2026

Jestem z siebie dumna. Weszłam do sali, usiadłam, strzeliłam focie, podłączyłam się do WiFi i wrzuciłam na fejsa. Dojrzewam!

***

- Strasznie mi żal altówki.
- Dlaczego?
- Pięknie grała i w dodatku śliczna dziewczyna.
- O której my rozmawiamy?
- O altówce.
- A która to była?
- Jak to "która"? Druga grała na skrzypcach! Ta starsza, w okularach.
- To była altówka.
- Oczadziałeś? Skończyłeś szkołę muzyczną, bo się ciebie pozbyli, żebyś nie kaził powietrza?! Mówiłeś mi tylko, że wywalili cię z chóru!!!
- No, dobra, masz rację. Ale fakt, że pięknie grała i jest ładna to powód do żałowania?
- Zauważyłeś, że nazywa się Sandra Kałuża?
- Widać rodzice chcieli uczynić jej życie atrakcyjnym. Żeby nie miała kompleksów z powodu nazwiska.

***

- Poza tym altówka sypia z pierwszymi skrzypcami.
- Słuchaj... My byliśmy na tym samym koncercie?!
- Mężczyźni są ślepi.
- Być może. W sumie to w takiej orkiestrze trudno zrobić karierę.
- Ona z nim sypia z miłości.
- Przerażasz mnie.

***

Z innej beczki.

- Kochasz tego kota, co? - powiedziałam, obserwując Prezesa nieustannie tulącego Cześka do łona.
- A, bo on taki fajny się okazał*. Żeby tylko gadał mniej.
- To pikuś. Ale czy Karol już wie?!


Zagadka na dziś.
Za pomocą czego biały wypierd umalował się na fioletowo?


* Ja zakochuję się od razu, dzięki czemu w ogóle funkcjonujemy. Prezes dojrzewa do uczuć. Drugiego dnia pobytu zapytałam czy nie uważa, że Czesio milusi, a on odpowiedział, że jeszcze się nie oswoił. No to mu Klakson pomógł. A właściwie... załatwił. Ale co racja, to racja. Kupił sobie wszystkich, mały gnojek. Przepraszam za słowo "mały".