2034

Odkryłam dziś na fejsbuniu kolejną cudowną grafikę Marty Frej, mojej rówieśnicy i siostry w myśli. Darzę ją uczuciem szczerym i trwałym, a tym obrazkiem zaskarbiła sobie mą miłość na wieki!

Kiedyś o takich przejawach myśli artystycznej mówiło się "bardzo trafne", a dziś aż palce świerzbią, by napisać "w punkt".

Mam 41 lat i nigdy nie czułam się lepiej. To jest mój czas - świadomej, dojrzałej, mądrej kobiety, która wiele w życiu przeszła, wiele zrozumiała, zapamiętała, wyciągnęła wnioski i odkryła, że najlepsze, co może zrobić, to kochać siebie i o siebie dbać. Potrafię już powiedzieć głośno: "Czym ja się właściwie denerwuję? Czy to mi służy? Czy jest mi z tym lepiej? Czy na pewno warto?", a potem odpuścić, machnąć ręką, świadomie mieć lub nie mieć, i czerpać z życia garściami, bo jest jedno, jedyne, moje, najmojsze i zamierzam je przeżyć najlepiej, jak tylko potrafię.

Zrobiłam się wyrozumiała. Znalazłam w sobie ciszę i chętnie po nią sięgam. Dużo się uśmiecham, bo mi się chce. Otwieram się na ludzi, ale pilnuję własnych granic i nie pozwalam nikomu ich naruszać. To wcale nie jest związane z agresją, czasami z milczeniem czy spojrzeniem, które nie pozostawia wątpliwości. Wypowiadam swoje racje, już się tego nie boję, bo nie muszę zasługiwać na niczyją akceptację. Bronię rzeczy, które są dla mnie ważne. Nauczyłam się kulturalnie i spokojnie słać niektórych w kosmos. Wybaczam. Bardzo mi z tym dobrze.

Staję nago przed lustrem i uśmiecham się do siebie. Moje ciało jest piękne. Ciężkie, niesterczące piersi, które pamiętają dotyk dziecięcych ust. Wystający brzuszek, poorany rozstępami, po których przesuwam palce, przypominając sobie, jaki był wielki, goszcząc w sobie lokatorkę. Mocne łydki, na które tak trudno kupić kozaki, ale od przeszło czterdziestu lat niosące mnie wszędzie, gdzie tylko zechciałam, wolne od żylaków i niezmordowane w maratonie na szpilkach. Kształtne dłonie, do których tulą się zwierzęta, które wszystko potrafią, którymi dotykam najukochańszych. Blizna na policzku, przypominająca o ospie, godnie odbytej w dzieciństwie, a więc o mamie i tacie, wciąż jeszcze mieszkających nieopodal. Zmarszczki wokół oczu, tak dobrze widoczne, gdy się śmieję (bardzo je lubię). Siwe włosy - moja lekcja pokory i przemijania.

Już nie potrzebuję sprostać czyimś oczekiwaniom, mam własne. Nie chcę się nikomu przypodobać, wolę żyć w zgodzie ze sobą. Paradoksalnie, to właśnie okazuje się kluczem do atrakcyjności, którą mężczyźni potwierdzają na każdym kroku. Przyjmuję ich atencję z przyjemnością i bez zaskoczenia - potrafię docenić własne piękno, nie czekam na jego potwierdzenie w czyichś oczach. Długo się tego uczyłam. Wiele lat nienawidziłam swojego ciała i rozpaczliwie pragnęłam akceptacji, za jedno dobre słowo potrafiąc zaprzedać duszę. Zbyt długo. Ale nie żałuję, bo teraz wiem, jak celebrować każdą chwilę i niewiele rzeczy wyprowadza mnie z równowagi. Już nie robię niczego pod czyjeś dyktando, wybijam szpilkami własny rytm, a mężczyźni to czują i to im się podoba.

Uczcie się kochać siebie.
Tylko ze sobą będziecie przeżywać całą wędrówkę.
Tylko siebie nie opuścicie i tylko przez siebie nie będziecie opuszczeni.
Uwierzcie - miłość jest piękna i potrafi mnożyć się w nieskończoność.
Warto.