2025

Absolutnie nieprawdopodobna historia, ale piszę, żebyście mogli sprawdzić u siebie. Bo, jak wiadomo, człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi. Od razu wytrącam z rąk oręż legendy miejskiej - jej podstawą jest brak możliwości ustalenia, komu się coś wydarzyło. Tutaj wiemy komu i mamy relację z pierwszej ręki.

Zdarza się Wam zrobić coś zupełnie od czapy? Na przykład sprawdzić rzecz, która wydaje się całkowicie oczywista? I potem zrozumieć, że Wasze pojęcie oczywistości to ewentualnie psu na budę? Mnie się zdarza: czasem się ważę. I potem nic już nie jest takie samo.

Więc owa znajoma, o której mowa, ni z gruchy, ni z pietruchy weszła na elektroniczne księgi wieczyste i wpisała w nie numery posiadanych działek. Wartych - bagatela - kilka milionów. Nie wiadomo czemu to zrobiła, ale jakież było zaskoczenie, gdy okazało się, że wcale właścicielką nie jest. Z ksiąg wynikało, że kilka tygodni wcześniej sprzedała te działki jakiejś firmie. Czego - jako żywo - nie uczyniła. Ale jak?! Przecież to absolutnie niemożliwe! Poleciała do sądu, wyszarpała dokumenty, a tam piękna umowa notarialna z jej nazwiskiem. Działki sprzedane. Pandemonium. Coś, co wydawało się nienaruszalne i stanowiło dorobek całego życia... zniknęło bez wieści.

W ramach śledztwa ustalono, że do kancelarii notarialnej stawiła się osoba ze sfałszowanym dowodem osobistym i w imieniu swoim (czyli niby prawdziwej właścicielki) sprzedała rzeczone latyfundia. W wyniku niespodziewanego splotu okoliczności, rzeczona znajoma weszła w posiadanie tej informacji w rekordowo krótkim czasie, w związku z czym działki nie zdążyły zmienić właściciela piętnaście razy, bo wtedy to już chyba nigdy nie doszliby swoich praw. Stanęli jednak przed poważnym problemem, jakim jest założenie sprawy cywilnej, mającej na celu udowodnienie, że nigdy do transakcji nie doszło. Bo trzeba wpłacić wadium, wynoszące... 10% wartości przedmiotu sporu. Czyli, bagatela, kilkaset tysięcy.

Nie, nie wiem, jak to się skończyło, bo sprawa w toku. Sama jestem ciekawa, więc Was zawiadomię, gdy się dowiem. Niemniej poleciałam po własne wypisy z ksiąg wieczystych i odetchnęłam z ulgą. Może niewiele, ale ciągle mam. Sprawdźcie, bo to zapewne niejedyny taki przypadek.

Przerażające.
Niby wszystko teraz takie sformalizowane, a można komuś sprzątnąć sprzed nosa dorobek całego życia i tyle. Nie mam wątpliwości, że była to pierwsza z ciągu transakcji kupna-sprzedaży, które ktoś zamierzał wykonać i w dodatku odprowadzić od tego podatek. Albo i nie, bo skoro wpadł na pomysł tak grubego przekrętu, to i unik podatkowy pewnie mu nieobcy.
Stupor.