Donoszę uprzejmie...

Sylwester domowy, jak to przy zwierzętach. Tymczasem lęk okazuje (póki co) 1/3 zespołu. Właściwie nie wiem, czy okazuje, bo jej nie ma. Co ciekawe – kierowniczka. Chłopaki przed północą zachowują się w miarę godnie. Najbardziej Edzio. O: Wiem, zdjęcie słabe, ale proponuje docenić, że bieżące – jeszcze ciepłe. Karollo gra w nową grę na górze (kurier z paczką z Empiku przybył dziś), Zosia znikła. Ani chybi siedzi w szafie. I tak się rok stary kończy leniwie. Ostatni to już mój trzydziesty. Wkraczam w całkowicie nowy etap. Z relacji znajomej, która już weń wkroczyła: - I wyobraź sobie, że nawet nie boli. Wyobrażam sobie. Cenię ten upływający rok, mimo – w pewnym sensie – niesprzyjającej sytuacji. Coś się skończyło nieodwołalnie. Coś się więc zaczęło. Wiele rzeczy przemyślałam. Odpoczęłam. Przewartościowałam liczne sprawy. Przyjrzałam się nieco z boku pędzącej rzeczywistości i zrozumiałam, że nie ma dokąd gnać. Ważne jest bowiem zupełnie gdzieś indziej. A ponieważ wszystko to dobrze mi...

Oto jedna z najpiękniejszych kartek ze świątecznymi życzeniami, jakie otrzymałam w życiu. Od razu dobrze się poczułam. Wkraczam w etap wiedźmy (wie!) i niezwykle cieszę się z towarzystwa, które tam na mnie czeka.

Ciasta wypieczone, aż miło. Uszka ulepione smukłymi paluszkami mojej córeczki – kształtne i kuszące. Barszcz przygotowany. Prezenty zapakowane. Na choinkę, jak zawsze, nie ma miejsca. Przeprowadzaliśmy się tu w lipcu i nikt nie pomyślał, że w grudni trzeba upchnąć drzewko. W związku z powyższym uczyniłam w tym roku świerk rewolucyjny. O: Niech Was nie opuszcza poczucie humoru. I zdrowia, kochani – tego Wam życzę z całego serca i całej mocy. Z resztą jakoś człowiek sobie poradzi, prawda?

Dzień pierwszy po końcu świata. Drogie Panie! Kuchnia należy dziś do nas. Zacznijmy od nalania sobie kieliszka wina. Na pewno nie zaszkodzi, a może pomóc, kiedy szlag nas trafi. Oczywiście istnieje prawdopodobieństwo, że mąż bądź niewielkie (lub wielkie, choć to mało prawdopodobne) dziatki zechcą się tu plątać w poszukiwaniu atrakcji, miski do wylizania czy lodówki do eksplorowania. Jest na to niezawodny sposób. Zapytajcie uprzejmym, pełnym słodyczy głosikiem: - Chcesz pomóc, kochanie? Efekt gwarantowany. Szczególnie mężczyźni poruszają się naówczas z prędkością światła. Mają przecież swoje, niezwykle ważne i niecierpiące zwłoki sprawy (na przykład napierdalanie do Niemców* z szybkostrzelnego działka). Problemem mogą być małoletnie – bardzo małoletnie, bo to szybko przechodzi – dziatki. Te możemy bez żenady zesłać mężowi na głowę, roztaczając mglistą obietnicę gigantycznego wora prezentów, które otrzymuje wyłącznie bardzo grzeczna progenitura. Czyli taka, co to się pod nogami nie pląc...

Przyniosła sobie wszystkie dzieci i teraz leżą, wyglądając przez okno. Ciekawe, czego je nauczyła? PS „Automatycznie zapisany szkic” jako tytuł poprzedniego posta mnie rozwala. W ustawieniach mam 1086. I choćbym nie wiem, ile razy dokonywała zmian, to nic nie daje. Blogu… ty wiesz.

Jak małe pudełko można wziąć, by zmieścić tam NAPRAWDĘ DUŻEGO KOTA? Otóż wyjątkowo niewielkie. Bierzesz sobie pudełeczko, w którym uprzednio Farmona przysłała ci różne fajne kosmetyki za nieduże pieniądze. Kota tam nie wpychasz, bo robi to z własnych dzielnic Warszawy (Wola i Ochota). I wszytko. A Farmonę polecam. Mniam, mniam.

Notkę napisałam, wrzuciłam i pożarło. Czyżby koniec kariery witryny blog.pl zbliżał się nieuchronnie? Bo niezauważenie w listopadzie upłynęło latek sześć. Może starczy, jak na romans. Niedoinformowanym tłumaczę, że zaczęłam od bloga donosze-uprzejmie, który potem przeniosłam tutaj, czego ślady mamy w pierwszym miesiącu funkcjonowania. Ręcznie przeniosłam. I drugi raz tego nie zrobię. Ponieważ nie udało mi się znaleźć platformy, która zaimportuje archiwum, pytamsie, czy kto nie zna sposobu, żeby to ściągnąć na dysk. Aha! Ten tusz, co to go kupiłam za trzy piątka, bardzo fajny. Polecam.

Siedzimy już z Matką Chrzestną w samochodzie i ruszamy spod kliniki. Jeszcze wymieniamy się uwagami. - Z moją jaskrą jest jak z trotylem na skrzydłach Tupolewa. Ponieważ nie można wykluczyć, przyjmuje się, że zaistniała – chichra się MC. – A co tobie powiedziała? - Żadnego wysiłku fizycznego. Nie ćwiczyć, nie dźwigać, nie biegać. MC daje po hamulcach, samochód tańczy na lodzie. Ona wrzuca wsteczny, odwraca się do mnie i komentuje z oburzeniem: - Psiakrew! Wracamy! Też chcę takie zalecenie! Pójdę tam i zażądam, żeby do kompletu kazała mi jeść ciastka!!!

Wpadamy do domu po wizycie u okulistki pospołu z Matką Chrzestną*. Kobieta, Która Ze Mną Mieszka przygląda się nam, rozchichotanym, o wyraźnie poszerzonych źrenicach, podejrzliwie, a następnie, dźgając palcem wskazującym powietrze, oznajmia z wyrzutem: - Wciągałyście coś! A mnie nie pozwalasz!!! * Matka Chrzestna jest moją rówieśnicą i przyjaciółką, z którą spędziłam wspólnie całe usmarkane dzieciństwo (komuna taka). Oraz matką chrzestną, ma się rozumieć.

Siła nałogu – oto jedyny argument, który był w stanie ruszyć mnie dziś z domu. Ale ma to swoje plusy dodatnie. Gdyby nie nikotyna, nie poszłabym na pocztę. A tak – paczka nadana, Robótka zrealizowana. A jak u Was (przypominam dyskretnie, bo grudzień)? Oprócz tego nie pojechałabym po ten tusz! Ruszyłam się, znalazłam w gąszczu uliczek sklep pod tytułem „hasie, szkło i byle co”, tusz nabyłam za 3,50 zł. Taką marżę rozumiem (przypominam: cena producenta – 3,22 zł). Specyfiku do plucia nie było. Poza tym charakter sklepiku nieco utrudniał wybrzydzanie i poszukiwania, bo obsługowy, zapchany towarem do niemożliwości i za ladą… pan. Nie chciałam go katować. No i przywiozłam ten tusz do domu, wcisnęłam do opakowania po Estee. Jak użyję, złoże sprawozdanie. Oczywiście rozumiem, że informacja jest cenna (na wagę trzech i pół złotego). Na stronie Celii można sobie sprawdzić, gdzie w danym mieści prowadzona jest sprzedaż. A teraz lecę szukać roboty, bo dziecko zapłaciło dziś u dentysty 270 zł. ...

Zajrzałam na stronę Celii – tak, tak, wciąż istnieje, nieprzerwanie od 1959 roku – a tam: Jak ktoś ma chęć, może w stylu vintage nadal pluć w tusz. Oprócz tego mają tusz w tubie za, bagatela!, 3,22 zł. Gdzieś czytałam, że jest świetny, a chodzi przecież głównie o szczoteczkę. Zajrzałam do wykazu sklepów i znalazłam jeden nieopodal. W poniedziałek skoczę, kupię, wycisnę z tubki do opakowania po Givenchy (fajna, „trzykulkowa” szczoteczka) i zobaczymy. Porażające, jak tanio można coś ciekawego wykonać.

Sięgam pamięcią najdalej jak potrafię i widzę moją mamę z umalowanymi ustami. Kiedy się nad tym zastanawiam, uzmysławiam sobie, że w tym „najdalej” mama jest chyba moją rówieśnicą. Jak na ówczesne czasy byłam dzieckiem późnym – rodzice moich koleżanek szkolnych mieli dwadzieścia parę lat. Moi – po czterdziestce. Dziadkowie rówieśników byli niewiele starsi od moich rodziców. Bardzo im zazdrościłam tych młodych mam, wyglądających prawie jak koleżanki, tych tatów z długimi włosami, w dzwonach i śmiesznych, szerokich krawatach (potem – w śledziach). Moi byli zupełnie inni. Mamę lokalna społeczność nazywała „kapeluszową”. Była elegancka, jak na te siermiężne czasy – nikt przecież nie wiedział, że nocami ściboliła ciuchy z tkanin dziwnego pochodzenia i prowadziła rozbuchaną kooperatywę z zaprzyjaźnioną krawcową. Z resztek, ze „spadów”, z przeróbki. Oprócz tego była piękna, co jej zostało do dziś i przez całe życie stanowiło podstawowy powód damskiego ostracyzmu, o czym nigdy nie mówiła. Ale...

U nas Robótka 2012 idzie pełną parą. A jak u Was? Chodzą plotki, że część ludzkości (niektórych to z nazwiska znam!) rzeźbi kartki samodzielnie. Tymy rencamy. CZAPKI Z GŁÓW!

Jaka jest najlepsza wiadomość, która może otrzymać Pełnoletnia Młodzież? (I otrzymała). W bibliografii do ustnej matury z polskiego masz za dużo pozycji!

Za udział biorą: Prezes (P), Pełnoletnia Młodzież (PM) Miejsce akcji: kuchnia Czas akcji: niedzielny wieczór Wprowadzenie: PM robi prawo jazdy. P : Jakim samochodem jeździsz? PM : Czerwonym! Kobieta!

Ta Kobieta, Co Ze Mną Mieszka (dawniej Potomstwo) zadzwoniła koło 16, że jej genialny plan na wieczór opiewa na udanie się celem dzikiego imprezowania do Gliwic. I co ja na to. Wyczuwszy, że pod tym pytaniem odkryję drugie dno, nieopatrznie zapragnęłam szczegółów. Błąd. Tu ostrzegam matki drobiazgu – im bardziej wybujałe (nie chodzi o wzrost), tym podstępniejsze.  Chodziło więc o dowóz. Naturalnie jestem fanką dowożenia pełnoletnich panien na imprezy. Z drugiej jednak strony… mam ją jedną, bez planów na więcej. Jeśli się zepsuje, to pozamiatane. Wyraziłam zgodę pozbawioną aplauzu. Po drodze zgarnęłam jednego sympatycznego studenta, który nazbyt chętnie deklaruje, że mogę do niego dzwonić, kiedy zechcę (owszem, zadzwonię kiedyś o 3 w nocy, niech wie, że mowa jest srebrem) i na miejsce dotarliśmy bez przeszkód. Wysadziwszy młodzież zaczęłam zachowywać się lekkomyślnie (gdy nie ma w domu dzieci itd.). Ciemno choć oko wykol. Miasto słabo wyeksplorowane, lecz w nieustannej przebudowie ...

Nie jestem co prawda zwolenniczką nastawania na Boże Narodzenie przed Andrzejkami, ale Robótce należy się wyjątek. Po szczegóły akcji udajemy się do Kaczki KLIK lub do Bebeluszka KLIK . Wyzywam Was na kartkowy pojedynek! RACH CIACH!

Kobieta, Która Ze Mną Mieszka*, rzuca (mimochodem) wychodząc: - Czasem czuję się, jakbym była twoją matką! Jeden dzień jest pełnoletnia i już wkurwia. * Dawniej Potomstwo.

9 listopada 1994 o godz. 7.05 przyszło na świat największe szczęście mojego życia… … i od razu było niezadowolone. To jej zostało na lata ;o) Na początku było nieskomplikowane. Spało, jadło, dziwiło się światu, śmiało, miało zamiłowanie do motoryzacji, nie przetrzymywało nadmiaru wrażeń i płynów, stawiało świat na głowie (własny i mój także), uprawiało sporty ekstremalne, zachwycało urodą, a nawet chodziło do szkoły! Moja śliczna, malutka córeczka jest już dorosła. Wszystkiego dobrego, kochana! Pięknego, wyjątkowego życia.

1…

2…

3…

Najbardziej wyczekiwaną i ryzykowną imprezę tej dekady mamy za sobą. Nazbyt wielu strat w ludziach i sprzęcie nie odnotowano. Przybywszy o poranku z przyjemnością ujrzałam salę prawie wysprzątaną oraz pierdolnik w kuchni (to z mniejszą przyjemnością). Ale doceniam postęp. Ślady bytności mają zostać usunięte całkowicie jutro po południu. Jeszcze tylko musimy się rozliczyć z mamą współorganizatorki. Następne wesele. Mam nadzieję – nieprędko.

Nieomal przeddzień osiemnastych urodzin usłyszałam: - Dobrze mieć taką mamę, jak ty.

Z dedykacją dla Kaczki. Poranny apel. W szeregu zbiórka! Baczność! Kolejno! Odlicz!!! Zośka. Uwielbiam ją. Jak ona to robi?

Dziś w Lidlu… bukiet róż z gerber. Nawiasem mówiąc – zdzierstwo.

Chociaż raz wyszłam na dobrą matkę i chociaż raz udzieliłam dobrej rady. Nie do wiary, szczególnie, że doradziłam konformizm. W klasie trzeciej nauczyciele prowadzą dodatkowe zajęcia z przedmiotów maturalnych. Uczeń ma obowiązek na te zajęcia chodzić, ale nikt nie mówi, że do nauczyciela prowadzącego. Potomstwowy matematyk jest beznadziejnym dydaktykiem. Wobec powyższego cała klasa, jak jeden mąż, przeniosła się na zajęcia konkurencyjne. Potomstwo doniosło o stanie rzeczy z apelem: co robić, redakcjo pomóżcie. Doszłam do wniosku, że skoro i tak opłacam korki z matmy na zewnątrz, a tyle, co się tam nauczy, nie nauczy się nigdy w szkole, poradziłam: idź do niego, przynajmniej nie będzie ci potem utrudniał. I wyszło na moje, co z przyjemnością odkryłam już dwukrotnie. Po pierwsze jako jedyna matka w klasie nie otrzymuję upomnień ze szkoły. Po drugie nauczyciel nikogo nie ukarał, ale Potomstwo nagrodził dodatkowymi punktami, liczonymi do średniej. I może sobie Kiełbasińska opowiadać, al...

Dzieci to ZUO. Za udział biorą : Potomstwo, Prezes Czas akcji : popołudnie Miejsce akcji : przy desce do prasowania Potomstwo : Umiesz prasować rękawy koszuli? Prezes : Umiem. Potomstwo (przebiegle): A mógłbyś mi to zaprezentować na tych oto dwóch rękawkach?

I bardzo przepraszam, że poruszam takie tematy, ale pasjami lubię obserwować Ędwarda, kiedy robi kupę. Po pierwsze primo, gdyż stosuje metodę „na kukułkę”, czyli pół Ędwarda (to przednie pół, z twarzą) wystaje przez okienko kuwety. Po drugie primo, bo stroi takie miny, że wzroku oderwać nie można. Skupia się. Porusza noskiem. Marszczy brew. Jest prześmieszny. A dziś całą rodziną odcinaliśmy kupony od posiadania Pudła. W Pudle Zocha. Ędward też by chciał. Ędward jest gotów wiele uczynić, by wypłoszyć Zochę. Zocha jest gotowa wiele uczynić, by nie zostać wypłoszoną. Na tym tle dochodzi naturalnie do konfliktu, polegającego na waleniu się w łeb z podskoku, ponad ścianką. Owszem, zamierzamy wyciąć przy podłodze dziury, przez które będzie można wypychać łapy. Pudło przestało nam przeszkadzać od czasu, gdy mamy taką hucpę.

Prezes (gotuje): Soliłaś to? prezesowa : Owszem. Prezes : Ale to się soli? prezesowa : Wszystko się soli. Jak się czegoś nie posoli, to jest nieposolone. Prezes : Niektóre rzeczy są czasem nawet spieprzone. prezesowa : Taaaa… A propos – jak tam ma się cieknący w łazience kran?

Małgorzata Musierowicz ma zadziwiający dar trącania najczulszych stron mojej duszy. Bo z mózgiem chyba coś nie do końca w porządku. Po przeczytaniu komentarza Mili Borejko do zniknięcia sukni ślubnej śmiałam się tak bardzo, że domownicy przyszli interweniować. Dziś historyjka obrazkowa. Ędward w budzie. Miałam wyrzucić to pudło już parę dni temu, ale teraz nie mam serca. Zofia podrzuciła Ędwardowi do towarzystwa gryzonia w tym samym odcieniu srebra. Gryzoń jakby prowokuje zaczepkę. Tymczasem inny gryzoń metafizycznie kontempluje nocne niebo. Lecz gdy spojrzeć na to z dystansem, to raczej stara się być pożyteczny: strzeże skarpety (skąd ona się tam wzięła, u licha?).

Z dużą dozą nieprzyjemności stwierdzam,  że zdjęcie kodu CAPTCHA powoduje maksymalny najazd automatów spamujących. Nie chce mi się sprawdzać, jak to było przed przeniesieniem na nową platformę, bo musiałabym przejrzeć przeszło 500 stron komentarzy. Ale rzecz jest niepokojąca. Poza tym napisałam mail do obsługi już parę dni temu, w innej zupełnie sprawie. Wynik jest taki, że mnie zupełnie olali. Jakoś trudno mi uwierzyć, żeby nie odpowiedzieli przez tydzień. Coraz częściej myślę jednak o migracji. Smuci mnie to, zżyłam się z platformą .blog.pl przez te wszystkie lata i starałam się jednak jakoś tu zadomowić, mimo faktu, że środowisko jest zdecydowanie nieprzyjazne. Czy ktoś wyemigrował gdzieś, gdzie automatycznie można przenieść całość archiwum wraz z komentarzami? Wydaje mi się, że zauważyłam to na którymś blogu, ale nie mogę sobie przypomnieć gdzie. Chętnie przyjmę podpowiedzi i rady. Jeśli da się to zrobić, przeniosę całość, a za jakiś czas skasuję ten blog. Wiatr za oknem pow...

I nadejszła ta wiekopomna chwila: Macierzyństwo bez lukru 2 ujrzało światło dzienne! Daje mi radość i wielką satysfakcję. I już się sprzedaje – od pierwszej chwili! Cel wydania jest ten sam, co poprzednio: pomoc Mikołajkowi . Fajny z niego gość. Na blogu, który prowadzą rodzice Mikołajka, można to zobaczyć samemu. Wszystkie szczegóły, dotyczące antologii, można jak zwykle znaleźć na blogu MbL . Tam również wiele ciepłych słów na jej temat. (Mamo, tato, chwalą nas!). Zachęcam wszystkich do czytania. Robię to w pełni odpowiedzialnie, bo znam tę publikację lepiej niż ktokolwiek inny. Wierzcie mi, JEST DOBRA. A pod literkami wiele cudownych emocji wielu cudownych kobiet. Tak się cieszę, że mogłam je bliżej poznać. Antologię kupujemy w oficynie wydawniczej RW2010 . Oficyna ta wciąż sprzedaje część pierwszą. Dla osób, które dowiedziały się o nas dopiero teraz – gratka: za niewielką kwotę mogą nabyć pakiecik, złożony z obu części. Polecam, zapraszam, zachęcam. MbL2, podobnie jak część p...

I może sobie Kiełbasińska opowiadać, ale na chwilę obecną na Allegro nastukałam już ponad 250 zł. Kosztów nie ma nawet dychy. I to wszystko na drobnicy. Oczywiście jeszcze te dwie i pół stówy przeklnę, wysyłając przesyłki. A wprzódy – pakując. Ale… z niczego nie ma nic, jak mawiała Świętkowa. Mam nadzieję zrobić jutro parę zdjęć i wystawiać dalej. Obym tylko nie wpadła w szał i nie sprzedała wszystkiego, z farbą ze ścian włącznie. O, byłabym zapomniała. Zaaplikowałam. Może mam dobrą passę? MOŻE POWINNAM ZAGRAĆ??? Przemyślę to do jutra.

Dziecko się przeuroczo wyglebiło ze schodów. Normalnie już wyglądało, że mam z głowy te skumulowane wydatki. Ślizg, jak na olimpiadzie, aż żal, że nie miałam w pogotowiu aparatu (bynajmniej nie rentgenowskiego). Leży i jęczy. Myślę sobie: masz ci los, jak ja ją będę wpychać na to łóżko na antresoli? Człowiek taki niedojrzały. Siniaki zaczynają żyć własnym życiem. Pierwszy ujrzał światło dzienne ten na pośladku – o ile można powiedzieć, że ujrzał. Właściwie to mam nadzieję, że nigdzie gołym tyłkiem nie świeci (o, święta naiwności!). Drugi, jakby ośmielony postępowaniem pierwszego, wylazł na kolanie. Swoją drogą… to interesujące – nabić sobie siniak na kolanie, zjeżdżając w dół na odwłoku. Zawsze uważałam, że moje dziecko najzdolniejsze. A co poza tym… Nadal rzężę, bardzo dziękuję. Wciąż się wyprzedaję – odnotowując niejakie efekty. Że tak powiem: z przyjemnością. Jako hedonistka oczekuję więcej przyjemności z tej półeczki. Szanownym Państwu natomiast, tym, co to jeszcze nie wiedzą...

Z ogłoszeń dla poszukujących zajęcia. „Oferujemy niereformowalny czas pracy”.

Notka dla wytrwałych. Co mówi mężczyzna ukochanej kobiecie, gdy widzi ją pierwszy raz po trzydniowej przerwie (praca w rozjazdach)? No proszę, jakieś propozycje? Przewidziano atrakcyjne nagrody dla zwycięzców! Tak? Słucham? Otóż mówi on z rozbrajającym wyrazem twarzy: „Wdepnąłem w g…o”. Kurtyna. PS Nagrody wracają do puli. Widzi mi się – będzie kumulacja.

Dziecko wybrało przedmioty maturalne i złożyło deklarację. Drukowaną zaledwie trzykrotnie. Co ciekawe, nie musiałam bić jej do nieprzytomności, żeby zdecydowała się na jakieś rozszerzenie. Owszem, na jedno. Zawsze to lepsze niż nic. Obstawiłyśmy korki, dłubię jeszcze przy jednej koleżance ze studiów, bo sama w zawodzie nie pracuję i w żałosnej sprawie matury nie mam nic twórczego do powiedzenia. Mam nadzieję, że wesprze po koleżeńsku. Oczywiście dziecko znika z domu na długie godziny i nie mam żadnych złudzeń, że w sprawach naukowych. Ostatnio głównie na próby zespołów, które będą przygrywać do kotleta na osiemnastce. Osiemnastka, odżizas… W ogóle ten rok obfituje w sceny żywcem wycięte z kreskówki „Nemo”. Kto ma dzieci, ten uprzejmie przypomina sobie mewy, latające kupą i wrzeszczące: daj, daj, daj, daj, daj!!! Wczoraj, wykorzystując moją słabość, próbowała wziąć mnie pod siusiu. - A wiesz, że będziesz MUSIAŁA kupić mi kieckę na studniówkę? – zapytała lekkim tonem i natychmiast dod...

No i masz ci los – aura nas rozpieszcza, a ja, zamiast napawać się okolicznościami przyrody, tkwię w łożu boleści. Tak, opchałam się Gripexem. Będzie git. Swoją drogą: oto zupełnie przeze mnie zapomniany sposób spędzania czasu. Czuję się źle, więc biorę leki, komputer z filmami, książkę, herbatkę i… kładę się do łóżka. Niby oczywiste – jednak w czasie pracy w korpo zdarzyło mi się raz, 10 lat temu, jak miałam 40 stopni gorączki. Błogosławiony pomyśle na porzucenie. Chyba wreszcie dorastam.

Lekkiego szału dostałam, więc w przerwie od zarobkowania postanowiłam pozarobkować. I się wyprzedaję jak leci. To ma swoje plusy dodatnie, bo przy okazji robię porządki w miejscach, do których nawet kurzowi  nie chce się zajrzeć. Co ciekawe, dostałam ataku nawet na torebki, a jest to rzecz bez precedensu. Nieużywane ciuchy? Won. Nieużywane torebki? Won. Jak mi coś nieużywanego w ręce wpadnie – won. Potomstwo wyjechało do Krakowa. Idealnie, jej pokój znakomicie się nadaje do działań składzikowo – fotograficznych. Manekin Kunegunda, pieszczotliwie zwany Kundzią, wreszcie świadczy jakieś usługi poza hodowaniem roztoczy. Tak na marginesie – to jest ciężka praca. Piorę, prasuję, wieszam, upinam, fotografuję, mierzę, zdjęcia obrabiam, w sieci umieszczam. Z 8 godzin mi dziś zeszło, a efekt zupełnie nieprzystający. Oby się coś sprzedało, bo inaczej szlag mnie trafi. Przynajmniej koty szczęśliwe – one uwielbiają rozpierduchę. A przy okazji znalazłam cztery staniki, które oczekiwały lepsz...

Potomstwo rozpoczęło klasę maturalną z hukiem, czyli wzięło się do roboty od pierwszej chwili (tu chciałam polecić notkę z 3 września, ale mi się przypomniało, że napisałam to na facebooku). Dla niewtajemniczonych: UCZYŁA SIĘ już w dzień rozpoczęcia roku szkolnego i to w dodatku po 22. Zaglądam dziś do Librusa, to taki dziennik elektroniczny, a tam: z podstaw przedsiębiorczości 100% i U W A G A z matematyki 80%. Z, rozumiecie, matematyki. Chwilo trwaj! Zanim ogłoszą oceny ze sprawdzianu z polskiego. Ja natomiast od jakiegoś czasu chałturzę i już mi oko wylata na klawiaturę, a tyłek niebezpiecznie się spłaszcza od siedzenia przed komputerem. Dobrze przynajmniej, że kazałam sobie kupić laptop – mogę przysiadać to tu, to tam, a najchętniej na fotelach. Spłaszczenie jest wtedy mniejsze – przecież wiadomo, że ostatnio w modzie Brazylia: brazylijskie pośladki, brazylijskie depilacje, a pewnie i brazylijscy żigolacy. Pierwszego nie mam, drugie mnie przeraża (szarpanie nawoskowaną szmatą?), ...

W odpowiedzi na wrednie zadane pytanie: „Idziesz na siłownię?” odpowiadam: „PRACUJĘ!!!”. Zatkało kakało? HA! Karzące ramię sprawiedliwości społecznej dosięga wcześniej, niżby się człowiek spodziewał. Kazał pracować? Pracuję. Chichocik. Istotne, zwłaszcza że rodzina niesłychanie dba o moją linię. Kupiłam sobie onegdaj opakowanie (220g) Michaszków (gorsze niż Michałki, więc ostatni raz). Zjadłam jeden. Dziś zaglądam – jeden. Cud dematerializacji.

W ramach ogarniania się sporządziłam listę czynności do wykonania w najbliższym czasie. Listę podzieloną na kategorie (no co? jak coś robić, to porządnie) powiesiłam na lodówce za pomocą magnesu w kształcie misia. Albo kotka. Kto go tam wie. Prezes, Bardzo Ważny Oraz Wzdęty I Nadęty, powrócił ze 100licy, gdzie wszystkimi rządzi i zarządza, i nuże kontrolować, czy się w czasie jego nieobecności aby nie nudziłam. Prezes : Co dziś robiłaś? prezesowa (na dictum tego typu milczy wyniośle oraz enigmatycznie) Prezes : Bo widzę, że z listy zniknęły dwa zadania. Fryzjer i kosmetyczka! PS Mam wrażenie, że to coś w powietrzu. Taki wirus. Mężczyźni są jakby na niego mniej odporni. Zadzwoniła Chuda , pobudzona przeze mnie komunikatem, że on-mi-każe. I mówi, że on-jej-każe. Różnica wynosi zaledwie 24 godziny i jakieś 70 kilometrów.

Nieodmiennie od lat odczuwam przykrość, gdy uświadamiam sobie, że pewne rzeczy po prostu się kończą, a ja nie mam na to żadnego wpływu. Szczególnie, gdy dotyczy to relacji międzyludzkich. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że różne rzeczy można próbować przepychać na siłę, ale jestem przekonana, że to nie przynosi oczekiwanego efektu. Mało tego – czasem tworzy efekt zupełnie odwrotny od zakładanego. Dorosłam do tego, żeby nie podejmować prób podgrzewania za wszelką cenę. Bywa, że koszty pożrą zyski. Ale smutek pozostał. Szczególnie, gdy ma się to do osób bliskich. Daleka jestem od przekonywania kogokolwiek (i samej siebie), że człowiek jest zobowiązany do utrzymywania, martwych niejednokrotnie, związków z własną rodziną. Oczekiwania społeczne nie mają tutaj bowiem nic do rzeczy. Nie można wychodzić naprzeciw populistycznym twierdzeniom, że z rodziną należy żyć w zgodzie, że to w końcu więzy krwi. Niezaprzeczalnie można posiadać podobny garnitur genów i zupełnie nie rozumieć się nawzajem....

Za udział biorą: Prezes Potomstwo Czas akcji: wieczór Miejsce akcji: kuchnia Prezes: Dlaczego matka dostała dwie muffinki, a ja tylko jedną?? Potomstwo: 9 miesięcy w brzuchu! A potem mnie rodziła! Wiesz, jak długo? Urodziła mnie!!! Prezes: Gdybym wiedział, że tego oczekujesz, też bym cię urodził… Za udział biorą : Prezes, Potomstwo Czas akcji : wieczór Miejsce akcji :kuchnia Prezes : Dlaczego matka dostała dwie muffinki, a ja tylko jedną?? Potomstwo : 9 miesięcy w brzuchu! A potem mnie rodziła! Wiesz, jak długo? Urodziła mnie!!! Prezes : Gdybym wiedział, że tego oczekujesz, też bym cię urodził…

Och, jaka będę oryginalna… Od dłuższego czasu planuję nową notkę. Dziś mnie olśniło i doszła do tego druga. Tymczasem napiszę to, co pisze dziś wiele znanych mi osób. SZLAG MNIE TRAFIA. Błądzę. Zaginęły mi wszystkie linki. Nie wszystkie były oczywiste. Niektórych adresów nie potrafię znaleźć. Chwilowo nienawidzę tego serwisu.

(A imię jego czterdzieści i cztery ;o)  ) Oddaję się ostatnimi czasy, choc może słowo „oddaję” to zbyt wiele powiedziane, czytywaniu publiczystyki na portalu Frondy. Jestem w pewnym sensie produktem naszych czasów – nie potrafię pogodzić się z filozofią katolicką, w której zostałam wychowana. Nie potrafię się też pogodzić z tym, że kościół psuje się od wewnątrz. Czuję, że i jedno, i drugie usiłuje wcisnąć mnie w przyciasne buty, w których kompletnie nie mogę się poruszać. Jestem zwolenniczką takiego pojmowania przynależności, która akceptuje przyswojoną ideologię w całości, z dobrodziejstwem inwentarza. Staję wtedy po określonej stronie i staram się bronić idei, uznanych za własne. Ponieważ przynależność jest zjawiskiem „do grupy”, czuję się współodpowiedzialna za zachowania i wypowiedzi innych jej członków. Nie potrafię udawać, że oni nie istnieją, że jestem samotną wyspą, a to, co dzieje się wokół, jakby mnie nie dotyczy. W związku z powyższym nie czuję się katolic...

Techniki wychowawcze. Potomstwo do Zośki, która właśnie wsławiła się stłuczeniem Edka aż sierść poszła po całym mieszkaniu: - Proszę natychmiast do pokoju i odbywać karę!

Uwaga, proszę Państwa! Proszę Państwa, uwaga! Teraz, teraz, teraz… JUŻ! Ruszyła akcja promocyjna Macierzyństwa bez lukru 2. Pierwsze jaskółki zniżyły loty ku ziemi i można je zobaczyć  TU . Zapraszam serdecznie. Polecam ostrzenie zębów – to naprawdę DOBRA KSIĄŻKA! Wiem, co mówię, znam ją prawie na pamięć.

Nie umiem pisać. Zostałam całkowicie zdominowana przez MbL2. Na szczęście z naprawy powrócił mój róziowy laptopik. Tęskniłam za… rozmiarem. Otóż okazuje się, że kobiecie w moim wieku trudno już wmówić, że rozmiar nie ma znaczenia. Otóż ma. Jeśli ktoś ma wątpliwości, niech popatrzy na panoramę Tatr przez dziurkę od klucza.  Chociaż wiem, że istnieje taki trend w fotografii. Robi się zdjęcia przez rulonik. A na końcu jest mała dziurka i obiekt. Nie wiem tylko, jak ma się do tego duży obiekt. Że mi odbija? No troszkę. I nie ma się co dziwić.

Oglądam „Korczaka”. Wiem, że będę żałować. Właściwie już żałuję. W takich chwilach ze wszystkich sił staram się myśleć o opowiadaniu mojego taty, że raz na Plantach żołnierz Wehrmachtu dał mu cukierka i pogłaskał go po głowie. Że oni też byli ludźmi. A im bardziej się staram, tym bardziej jestem przekonana, że są na świecie rzeczy, o których nigdy, przenigdy nie wolno zapomnieć.

A wczoraj poszłyśmy z dziewczynami na kawę. Betowen też poszedł i dzielnie (bez ziewania – mimo, że facet) dotrzymywał nam towarzystwa. Betowen bardzo ułatwia zamawianie w barze.  - Kawę, herbatę i sok poproszę. - Do którego stolika przynieść? - Do tego z kotem. - Aaaa, z kotem! Zaraz przyniosę.

Macierzyństwo bez lukru 2 finiszuje. O Boszszsz… Policzyłam, ile dziś wysłałam maili. I wyszło mi, że pierdylion milion osiemset sto pińcet osiemnaście. I co? I natychamist zaczęły przychodzić odpowiedzi. Rzuciłam się więc do drukarki, kompletować dokumentację formalną. Obłęd. W tym momencie Basia Niechcic na ekranie powiedziała do Lucjana: - Lucjanie, źle wyglądasz. Nic nie pijesz. - Ooooo! – pomyślałam, bo mi natychmiast zadziałała siatka poznawcza – Ooooo! – pomyślałam i poleciałam do barku. Ja jestem typem prymuski i dwa razy nikt mi nie będzie powtarzał. Metaxa mi się skończyła. Quo vadis, świecie??

O jeżu malusieńki, po raz pierwszy w życiu utknęłam na korekcie. I nie o to bynajmniej chodzi, że iż mam monopol na rację oraz wiem wszystko (polonista tym się różni, że częściej sięga do słownika), lecz o fakt, że  poradnia PWN  nijak się do mojego problemu ustosunkować nie chce. ( Podła. Na pasku kłamstw mnie wiodła ). Uderzam do  Chudej . Czuje brzemię. Jak dobrze mieć kogoś, kto w takiej sytuacji nie ucieka, dygocząc z przerażenia.  I już po wymianie sześciu maili zdajemy się na kompetencję językową.  Sądzę, że nasza obopólna kompetencja językowa w tym zakresie to całkiem niezła średnia.

Udział biorą: Prezes  prezesowa Czas akcji: wieczór Miejsce akcji: salon Prezes (zmęczonym tonem stulatka): I znowu trzeba wstać o szóstej, i iść zarabiać na was pieniądze. prezesowa : Prawda, jaka radość, że wreszcie pozwoliłam ci odkryć twoją misję życiową?

Jestem u teściów. Ręka do góry: kto tęsknił? Ja też tęskniłam i, jak zwykle, nie nadążam notować.  Udział biorą:  Terenia  Wojtuś  Prezes (milcząco potwierdza teorie Tereni)  Czas akcji:  wieczór  Miejsce akcji:   kuchnia  Terenia (czule patrząc na Prezesa): Wojtuś… dziecko śpiące.  Wojtuś : A bo to słabe takie. Jakby mu przyszło ciężko fizycznie pracować, jak ja, to rady by nie dał.  Terenia : A ty to co? Ciężko pracowałeś?  Wojtuś : Pewno.  Terenia (do Prezesa): Synku, a ty pamiętasz, żeby tata ciężko pracował?  Prezes (uśmiecha się enigmatycznie)  Terenia (do Wojtusia): A widzisz, Wojtuś, nie pracowałeś. Jakbyś pracował, dziecko by pamiętało. Udział biorą :  Terenia  Wojtuś  Prezes i prezesowa (milcząco chłoną aktualności)  Czas akcji :  wieczór  Miejsce akcji :  kuchnia  Wojtuś od pewnego czasu ma...

- Ces ciastkooo? – prezesowa poszukuje u Potomstwa usprawedliwienia zgubnego nałogu łakomstwa. W dodatku przez okno poszukuje. Z drugiego piętra. - Na górze, na suszarce, jest szmata. – ripostuje Potomstwo z karnego jeżyka przed domem, odpracowując zagubione onegdaj pińć dych. – Rzuć mi. - Ale na górzeeeee? – jęczy prezesowa, która – gdyby jej się tak chciało, jak jej się nie chce – byłaby najpracowitszym człowiekiem w mieście. - No już. Hops, hops! – ponagla Potomstwo, powodując u prezesowej napływ refleksji na temat „jak do tego doszło, do diaska???”. - Ale ces ciastkoooo??? – przecież prezesowa nie pojedzie do cukierni, żeby się uszczęśliwić i nie mieć na kogo tego zwalić. - Jedź. Ale na pewno nie tym samochodem. Ten będzie stał w garażu, żebyś go nie pobrudziła! – Potomstwo zarządza personelem oraz okazuje niespotykany szacunek dla własnej pracy. Pewnie, że pojadę. Samochodem Prezesa. On ma brudny, a nie potrafi wywołać u Potomstwa wyrzutów sumienia.

W piątek wieczorem pojechałam do Z., który – na swoje własne życzenie oraz na swoje osobiste nieszczęście – zamieszkuje w prywatnej kamienicy. Właściciel rzeczonej, roboczo zwany jest Gupim, co określa niejako jego byt i świadomość. I chciałabym z tego miejsca podkreślić, że Gupi nie jest bynajmniej zwany Gupim, gdyż pobiera czynsz. Zawsze ktoś pobiera czynsz. Sama pobieram czynsz. No po prostu taki byt. Kamienica, w której Z. zamieszkuje od epoki kamienia wydłubanego, jest – mówiąc wprost – familokiem. Kto był na Śląsku, ten wie. A kto nie był, to sobie Kutza poogląda. W tym familoku Z. posiada przystojne mieszkanie w amfiladzie, dostosowane do rzeczywistości, ergo posiada łazienkę, a nawet dwie, co jest niemożliwym i niegodnym wypasem. I ktoś to powinien to ukrócić. Tak przynajmniej sądzi prezesowa. A posiadanie łazienki w familoku nie jest wcale oczywiste, gdyż kible planowano na półpiętrach. Co prawda prezesową o dreszcz rozkoszy przyprawia konieczność przelecenia się w am...

My tu pitu pitu, a tymczasem w przydomowym śmietniku zamieszkali obcy. Kolor zgodny. Rozmiar lichy. Wyraz twarzy durnowaty.

Prezes wziął urlop i pojechał nurkować w najbardziej pogodny rejon Wielkiej Brytanii (trzy dni słoneczne w roku). Upraszany o prowadzenie sprawozdawczości na okoliczność pozostawania przy życiu, już z lotniska donosi… „orzeł wylądował”. Ach, wy orły, sokoły!

TO DZIECKO w swojej bezczelności osiaga już szczyty Himalajów. Do ukończenia osiemnastego roku życia (jeszcze pięć minut), muszę z nią jeździć na odczulanie, bo bez matki ni hu hu. Obecnie jesteśmy w takiej fazie, że szczepimy raz na 4 – 6 tygodni. I wyobrażą sobie Państwo, że ONA się pozwala użądlić osie przy wejściu do przychodni. Dzięki czemu szczepienie bierze w łeb. A mogłam nie wstawać z kanapy.

Występują: prezesowa Potomstwo Prezes (milcząco) Czas akcji: wieczór Miejsce akcji: przestrzeń mieszkalna Potomstwo:   Jest!!! Jeeeeeest!!! Mamoooo!!! 3:2! Jest smutny. prezesowa : Brawo! Ciś tam! (do Prezesa) A kim ty grasz? Potomstwo : Białymi. Geniusz piłki nożnej.