2027

Walnęłam na fejsbuniu status:

#3dobrerzeczy
1. Piątek.
2. Faszerowane bakłażany.
3. Musujące Prosecco.

Po prostu piękny, idealny wieczór. Mam też odmóżdżający serial (Lost girl) oraz domóżdżającą lekturę (Skynner R., Cleese J. [tak, TEN], Żyć w rodzinie i przetrwać) i mogę wybrać, dostosowując ten wybór do chwilowych preferencji. Świat jest piękny i w dodatku wszędzie koty.
W związku z powyższym postanowiłam powrócić do tematu kuchennego i zaproponować Wam post pt. Jem, a nikt nie umarł.

Oczywiście rozumiem, że nie oczekujecie proporcji. Po raz kolejny powtarzam: dajcie szansę swoim kubkom smakowym, wyobraźni i wiatrowi we włosach. Gotowanie to sztuka - a sztuki nie tworzy się wg przepisu.

Bierze Państwo bakłażany w ilości, którą rodzina zamierza zeżreć. Myje, odcina czapeczki, zamachiwuje się i rąbie na połowę wzdłuż. (No, dobra, nie musi być połowa, może być coś mniej więcej). Jak ktoś ma ułańską fantazję, to może też w poprzek, w ćwiartki oraz inne kształty. Ja tnę wzdłuż, bo powstają łódki, które wygodnie jest napchać napychaczem. Gdyż jestem, co pewnie Państwo zauważyło, leniwą.

Bierę se nożyk do warzyw i wyznaczam trakt. Trakt służy do tego, żeby nie drachnąć skórki, bo się dziura zrobi i będzie wyciekało. Wzdłuż dracha jadę zwykłą łyżką do zupy - bakłażany są miękkie - i wydrążam środek. Zostawiam jakieś pół centymetra miąższu po całości.
I gdzie, nadaktywni czytelnicy, z łapami?! Co wyrzucić? Ja Wam zaraz wyrzucę! Wszystko się zeżre!!!

Tera tak. Bioro te łódki (albo coś), solą odrobinkę wewnątrz, układają w naczyniu, gdzie po dnie szelomta się trochę wody (nie ma pary, jest susz) dziuro do góry i wkładajo do piekarnika. Bakłażanową łódkę trzeba ciut podpiec solo, żeby nie była twarda. I nie, nie wierzcie, że trzeba osolić i czekać, żeby się gorycz wybździła. Bakłażany dostępne na naszym rynku nie mają goryczy. Se osolicie i poczekacie, gdy będziecie na południu Europy czynić popisy z warzywem wprost z pola. U nas nie trzeba. A poza tym ChPD nie wyciąga goryczki z niczego. Srutu-pierdutu.

Bakłażanki się pieką, a my cebuleczkę rach-ciach-ciach, czosneczek przez praskę (jeżeli jesteście martuuhą, to czynicie popisy z siekaniem) i na patelnię. To się, prawda, rumieni, a Wy wydłubane wnętrze bakłażana w kostkę i na rumiane ziuch! Sól, pieprz, bazylię (polecam świeżą), łagodną paprykę w proszku - albo ostrą, kto Wam zabroni - oraz zielsko, które się pod rękę nawinie. Akuracik wyszło mi oregano, więc uczciwie walnęłam zioła dalmatyńskie. Smażymy.

I teraz mamy taki moment, że w zasadzie bakłażany w piekarniku dochodzą, a farsz się podsmażył, więc otwieramy puszkę pomidorów (krojonych, gdyż albowiem jesteśmy Chujowymi Paniami Domu) i ryp ją na patelnię. Nie, bez metalu. Metal do śmieci - tego nie zjemy. Do tego kapary. W Lidlu są małe słoiczki, żeby potem otwarty nie stał. Miąchamy chwilę, wyciągamy łódki z piekarnika, ładujemy w nie farsz i na powrót do pieczenia. 10 minut przed godziną zero* posypujemy tartym żółtym serem. Albo - jeśli pragniecie osiągnąć ideał, który mnie przychodzi z łatwością, czyli mieć to w odwłoku - kładziecie se plasterki.

Omnomnomnomnom...
I nikt nie skrzywdził nawet pół zwierzątka.
To lubię, panie, to lubię.


* Godzina zero jest wtedy, gdy wszystko się upiekło. Nie, nie wiem, która to jest u Was. U mnie to wtedy, gdy uznam, że wystarczy.