1332

Wczorajsze popoludnie z martuuhą - cudowne, jak zawsze. Ciepłe, w zrozumieniu własnych i cudzych słabości, zabawne, odświeżające intelektualnie.
Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała, że - rechocząc jak wściekła nad posiłkiem - opluła mi salon, SALON!, nie żałując i nie pomijając ścian, a następnie twarz otarła rękawem, a rękaw w fotel, ale oj tam. Nie bądźmy drobiazgowi, wszakże nie wpada częściej niż raz na tydzień.

Mitenki - pigwówka.

By ukoić uporczywą myśl o malowaniu, przywiozła nalewkę oraz trzy słoiki malin. Naturalnie zakładam dobre intencje - nie musiała myśleć, że jestem na diecie, przecież to nie jej dieta, ona ma odchudzanie w gdziesiu, jest piękna i bez tego. Jak tylko drzwi trzasnęły, rzuciłam się na pierwszy z brzegu słoik (rodzinę wdeptując w kafle), że niby przypadkiem po blacie się potoczył, ratować musiałam, ojezusmaria, pyszne. Nie wiem, na ile herbat mi starczy, rodzina podłączyła się na krzywy ryj, nie ma z nich żadnego pożytku, tylko człowiekowi wyżrą. Nic się nie ma własnego. Pokoju nawet nie mam, a wszyscy mają. Dziwne. W każdym razie, jak mnie zirytują, to się wyprowadzę - będę wtedy miała dla siebie całe mieszkanie (ciasne, ale własne). Maliny zabiorę, cały alkohol z barku i koty. Kto bogatemu zabroni.
A potem zażądam łożyć. Na. Każdy ma takie dzieci, na jakie sobie zasłużył. Nie wnoszę reklamacji.

Martuuha ma obecnie samochód w kolorze nadziei i rzeczywiście coś na kształt człowiek czuje, jak mu się do domu wtarabania. Potem jest smutno, bo jedzie sobie w siną dal i tylko o północku, tak sama z siebie, donosi, że dojechała bezpiecznie i w sumie to fajnie było. Wierzę, fotela nie piorę, nie po to mam koty, żeby tego nie wylizały. Kupuję stopery do uszu, bo systematyczny odgłos szurania kocim językiem po pozostałościach po matuusze i aksamicie fotela jest nie do zniesienia.

Nie wiem doprawdy, jak to zniesę, że ona już nie w tym Krakowie, że jeździć mimo nie będzie. Zdecydowanie nie lubię. Całkiem osobiście rzecz odbieram, czyli, że do siebie. Żądam martuuhy i dostępu do morza.
Tak na złość, to się być może zwalę na łeb odwodniku. I martuuhę ze sobą przywlokę, niech odwodnik też ma ściany oplute, co ma mieć czyste. Zrobimy jej instalację ze spożytego posiłku i alkoholu. Bo alkohol jest myślą przewodnią tego przedsięwzięcia.

Owszem, notki na trzech blogach mogą być barwne.