2054

Z nieznanych przyczyn umysł mam jak rzeszoto - wszystko jakoś tak dziurawo przecieka i nie umiem napisać nic do rzeczy. W związku z powyższym informuję Was uprzejmie, że zostałam szczęśliwą posiadaczką pierwszej irregularkowej torebki! Jest absolutnie i cudownie niepraktyczna, na którą to okoliczność będzie chadzała na koncerty do NOSPRu. Bo nigdzie indziej nie chadzam, biedna sierota.

Torebka wygląda tak:

Na tej gwiazdce, co ją widać z boku, jest naszyty firmowy guzik. Wnioskuję z tego, że guzik będę w życiu miała, ale już się pogodziłam.
A kokarda nie jest taką zwykłą kokardą - ona jest w środku wypchana, stanowiąc milusią, grubusią podusię. Torebka została w fazie wstępnej zaakceptowana przez martuuhę, w przeciwieństwie do innej torebki irregularkowej, którą zapragnęłam mieć. Tamtą wdeptała w ziemię kopytami, rżąc rozgłośnie.
A ja się boję Tej Osobie sprzeciwić. Really.

***

Wracając do NOSPRu.
Dzwoni do  mnie onegdaj Matka Chrzestna. Rozmowa, jak można się spodziewać po przeszło czterdziestoletniej znajomości (łomatkobosko, na świecie są ludzie, których znam ponad 40 lat - powinna być jakaś ustawa, która tego zabrania), toczy się gładko, ale ja wiem, że skłąnia się ku upadkowi. Ja do NOSPRu, a ona…
- Muszę kończyć - mówi.
- Ja też. Wychodzę.
- Dokąd idziesz?
- Na koncert do NOSPRu.
- Hmmmm… - zawiesza się Matka Chrzestna. - A ja po wiadro.
Tak oto proza życia dobiera nam się do rzyci.