadczenie mają w planie umrzeć ze śmiechu, jak będę spadała z piłki. Niech ma. Życie jest wystarczająco ciężkie, żebyśmy mieli sobie oszczędzać ...

A tymczasem leżę pod gruszą na dowolnie wybraaaaaanym boku… Dykteryjka pt: Dialogi domowe Jakiś kot: Miau. Szef: Wybacz, ja teraz ścielę łóżko. Jakiś kot: Miauuu. Szef: No coś ty, muszę pościelić łóżko. Jakiś kot: Miau! Szef: Oj przestań i posuń się.

Normalnie przyszło na górę Potomstwo, więc wołam je do siebie i przemawiam w te słowa: - Zobacz, moja droga, jakie piękne zdjęcie zrobiłam gównojadowi! - Yyyy… – komentuje Potomstwo z niewyraźną miną. - Czy mam rozumieć, że już tu byłaś? - Wczoraj. - Noszszsz… człowiek nie ma prywatności za grosz! I tak to rzeczywiście jest, że wszystko wystawiam na widok publiczny. Choćby tu. Jasne, jasne – uciszam protestantów – oczywiście, że piszę tu dokładnie to, co chcę i sprzedaję szerokiej (mam nadzieję!) publiczności jedynie te przeżycia, które chcę uwypuklić, swoje prywatności pozostawiając dla życia pozakomputerowego. Jeśli ktoś nie wierzy, to od razu informuję, że jestem człowiekiem otwartym, mało co sprawia mi problem, więc o wielu sprawach rozmawiam ot tak sobie. I nawet o tej pracy kulawej, choć oczywiście poza zakładem dla obłąkanych. Nie informuję was oczywiście, że pochodzę z rodziny zboczeńców, dewiantów i takich, co to maksymalnie potrafią utrudnić życie...

jak mawiał wierszem Kubuś Puchatek. Oto naocznie miałam okazję sprawdzić, skąd bierze się fortuna fotoreporterów. Jedno właściwie upolowane zdjęcie i zaraz człowiekowi popularność niebywała na głowę spada. Oraz prawe środki płatnicze. Tym razem muszę się obejść bez tej drugiej radości, ale i tak szaleję ze szczęścia, że jednym maleńkim pstryczkiem tak wiele przybyło. Czas sunie leniwie. Wczoraj odwiedziliśmy cmentarz numer 1 i pożarliśmy tego obiecanego królika. Honor trzeba Matce oddać, bo stanęła na wysokości zadania i popełniła prócz królika 2 (słownie dwa) ciasta. W dodatku drożdżowe, więc miała szansę się zdrzemnąć w międzyczasie, gdy jej rosło. Oklaski. Dziś odkryłam, że Urząd Miasta nie pracuje. Trochę mi było przykro, bo wydaliłam się z domu w tę okrutność pogodową i pocałowałam klamkę. W nagrodę kupiłam lody Grycana i ciastka w Szarlotce. I zrobiłam kurczaka. I mizerię. I nie było mizerii, bo się rzucili jak wściekli i wszystko pożarli. I udało mi się domyć w dużej części kabi...

I tak sobie żyją zgodnie. We dwóch. Prawda, że to urocze?