1324

Rozwijam się jak papier toaletowy. Byłam dziś na rozmowie rekrutacyjnej. Naprawdę! I w dodatku, wbrew memu czarnowidztwu, udało się wbić obłość wielorybią w jakąś kieckę biznesową, a już się obawiałam, że pójdę w namiocie. Na pocieszenie, ponieważ dress code mnie zasmuca, dołożyłam szpilki w kolorze fuksji. Bardzo profesjonalnie, bardzo. Ale myśl, że wzuję czarny trzewik i cała będę taka ę, ę, ę, jak na pogrzebie, napełniała mnie obrzydzeniem.
Więc szarości i czernie, a potem dup! Fuksja. Mam też torebkę, a co!

Szaleństwo to zawdzięczam jednak samozaparciu, albowiem 4,5 kg udało mi się zrzucić w tym miesiącu. A kiecka jest rozciągliwa. I nagle poczułam też potrzebę pozbawienia się tych retro loczków, co to mi na łbie się kłębią ostatnio, i powrotu do fryzury, którą znają Państwo Szanowne ze zdjęcia. Może i mniej jest ona kobieca, lecz jakże wygodna oraz praktyczna. Oj, obawiam się, że kariera loczków chyli się ku upadkowi, co (przewidywalnie) doprowadzi do histerii ukochaną fryzjerkę. Albowiem ostatnio przed moją wizytą schowała wszystkie nożyczki i udawała, że to mięsny. Czasem obawiam się jej zemsty. Mam sny, że upieram się przy jakimś własnym projekcie owłosieniowym, a ona - z wściekłości - tnie na łyso. Oby to pozostało w strefie majaków sennych.

Nie, no co Wy! Żadnych konkretów, jeśli kto ciekawy. Zobaczymy, czy sytuacja jest rozwojowa. Można przepychać w moją stronę życzenia szczęścia, zdrowia i jeszcze raz pieniędzy.


PS Jedem doprawdy rozczarowana, bo o pierwszej wnocy znowu nikogo tu nie było. Nie można Was z oka spuścić. A już dążyliśmy w dobrym kierunku...