2031

Notka ratunkowa dla Po Prostu Magdy

Zofia nie jest fanką Czesława, a Czesław jest fanem wszystkich i wszystkiego. Ona, przyznać trzeba, zachowuje się z godnością i nie zabija gałgana, ale omija szerokim łukiem i wypiera samo jego istnienie. Oczywiście Czesław usiłuje wykorzystać każdą okazję, żeby strzelić przytulaka, czym doprowadza ją do histerii.

Na przykład leży sobie Zośka spokojnie, odprężona, nie wadząc nikomu oraz na dywanie w sypialni. Wchodzi Czesiek, paczy, paczy... i dalejże się skradać w obranym kierunku. Ostatnie centymetry pokonuje ślizgiem, przypada do niej, przytula się całym Cześkiem, zamyka oczy, zaczyna mruczeć i udaje, że tak już było. Konam, obserwując zośczyną reakcję.

Kota najpierw popada w stupor i zastyga niczym żona Lota, starając się nawet nie wciągać nosem jego zapachu. To się nie udaje. Wtedy na twarz wypełza jej wyraz skrajnego obrzydzenia i absolutnej urazy. Trwa w wyrazie z nadzieją, że paskudny czar pryśnie. Czar ma to w poważaniu. W zaistniałej sytuacji Zofia zrywa się na równe nogi jednym susem i bulgocze pod nosem najgorsze wyzwiska. Odchodzi dumnie, wolno stawiając łapki (żeby nikt nie pomyślał, że coś ją zmusiło - właśnie tak chciała), ale cały czas mamrocze i przeklina, na czym świat stoi. Nieomal szeptem.

Skąd wiem, że przeklina? Ano znam ją od dziecka.

Czesiek uchyla powieki, spogląda na mnie z entuzjazmem:
- Fajowo! Bawimy się?!
(Nic się nie stałoooooo, chłopaki, nic się nie stałooooooo).

Usiadłam, przyszła Zosia, ułożyła się wygodnie i zasnęła. W związku z tym co? Przylazł Czesiek i nie dość, że się wtarabanił, to jeszcze zaczął się na nią gapić. Nie da się spać w takich okolicznościach przyrody!!!

PS Widzi Państwo, jaki wielkolud?