1509

Chciałabym powiedzieć, że mnie to nie obchodzi, ale nie mogę. Chciałabym, żeby mnie ktoś zapewnił, że wszystko będzie dobrze, ale wiem, że i tak bym nie uwierzyła. Chciałabym, żeby to wszystko się nie działo, ale nie mam na nic wpływu.

Mój mózg jest pragmatyczny do bólu. On, całkowicie niezależnie od reszty mnie, rozpoczął planowanie. Rozpatruje różne scenariusze. Najczęściej ten najgorszy, bo od niego to już wszystko jest lepsze. Więc w pierwszym odruchu - zwiać. Ale zaraz potem, że mama i tato. Nie mogę ich zostawić. No to Zuzia. Wysłać ją jak najdalej stąd. Wyczuć tę magiczną granicę, za którą skradają się słowa "za późno".

Nagle dotarło do mnie z całą mocą, że mój mały świat już jutro może całkowicie się zmienić. Nieodwracalnie. Na zawsze. Tak strasznie tego nie chcę, jak jeszcze nigdy w życiu. Po prostu boję się jutra. Boję się wstać. A ono i tak nadejdzie, bez względu na moje zapatrywania.

Bardzo boję się wojny.


Można pocieszać, używając masy logicznych argumentów.