2062

Jestem zła i jest mi przykro, dlatego nachodzą mnie falami różne wspomnienia, z którymi nie jestem zaprzyjaźniona. Do takich wspomnień należy moje pierwsze małżeństwo z ojcem Zuzi. Nauczyłam się, dzięki Bogu, podchodzić do tego racjonalnie i nie poświęcam temu fragmentowi mojego życia zbyt wiele uwagi. I tylko czasem pojawia się jakiś bodziec, który wydobywa z pamięci wszystkie te złe rzeczy. A potem to mija mi.

Bodziec nie musi być zresztą negatywny. Dziś akurat bodziec pozytywny nałożył mi się na trwającą, upierdliwą infekcję oraz wydarzenia z pracy - co tu kryć - niebudzące zadowolenia. I wylazło, świecąc gołą dupą. Bywa. Nikt nie jest doskonały.

Bardzo lubię patrzeć na kobiety w ciąży i towarzyszących im zaangażowanych przyszłych tatusiów. Lubię tę troskę, czułość w spojrzeniu, drobne gesty i uśmiechy. Myślę sobie wtedy, że oto nadciąga Nowy Obywatel i trafi w dobre, kochające ręce.
W ogóle lubię zaangażowanych tatusiów. I nie chodzi mi wcale o to, by byli jakoś szczególnie rozwinięci intelektualnie oraz świadomi rozbuchanych metod wychowawczych. Wystarczy, żeby kochali i okazywali to, będąc dobrymi dla własnych dzieci. Cieszy mnie sama chęć brania udziału, ten znak czasów, gdy tata przestał być świętym nieobecnym. Wczoraj byłam u takiego taty singla - on jako człowiek doprowadza mnie do rozpaczy, ale relacja z synkiem jest naprawdę przyjemna. A wiszące na lodówce kartki z deklaracjami "Kocham Cię, tatusiu" wyjątkowo ujmujące.

W każdym razie lubię te kobiety w ciąży, otulone ramieniem dumnych sprawców piętrzących się brzuchów. Myślę sobie wtedy, że ci faceci - świadomie lub nie - odkryli właśnie, co to znaczy być prawdziwym mężczyzną. I że to nie ma nic wspólnego z maczyzmem, a wiele z emocjami, które stereotypowo przypisywane są kobietom. Najpiękniejsze wyznanie miłości czyni mężczyzna, który odrywa się od meczu (lub czegoś innego, co go akurat fascynuje i tu, teraz dziejesie), by polecieć do sklepu po lody czy kiszone ogórki dla ciężarnej żony. Bez focha. Bez pretensji.
To mnie ujmuje. Tego nie doświadczyłam.

Nieszczególnie opiekował się mną mój były mąż, kiedy byłam w ciąży. I właśnie dziś przypomniało mi się, jak to jeden, jedyny raz miałam ciążową zachciankę. Tylko jeden - bo uleczył mnie z takich szaleństw skutecznie i w mgnieniu oka, fantazję na temat kiszonej kapusty kwitując oburzonym: "Chyba zwariowałaś! Wiesz, która jest godzina?!". Ano fakt - była 22.00. Poszłyśmy więc z Zuzią, naówczas jeszcze bezimienną, spać.
Bo co niby można robić o 22.00?

A potem, prawem serii, przypomniałam sobie siebie, siedzącą na podłodze w rozpirzonym remontem mieszkaniu, w rozciągniętym dresie - jednym z nielicznych ciuchów, który mieścił ośmiomiesięczny z okładem brzuch - i dłubiącą coś z owym remontem związanego oraz rozmyślającą z tęsknotą nad chwilą, gdy będę mogła wreszcie oddychać jak normalni ludzie. Rozmyślania te zostały przerwane gniewnym: "Może się wreszcie ruszysz i chociaż poprzenosisz drzwiczki od szafek?". Przeniosłam.
W końcu ciąża to nie choroba.

I ten wyraz jego twarzy, gdy się złościł, że nie wychodzimy na żadne imprezy, a ja akurat dumałam czy opłaca się siadać, skoro bez pomocy nie wstanę.
I wyraz twarzy policjanta, który zatrzymał mnie do kontroli drogowej o czwartej nad ranem. Ta litość w jego oczach, przesuwających się z mojego śpiącego, nieobsesyjnie trzeźwego męża na ogromne brzuszysko (tydzień, wytrzymać jeszcze tydzień!) i spuchnięte dłonie, ledwo dosięgające kierownicy.
- Nie chcę dokumentów. Niech pani jedzie. Tylko powolutku i ostrożnie, dobrze?

Tak patrzę na te przyszłe mamusie, na czułe gesty ich mężów czy partnerów i robi mi się ciepło w środku. Nie czuję zawiści, raczej tęsknotę za czymś, czego nie miałam i nigdy już nie doświadczę.

***

A poza tym - dziś są urodziny mojej Mamy.
Wszystkiego najlepszego, Kochana. Za kilka dni wiosna!