1564

Popisówkę dziś odstawiłam. W dodatku z rana.

Mama mnie poprosiła, żeby pojechała z nią i jej przyjaciółkami na obiadek do restauracyi. Nie, no skąd, jaka tam bezinteresowna życzliwość! Ktoś musi emerytki odebrać, zawieźć, odstawić. Ponieważ suma emerytek wynosi cztery, zaistniała konieczność posiadania samochodu z kompletem pasów bezpieczeństwa. Smoczyca ma wybrak w postaci środkowego tylnego i nie mogę dokupić. A w firmie - matce nie chcę, gdyż mnie chwilowo dwa lub trzy tysiące nie swędzą. Używane natomiast są niezwykle chodliwe i zawsze dowiaduję się, że - owszem - przed chwilą przechodziły.

Na tę okoliczność zagadałam do Prezia, żeby się zamienił samochodami. On ma wszystko skompletowane. Jeden guzik od zamykania drzwi nie działa, ale jest. Wyciągnęlim dokumenty, z rączki do rączki. I pojechałam Krową. Wszystko cacy. Weszłam do biura, zdjęłam płaszczyk, odwiesiłam do szafy i rozpoczęłam poszukiwania służbowego pendrive'a. Nie znalazłam go, niestety, co mnie lekko zasmuciło. Po wytrzebieniu torebki okazało się natomiast, że w to miejsce posiadam... kluczyki do Hondy!

Taaaa... Nabrałam powietrza w płuca i zadzwoniłam do Prezesa w przekonaniu, że jeszcze nie wie. Oddzwonił po dziesięciu minutach. Wielce skruszonym tonem zaczęłam coś tam bąkać na swoje usprawiedliwienie.
- Ja już jestem w pracy. Pracownik mnie przywiózł.
- Bardzo cię przepraszam. Naprawdę.
- To była taka wymiana w twoim stylu - strzyknął jadem. - Wszystko zabierzesz, niczego nie dasz w zamian.
Nawet nie mruknęłam. Należało mi się.