Donoszę uprzejmie...

Czuję się dokladnie tak, jak w tytule. Wobec powyższego spędzę chyba sylwestra z „Sezonem na misia”. Mam 3 części. Starczy.

1… Mdli mnie. (Byle się nie rozpłakać. Byle się nie rozpłakać. Byle się nie rozpłakać).

2… Poziom chandry osiąga apogeum. Poprzednim razem jakoś lepiej to znosiłam. Może dlatego, że – choć zmieniałam zupełnie profil pracy – zostawałam w firmie. Teraz podjęłam decyzję o odejściu. I niby lżej, bo zapadła, ale jakoś nie lepiej.

3… Są takie chwile, które zaskakują mnie na tyle negatywnie, że chyba się cieszę, że z niektórymi osobami już współpracować nie będę. No nie wiem, może ja jestem nienormalna, może wychowałam się w jakichś dzikich warunkach, może mój ptasi móżdżek odbiera jakieś inne bodźce, chadza odrębnymi ścieżkami. W mojej głowie wszystko układa się tak: - przeszło dwa lata pracowaliśmy pod nadzorem dyrektora i jego zastępczyni, - likwidują nasz oddział, - szef nie będzie szefem, a szefowa szefową, - można kogoś nie lubić lub być wobec niego obojętnym, - kultura wymaga, żeby się jakoś z klasą pożegnać. No nikt mi nie powie, że złożenie się po 5 zł na prezent pożegnalny na osobę (czyli w sumie 10 od łebka na dwoje dyrektorów) to jest suma, której nie da się udźwignąć. (Ile to wypadnie na dzień roboczy za 2 lata i kwartał?). Ja to bym chciała, żeby jakoś się to wszystko ładnie skończyło. Mimo wszystko. Żeby te 50 osób przyszło na 10 minut do sali konferencyjnej, podziękowało, uśmiechnęło się albo u...

Wczoraj było do dupy. Dziś jest do dupy. Jutro będzie do dupy. Czyżby od dawna oczekiwana stabilizacja???

Tusieńka odeszła tak,  jak żyła: cichutko, nie robiąc nikomu żadnego kłopotu. Zostawiła mi w sercu taką rankę, z której plasterek zawsze będzie się odklejał. Naszemu Panu Doktorowi dziękujemy za profesjonalizm i wysoką kulturę osobistą. Jak zawsze. Jeśli ktoś mieszka w pobliżu, naszą lecznicę i naszych lekarzy polecamy z całego serca. Dobrze, że w domu są inne koty, bo powrót do pustego mieszkania byłby nie do zniesienia. Kiedy była mała, zapowiadała się na niezłego informatyka.

Popularny u nas ostatnio. Do prezesa firmy wpada kadrowiec z połową ryzy dokumentów i od drzwi krzyczy: - Panie prezesie, panie prezesie, proszę spojrzeć! Aż tylu kandydatów spełnia nasze wygórowane oczekiwania! Prezes bierze dokumenty i bez oglądania połowę wyrzuca do kosza. - Ależ panie prezesie! – woła kadrowiec – Ci też spełniają oczekiwania! - A co, chcesz pan współpracować z pechowcami?

Córka Czuję się, jakby mnie ktoś przeżuł i wypluł. Matka Infekcja, tak? Córka Nieżyt nosa. Matka Ładne słowo taki nieżyt. Córka Słowo ładne, wydzielina z nosa mniej. Matka Lepsza z nosa wydzielina niż we włosach Twych plwocina*! Córka Miła Twoja rymowanka. Ubliżanie już od ranka. Dla córeczki takie słowa – recepta na wagary gotowa. Plwocina, plwociną, a tu jednorożce giną. Matka (musi mieć ostatnie słowo) Kocham Cię. Nieodrodnaś! * No przepraszam… Uwielbiam słowo „plwocina”. Niebywałe wprost. Nie wiązać z desygnatem.

Ależ naturalnie! I bynajmniej nie kopniakiem w tyłek. Cholera, po wszystkim najbardziej będę tęskniła za Monią. Kocham ją.

Należę bowiem do osób, które nie potrafią pozostawać w bezczynności. Z zajętymi rękami lepiej mi się myśli. W związku z powyższym dokonałam dziś zakupów spożywczych (uwaga! za 100 zł! akcja „O” wdrożona) i wyprodukowałam sześć obiadów. Mogłabym z posiadanych produktów wyprodukować również siódmy (na piątek), ale się powstrzymałam, żeby ewentualnie zająć czymś ręce w tygodniu. Efektem działań macoszych firmy jest przekarmienie mojej rodziny. Chciałam tutaj podkreślić, że ja się umiem zorganizować, bo te 100 zł starczyło jeszcze na bieżące zakupy żywieniowe poza ciepłymi posiłkami oraz wino. Za 9,99. I na pewno będzie dobre, już tam się nie bójcie. Prezesa doprowadzam do regularnego szału straszeniem ubóstwem. Zacisnęłam kościste paluchy wokół jego portfela i nie puszczam, co powoduje u niego odruchy histeryczne. Nie ma! Dopóki czegoś nie wymyślę i nie zapewnię rodzinie regularnych przyzwoitych dochodów z mojej pracy, nikt tu złotówki nie wyda bez mojej wiedzy. Koniec i bomba. Tak na ...

Szukam pracy. STOP. Może być ciężka i taka, w której inni się poddali. STOP. Lubię wyzwania. STOP. PS Matka Poczta okazała się niestety złą macochą z bajki o królewnie Śnieżce.

Na co mi przyszło, biednej sierocie? Znosić bez przerwy kaprysy kocie! I doprowadzać na skraj ruiny budżet niewielkiej, lecz MEJ, rodziny! Każdy poranek – wyzwanie nowe, koty do tego są wszak gotowe. Pokarm z Royala to jest policzek dla kulturalnych panien kociczek. Dziś jemy tylko wołowe serce, a świeże zdobyć – trudne to wielce! Jutro to serce już się nie nada. Tak mi Tusieńka świtem powiada. Jutro być może coś z wieprzowiny, nad sercem bowiem stroimy miny. A może przysmak z półki Whiskasa będzie jak znalazł i pierwsza klasa? A może chrupek pana Winstona? Może myśl jakaś inna, szalona? Może coś z drobiu? A może rybka? Decyzja w sprawie nie będzie szybka. I mało tego! Wszakże wyzwaniem będzie posiłku tego podanie! Bowiem jedzenie w kocim „karmniku” trudności stwarzać może bez liku. Jemy w łazience, na parapecie, co na to, Państwo Drodzy, powiecie? Może „paciaję” podamy z ręki? Takie mam teraz za karę męki. A na dokładkę jeszcze kroplówka. Od tych kroplówek boli mnie główka. Pl...

W wolnej chwili zajrzyjcie na blog mojej koleżanki , współzałożycielki Klubu Gospodyń Miejskich. Tylko nie na głodniaka. Z czystym sumieniem polecam, również osobom spoza Śląska, bo autorka podróżuje, więc pisze o tym, co zjadła zarówno na miejscu, jak i „w świecie”. No i sama trochę gotuje. A oprócz tego ostatnio oszalała przetworniczo. PS Papryczka była pyszna. Słoiczek zwrócę.

Ups. W poprzedniej notce mialo być: „Otrzymuje smsy o treści”. A nie – maile ;o) Redakcja przeprasza wszystkich zainteresowanych.

Prezes jest pracownikiem w 100licy zaledwie od dni siedmiu, a już otrzymuje maile o treści: „Miałam cesarkę, brzuch trochę mnie boli, ale obie z Alicją czujemy się dobrze”. Drodzy Czytelnicy! Szykuje się ślub! Wyjdę za niego, bo w chwili obecnej nie mam nawet jak się z nim rozwieść!

Prezes został wielkim kierownikiem w swojej centrali. Można więc go często spotkać w 100licy. Np. teraz. Wyliczyłam mu, że jego utrzymanie na obczyźnie kosztowalo nas dziś 7 zł. Puści nas z torbami, ot co! I każe mi rozmawiać ze sobą przez skejpa. A potem się śmieje z mojego wyglądu. Rozważam wymianę zamków.

Dziś do dyrekcji przyszła… mama pracownika! Bo on taki więcej nieśmiały. Widziałam później mutanta. Rzeczywiście jakby więcej.

Kot z nerką powinien zjeść następującą mieszankę: -  60 g gotowanej piersi kurczaka, - 1 jajko, - 350 g ryżu, - 2 łyżeczki oleju. Plus specjalny proszek, zapobiegający przyswajaniu fosforu. Pytanie brzmi, czy kot doceni wysiłek, wkładany w gotowanie mu domowych obiadków. Kot bez nerki marki Edek docenia zdecydowanie. Nie jest dla nas jednak targetem.

Piątek. Za chwilę weekend. Przychodzimy do pracy. Nic specjalnego się nie dzieje. Wobec powyższego przegląd wydarzeń gospodarczych. News dnia: Zwolnienia na poczcie. Głębokie cięcia wydatków Zarząd Poczty Polskiej rozważa ostrą redukcję oddziałów rejonowych centrum Poczty. Z obecnych 62 ma pozostać tylko ok. 20. Redukcje będą dotyczyć kierownictwa oraz personelu administracyjnego. Łącznie stracić pracę może ponad tysiąc osób – informuje „Rzeczpospolita”. A pod spodem link reklamowy: Motywowanie Pracowników Rozwiązania Sodexo dla Motywowania Pracowników – Sprawdź Możliwości! Czuję się w cholerę zmotywowana.

Bardzo się cieszę. Naprawdę. Kamień z serca. Osobom chorym psychicznie z parciem na władzę Polacy powiedzieli wreszcie stanowcze „nie”*. Ufff… * Choć nie ukrywam, że wolałabym jeszcze bardziej stanowcze. Np. miażdżące.

Normalnie muszę. Milczałam 11 lat. A właściwie 5, bo tyle prowadzę blog. Jak już mnie rozrywało, to pisałam coś enigmatycznie, używając tzw. OKREŚLEŃ, ale to z OKREŚLENIAMI jest takie niefajne. A moja praca to pasmo sukcesów. I najfajniejsi są klienci. Więc postanowiłam złamać świętą zasadę anonimowości, zwłaszcza  że jest ona wyłącznie teoretyczna, gdyż większość Szacownych Gości zna mnie z imienia i nazwiska, a niektórzy to się ze mną zakoleżankowali na fejsbókó i wiedzą, gdzie pracuję. Niech tam więc! Co mają nie wszyscy wiedzieć. Rozpoczynam niniejszym cykl o klientach. Zapowiadam, że będzie poczytny. Bo ja pracuję dla matki poczty. I się zajmuję m.in. rozpatrywaniem reklamacji, co potrafi rozczulać mnie do łez. Szczęścia. Albo dna rozpaczy. Oprócz tego jestem pełnomocnikiem mojego szefa, więc trafiają mi się KLIENCI. Tak, jak ta pani wczoraj. Weszła i od drzwi zaczyna, że w USC zamówiła sobie 3 odpisy aktu urodzenia. Nieźle, myślę sobie. Jak tak się zaczyna, to się musi rozwinąć w...

Wyniki bez zmian. To znaczy mocznik lekko przekroczony (40 – norma 36), kreatynina też (3,0 – norma 2,4). Czyli nie jest dobrze. Ale w piątek rano kicia obudziła się rześka i pozytywnie nastawiona do świata, przeniosła się z piętra na dół i zażądała posiłku. Serce mi skoczyło, bo w czwartek wieczorem miała kompletną zapaść, nerki praktycznie się zatrzymały, spuchła, osowiała i myślałam, że to koniec. Przepłakałam prawie całą noc. Na szczęście, jak mawia stare przysłowie: ranek jest mądrzejszy od wieczora. Nasz wet wyniki obejrzał, zrobił też morfologię (anemia) i powiedział: - Leczy się zwierzęta nie wyniki. Samopoczucie ważniejsze. No to walczymy dalej. Nawadniamy podskórnie – niestety nie w systemie stałym, bo czasem puchnie nam lewa łapka i musimy robić przerwy. Zakupiliśmy karmę dla kotów z PNN (25 zł za 500 g. AAAAAA!!!) i cieszymy się, że została zaakcepowana. Karmimy po trochu przez cały dzien bez przerwy, bo niestety z jedzeniem nie jest tak łatwo, jak byśmy ch...

W dodatku ten najważniejszy kot. Mój. Zepsuł się dość drastycznie. 22 września 2011 Godz. 16.00 – przyjazd z pracy. Siku. Próba zapakowania zepsutego kota do kosza. Godz. 16.15 – kot zapakowany. Godz. 16.16 – kot zbiega nie zważając na swoje zepsucie. Godz. 16.17 – ponowna próba zapakowania kota do kosza. Godz. 16.20 – kot zapakowany, drzwiczki zamknięte. Kot drze się przeraźliwie. Godz. 16.21 – wędrówka klatką schodową w dół. Kot jest słyszalny poza budynkiem. Godz. 16.22 – w samochodzie. Wie już cała dzielnica. Godz. 16.22 i pół – ruszamy. Wie całe miasto. Godz. 16.23 – 16.40 – mijane samochody ustępują nam z drogi jak karetce. Pewnie ze względu na sygnał dźwiękowy. Godz. 16.40 – lecznica. Nie ma nikogo w poczekalni. Super! Godz. 16.41 – 16.55 – oględziny kota, z których nic nie wynika. Pobranie krwi. Kot ma drgawki ze strachu. Godz. 16.55 – 17.15 – oczekiwanie na wyniki badań. Kot ma nadzieję, ż...

A ja odkryłam, że mam jeszcze jedne sandałki, w których nie chodziłam w tym roku. I teraz mi zimno. A Potomstwo ma gorączkę 38,5. Ja to bym chciała mieć taki rozmiar odzieży. Mam przeczucie, że aura do końca roku nie będzie mnie rozpieszczać. Foch.

Otóż obejrzałam sobie wczoraj po raz pierwszy w życiu (taki opóźniony zapłon) film „39 i pół”. Odkryłam tam radośnie kilka fajnych grypsików. No i przychodzę dziś rano do Zakładu dla obłąkanych i od drzwi walę do sekretarki: „Jedną białą, Pani Kiciu, kawę!”. Chwyciło. Po paru godzinach zachciało mi się znowu kawy, więc tym razem skorzystałam z komunikatora. No i piszę: „Pani Kiciu – jeśli ma Pani odrobinę czasu, ochoty i woli, to ja jedną białą, Pani Kiciu, kawę”. Po dwóch minutach w drzwiach staje Pani Kicia z kawą. Zareagowałam radośnie. Po kolejnej minucie Pani Kicia** staje w drzwiach ponownie i mówi: - Słuchaj… Odczytałam właśnie twoją wiadomość na komunikatorze. - No tak – spoglądam na nią zdziwiona – i przyniosłaś mi kawę. - Nie. Ja ją odczytałam TERAZ. - Ale jak to? - Nie wiem. Siedziałam tyłem do komputera i kserowałam dokumenty. Nagle poczułam impuls, wstałam, zrobiłam ci kawę i przyniosłam. A jak wróciłam, zerknęłam ...

Całe moje życie, z bliżej nieznanych przyczyn, polega na motywowaniu ludzi do podejmowania różnych działań. Oczywiście motywowanie to jest dość szeroko pojęte. Niemniej zawsze uważałam, że najlepsze skutki odnosi motywowanie pozytywne. Ostatnio – doprowadzona do ostateczności – musiałam motywować negatywnie (czyt. kopnąć w… ten tego). I co? Przyszło i podziękowało. Bo się zmotywowało. I zmieniło. Ciekawe doświadczenie.

Otóż wróciłam do pracy. W pracy, jak to w pracy: liczne ciało pracownicze przybyło, by się przywitać (dla pozoru), a następnie wyciagnąć wszystkie śmieci/pułapki/sprawy/sprawki/podchwytliwe pytanka (niepotrzebne skreślić), które kisiło w segregatorach przez dwa tygodnie z myślą, by zepsuć mi humor od 7.30. A i tak nie przebili jednej pani, co to czekała do południa (taka przenoszona ciąża), bo chciała z przytupem zepsuć mi humor na zawsze. Nie udało się. Jedna ze sprawek wynikła ok. 11. E. przyszła do mnie, podetknęła mi pod nos stos dokumentów i odkrywczo zakrzyknęła: - O! O! - Odeślij, gdzie należy, a twórcom usterkę – westchnęłam. No to wystawiła usterkę. W związku z otrzymaniem w dniu dzisiejszym przez Zakład dla obłąkanych dwóch nieprawidłowo skierowanych   dokumentów XY przypominam, że formularze dotyczące ww. usługi, po ich przyjęciu od klienta należy przesyłać do TegoToATegoMiejsca (tu dokładny adres). O tym fakcie zostali Państwo poinformowani pismami nr   XXX z dnia oraz...

Wprowadzenie. Prezes, jak się okazało (bo nikt o tym nie pamiętał), jeszcze nigdy nie został sam w domu. Potomstwo rzuca brudne skarpetki na środek dywanu w swoim pokoju, czego nie potrafię wyplenić (chyba, że z całym Potomstwem). Osoby: Prezes Czas akcji: 10.00 Miejsce akcji: przestrzeń telekomunikacyjna Prezes: Wróciłem z pracy i w domu jest po prostu okropnie. Muminek posprzątał w swoim pokoju przed wyjazdem i jest tak nieznośnie nienaturalnie. Aż tak źle, że rzuciłem swoje brudne skarpetki na środej jej dywanu, żeby się poczuć bardziej swojsko!

Dyplomacja to umiejętność powiedzenia komuś „spieprzaj” w taki sposób, by poczuł podniecenie przed zbliżającą się podróżą. To ja spieprzam wraz z moim podnieceniem. Od 15.30 mam urlop. Żyć, nie umierać.

ktoś nie zrobi czegoś z tą pogodą, to ja zwariuję!

Aby zameldować się na pobyt czasowy we własnym mieszkaniu (na dowód posiadania którego ma się odpis aktu notarialnego), w Urzędzie Miasta trzeba podać: swój stan cywilny, dane byłego współmałżonka (w moim przypadku rozwiedzionego od lat 13.) oraz wykształcenie. Następnie trzeba się podpisać (z podaniem numeru dowodu osobistego) dwa razy: w pozycji chętnego oraz udzielającego zgody na meldunek czasowy (sama jej sobie udzielam). Chyba zepsułam panu urzędasowi dzień. Przy wykształceniu zacisnęłam zęby, przy stanie cywilnym zacisnęłam pośladki. Przy danych deadmałżonka mnie poniosło. Pytania: 1. czy gdybym miała wykształcenie podstawowe, mogłabym zameldować się w MOIM mieszkaniu? 2. czy deadmałżonek nie powinien przypadkiem przyjechać z Krakowa do Chorzowa żeby sprawdzić, czy mogę mieszkać w MOIM mieszkaniu (które nie pochodzi z majątku wspólnego)? 3. czemu nie kazali mi przyjść z ojcem? 4. a co, gdyby ojciec nie żył? 5. dlaczego kobiety nie mają mózgu (bo tak są traktowane)? PS Pan urzęd...

I nie mam tu bynajmniej na myśli zajęć dorywczych, ale regularny etat, czyli 8 godzin dziennie przez miesiąc wakacji. W związku z odbyciem pierwszej dniówki, słownik Potomstwa wzbogacił się o wyrażenia: - moja zmiana, - nie będę grała, muszę się położyć spać, bo rano idę do pracy, - mamo, czy zrobiłaś coś na obiad, czy mam sama zorganizować itd. Serce rośnie. Obecnie pracuje na pierwszą zmianę, czyli wstaje o 4, wychodzi o 5, bo zaczyna o 6. Kiedy ona wychodzi do pracy, my jeszcze głęboko śpimy. Ale czad.

Mistrz zamieszkał. A jutro może się nawet zamelduje. Obecnie przechodzi żółtaczkę fizjologiczną, co objawia się piękną karnacją – opalenizna jak po urlopie na Lazurowym Wybrzeżu. Zdradzę Wam tajemnicę – najlepsze są stopy! Rozmiar XXXXXXXXS.

Urodził się w czwartek. Waży 2800 i mierzy 52 cm. Ciocia dzielnie dotrzymała mamie towarzystwa prawie do samego końca (bo na blok operacyjny jednak nie wpuścili). Zgadnijcie, kto pierwszy przytulał, nosił i niańczył? HA!

Oczywiście robię to, co jest prawnie zakazane, czyli sama sobie zadaję zadania domowe i odrabiam je w czasie wolnym. W omawianym przypadku jest to układanie pytań do konkursu zawodowego w Zakładzie dla obłąkanych. Jedno z pytań dotyczy rozszyfrowania skrótu „SOK” (Standard Obsługi Klienta), który jest tytułem oficjalnej regulacji zachowań pracowników w Zakładzie dla obłąkanych. Rodzina wspiera mnie, jak może. Oto kilka propozycji: Sprawnie Okradam Klientów, Szaleństwo Ogrodowego Krasnala, Stanowczo Odmawiam Komentarza, Szukam Okazji Każdorazowo, Składam Odpowiednio Kalesony, Szczypię Oraz Kłuję. Żadne nie nadaje się na wariant, ale i tak dobrze się bawię.

Za udział wzięli: MM prezesowa Miejsce akcji: kabinecik prezesowej Czas akcji: około południa MM : Przygotowałem na dziś historyjkę z życia wziętą. prezesowa : Dajesz, bracie. MM : Mój kumpel mówi do laski: – Nie bolą cię nogi? Ona mu na to: – Bolą, a co? A on (tu MM zerka mi w głąb czaszki): – Wcale mnie to nie dziwi, całą noc chodziłaś mi po głowie! Podsumowanie: jeden z najwytrwalszych wzdychulców, jakich w życiu znałam.

Napiernicza mnie: - dziąsło, - policzek wewnątrz, - policzek na zewnątrz, - oczodół, - powieka (!!!). Żądam satysfakcji! Kto mi to uszył, pytam się?

I nie jest to bynajmniej cierpienie o wymiarze metafizycznym. Metafizyczne ma moja dentystka, którą pozostawiłam w samotności, aby przemyślała sobie, jak to się stało, że w moim zębie nr 7 – 2 zaistniała dziura jak Berlin. Wyglądała mi na taką, co to ma wyrzuty sumienia. No ja myślę. Nie wiem, czy już się kiedyś przyznałam, ale mam obsesję dentystyczną. Jako posiadaczka pełnego garnituru zębów własnych (za wyjątkiem dolnych ósemek, które mi po prostu nie wyrosły), nie potrafię pogodzić się z myślą, że któregokolwiek z nich może kiedyś zabraknąć. A tu niewykryta rzeczona dziura jak Berlin stała się punktem wyjścia do przemyśleń na temat. Mam 30 zębów (no bo te dwa, to wiadomo). Ktoś mi zrobił psikusa i może mi jednego zabraknąć. Nic nie zostało przesądzone. Muszę czekać. No to czekam. Czekanie może potrwać np. 3 lata. Czuję się podle. Jedynym plusem mojej dzisiejszej przygody stomatologicznej jest komentarz na temat paradontozy: nie posiadam. Podobno z moim podejściem higienicznym ...

Za udział biorą: prezesowa dyrektorka prezesowej Czas akcji: 8.00 Miejsce akcji: korytarz przed kabinecikiem prezesowej dyrektorka prezesowej: Szlag mnie zaraz trafi. Wyglądasz zdecydowanie za dobrze!!! prezesowa: Natychmiast utnę sobie głowę.

Ja Ci przypominam, jeśli w razie gdyby nie zauważyłaś. Ta notka była dedykowana paci i sponsorowały ją literki em oraz wu.

szyje przecudnej urody misie, zajączki i inne zwierzątka . Jestem chodzącym dowodem na to, że ręcznie uszyty miś jest najlepszym przyjacielem człowieka. A co dopiero cztery misie. No tak, mam cztery. Przyznaję się bez bicia. Z tymi misiami Asi to jest tak, jak z kotami. Człowiek chce mieć jednego, a potem to już samo idzie. I okropnie trudno się powstrzymać. Bo co Asia chwyci w palce igłę, to bardziej urodziwe dziecko się rodzi. Łapię się na tym, że zaczynam być zazdrosna o wszystkie misie, które kupują od Asi inni ludzie. Ale zdaję sobie sprawę, że nie mogę się zamisić na amen. Mimo, że bardzo bym chciała. Asia utrzymuje się z szycia. Podkreślam – utrzymuje się, tak? Starożytni mawiali, że navigare necesse est, ale żyć – mocium panie – też trzeba. Wobec powyższego, Moje Szanowne Czytelnictwo, proponuję, abyśta byly oryginalne na święta i od święta. Sobie misia (KONIECZNIE!!!) i misia bliskim w prezencie, tak? Z Asią można skontaktować się przez blog. Albo przeze mnie,...

Trzymam ładowarkę do laptopa w kieszeni na dokumenty. No jak mogę. Doprawdy.

- Jeszcze tylko przetrwać jutro … – westchnęła prezesowa znad bilansu, planu gospodarczego, informacji o podwyżkach czynszów i innego dziadostwa. – A potem już chyba z górki. Na dzień, może dwa. BU. PS Wyobraźcie sobie, że trafiłam w końcu na facebook. I to z powodu psa mojej przyjaciółki. Po prostu musiałam drania zobaczyć. Warto było.

- pomyślałam, przyglądając się sobie w lustrze. Z punktu widzenia mojej córki jestem zgrzybiałą staruszką – dokładnie pamiętam, co o osobach w moim wieku myślałam, mając lat 17. Z punktu widzenia moich rodziców (70 i 75) ledwo wyrosłam z etapu nastolatki. Co myślę ja sama? Mnie jest dobrze, nie narzekam. Ukończywszy lat 38 czuję, że znajduję się właśnie na szczycie możliwości. I cieszę się z pierwszego dnia reszty mojego życia. Jak z każdego. Nawet, gdy akurat nie mam urodzin.

Histerycznie występują: Prezes prezesowa Miejsce akcji: przestrzeń teleinformatyczna (po naszemu: komunikator) Czas akcji: ok. południa prezesowa : Wyobraź sobie, że zdarzyła mi się dziś zabawna sytuacja. Otóż na prywatną komórkę otrzymałam MMS ze zdjęciem nowonarodzonego dziecięcia, bez słowa komentarza i z numeru, którego nie znam. Odpisałam, że gratuluję udanego potomka, lecz chciałabym wiedzieć KOMU. Odpowiedzi nie otrzymałam. Przypominasz sobie może, czy ktoś znajomy był ostatnio w ciąży? Prezes : Nie. I korzystając z okazji chciałbym również podkreślić, że nie mam z tą sprawą absolutnie nic wspólnego!

Histerycznie występują: Prezes prezesowa Miejsce akcji: przestrzeń teleinformatyczna (po naszemu: komunikator) Czas akcji: ok. południa prezesowa : Wyobraź sobie, że zdarzyła mi się dziś zabawna sytuacja. Otóż na prywatną komórkę otrzymałam MMS ze zdjęciem nowonarodzonego dziecięcia, bez słowa komentarza i z numeru, którego nie znam. Odpisałam, że gratuluję udanego potomka, lecz chciałabym wiedzieć KOMU. Odpowiedzi nie otrzymałam. Przypominasz sobie może, czy ktoś znajomy był ostatnio w ciąży? Prezes : Nie. I korzystając z okazji chciałbym również podkreślić, że nie mam z tą sprawą absolutnie nic wspólnego!

Mało tego, że mnie przyjęła, upięła na mnie te wszystkie szmaty (zabrakło jej szpilek), to jeszcze bierze od zwężenia kiecki 10 zł. Tak! Dziesięć złotych. Za 10 złotych ta miła kobieta upina, pruje, tnie i zszywa ponownie. Musiałabym chyba przymierać głodem, żeby tak dziubdziać za dychę. Czapki z głów i szacunku moc. Tymczasem oddała mi trzy kiecki i widmo świecenia golizną w godzinach służbowych zostało oddalone. No dobra, przyznam się, że i tak nie wytrzymałam. Wyskoczyłam w sobotę na pół godzinki do centrum outletowego i już po 3. godzinach karta kredytowa odmówiła mi posłuszeństwa. Zakomunikowałam to Prezesowi poprzez sms z komentarzem, że do wypłaty będę jego utrzymanką. A święty ten człowiek przyjął rzecz dzielnie i odpowiedział (uwaga! ręka do góry która ma świętszego męża!) tą samą drogą: „Najważniejsze, że jesteś zadowolona”. Po czym zamówił mi wymarzoną torebkę u Wojewodzica na urodziny. Ran jego niegodnam całować. Samochodu natomiast nadal nie mamy.

I chciałam to podkreślić z całą mocą oraz stanowczością. Otóż w poniedziałek sprzedałam samochód. Był to samochód, który kupiłam w poprzednią sobotę. Sprzedałam go za tę samą cenę, za którą kupiłam. Knif polega na tym, że w uprzedni czwartek zepsuł mu się silnik. Ręka do góry, kto uważa, że mam niezwykłe szczęście do kupowania samochodów? Przy rozważaniach należy niewątpliwie wziąć pod uwagę fakt, że w poprzednio zakupionym samochodzie… wymieniliśmy silnik. A teraz chwila przerwy na liczne, jak zwykł był to określać Protoplasta, techniczne określenia wojskowe. Dla niezorientowanych – rzut mięsem w dal oraz do celu, jak kto woli. Właśnie sobie uświadomiłam, że przy zakupie obu tych samochodów upierał się Prezes… A teraz, metodą Pollyanny, znajdźmy w tym jakąś jasną stronę. Otóż… hmmm… wyrabiam się. Poprzednio nic nie udało mi się odzyskać. A teraz wszystko. Burzliwe oklaski. Na stojaka. Uwaga na marginesie. Mamy co prawda pieniądze. Pieniądze piechotą nie ch...

Zaczęło się od tego, że zobaczyłam swoje zdjęcia z Sylwestra. Miałam przeczucie, że jest źle, ale w najśmielszych snach nie przypuszczałam, że jest Tragicznie. Było. Więc postanowiłam to zmienić. Najpierw zmieniłam „muszę” na „chcę”. No to mam! Ratunku!!! Nie mam się w co ubrać!!! Dziś rano odbyłam półgodzinną gimnastykę, polegającą na zakładaniu i ściąganiu kolejnych ciuchów, które jeszcze przed chwilą się nadawały. Wszystko można poddać delikatnemu liftingowi, prawda? Wszystko poza… workami. Grozi mi chodzenie do pracy nago. Nawet majtki mam za wielkie. Tonę! Tonę! Na marginesie chciałam wspomnieć, że chwilowo nie posiadam gotóweczki na zakupki. A zadłużać się na sukienusie nie chcę. Ale się porobiło… Oby tylko zaprzyjaźniona pani krawcowa zlitowała się nade mną i powiedziała, że coś z worów da się zwęzić. A jak się nie da? Albo jak ma zajęte terminy? Jest zimno!!! Kupiłam jedną parę dżinsów, bo nie mam ani jednej pary spodni, które nadawałyby się d...

że można nie kochać swojego dziecka i w związku z tym dać mu na imię Ingeborga. Ale żeby Ingeborga Gizdal? A Olimpia Wróbel? A Olimpia Góra??? Oto pokłosie mojej dzisiejszej pracy. A to tylko jeden z 365 dni w roku.

Dobry, Stary Pan Bóg daje mi naukę, a ja staram się pilnie słuchać i wdrażać. Tym razem nauką jest trzęsienie ziemi i tsunami. Czymże są moje prywatne kłopoty w odniesieniu do? Otóż niczem (Nietzschem). To idę otrzeć nosa i… do roboty. Życie nie będzie czekało, aż się namyślę.

umrę za jakieś trzy minuty. Uważam, że świat jest po prostu źle urządzony.

Myłam rączki przed jedzeniem. I ząbki po. Mało tego! Nawet przygotowywałam to jedzenie!!! Mówiłam: dzień dobry, dziękuję i przepraszam. Ładnie i schludnie się ubierałam i nawet odchamiłam się w sobotę poprzez bytność w Teatrze Stu. Więc nie rozumiem zupełnie, czym znowu sobie zasłużyłam, żeby zostać dyrektorem. I to w dodatku na cały tydzień!!! Życie jest skrajnie niesprawiedliwe i koniec. Przyjmuję kondolencję w każdej liczbie. PS Jakby kto się chciał poskarżyć, to dziś jestem na dyżurze i przyjmuję petentów. Do 17. Radzę się pospieszyć.

Usłyszeć, wypowiedziane przez łzy, zdanie od własnej, szesnastoletniej córki:  - Mamo, kocham cię najbardziej na świecie. Bezcenne. Za resztę zapła… Za jaką resztę? Reszta nie ma już żadnego znaczenia.

- Kiedy mieszkałyśmy na Brzozowej – peroruje Potomstwo wieczorową porą, apetycznie zwinięte na fotelu pod kocysiem – nie chodziłam w nocy sikać, bo się bałam potwora spod łóżka. Zrywam się z fotela naprzeciwko i lecę przytulać. - Nic nie wiedziałam – łkam dramatycznie w kocyś. - O sikaniu? - O potworze spod łóżka. Mam wyrzuty sumienia. - No co ty! Nie powiedziałam ci. - No właśnie!!! I tak to po latach człowiek się dowiaduje, że ma dwóję z macierzyństwa. Nie wiedziałam nawet, że mieszkamy z potworem. A gdyby złapał mnie za nogę???

Otóż nie udałam się do pracy, bo byłam z Potomstwem umówiona do lekarza (tak, do kolejnego). Zadowolona z siebie i wyspana wbiłam się w obuwie oraz 15483215866 warstw odzieży, by udać się w kierunku lecznicy i wtedy okazało się, że Prezes zamknął mnie od zewnątrz. Mój klucz ostatnio nawala, więc niniejszym zostałam uwięzioną w wieży księżniczką. Mało mnie szlag nie trafił. Zadzwoniłam do Prezesa, nawrzucałam mu od ostatnich, co jednak nie rozwiązało mojego problemu. Skok przez okno z drugiego piętra nie wchodził w grę. Koty były bardzo zainteresowane (grupowo) moim miotaniem się po domu i wykrzykiwaniem wyrazów obelżywych. Po 15. minutach bezowocnych prób wydostania się przez normalne wyjście doznałam olśnienia niczym pomysłowy Dobromir. Toż na górze posiadam wejście/wyjście awaryjne! Pytanie tylko czy w domu są klucze… Onegdaj Prezes mi je zabrał, bo opowiadałam wszystkim znajomym, że to są specjalne drzwi do wpuszczania i wypuszczania kochanka w sposób bezkolizyjny – otóż ...

że świat tak naprawdę jest zupełnie inny niż chciałabym, aby był. O ludzi głównie mi chodzi. Myślę o dojrzewaniu do widzenia świata prawdziwie, jak o bolesnym odzieraniu ze skóry złudzeń. Niebezpiecznie zbliżam się do czterdziestki (o Boże!!! powiedziałam to!) i wciąż nie ma we mnie zgody na zakłamanie. Każdą utratę postrzegania ludzi przez kolorowe szkiełko przeżywam długo i boleśnie. Trawię tygodniami i miesiącami tę niezgodność pomiędzy „chcę” a „jest”. Zawsze boli tak samo. I wcale nie piszę tego dlatego, że przeżywam obecnie jakieś rozczarowanie. Ot, refleksja. Ale taka, która rodzi postawę pełną rezygnacji. Co za szczęście, że niedługo wiosna. Z każdym rokiem czekam bardziej.

Poległam. Gardło ał. Kaszel ał. Katar ał. Gorączka… nie mam pojęcia, bo ktoś pożarł wszystkie termometry. Ale mój termometr organiczny mówi, że tak. To odwalę raz dwa to, co muszę dziś zrobić i spróbuję dotrzeć do jakiegoś lekarza. A następnie zamierzam nie oglądać Zakładu dla obłąkanych do poniedziałku. Za to zamierzam się wybyczyć. Oprócz dzisiejszego popołudnia, bo niestety muszę z Potomstwem na szczepienie oraz do lekarza. Nie skrzypieć – samo nie może pójść, bo jej nie przyjmą z powodu nieletnia.

Występują: prezesowa Potomstwo (co to skończy w tym roku 17 lat) Czas akcji: popołudnie Miejsce akcji: salon Potomstwo (międląc w dłoni niezidentyfikowany zeszyt): Musimy o czymś porozmawiać. prezesowa (zezując podejrzliwie na międlony zeszyt): Dostałaś uwagę? Chwila ciszy zakonczona radosnym kwikiem zgromadzonych. Potomstwo : Ach, jaka będzie piękna notka na blogu!

Z udział biorą: prezesowa zastępczyni osobistego dyrektora prezesowej Czas akcji: ok. 9.00 Miejsce akcji: gabinet dyrektorki prezesowa (w nastroju depresyjnym): Mówię ci, do niczego się nie nadaję. Nic mi nie wychodzi. Jestem złą matką – nie umiem wychować dziecka. Jestem złym kierownikiem – nie udaje mi się osiągnąć wyznaczonych celów. Jestem złym pra… dyrektorka : Dobrze się czujesz? prezesowa : No właśnie źle. Dlatego to wszystko mówię. dyrektorka : Ale ja się pytam, czy ty się dobrze czujesz umysłowo.

Nigdy nie miałam miętowych szpilek. Piękne. Udawałam, że się nie znamy. Ale kiedy trzy półki później uśmiechnęła się do mnie malusia torebeczka w tym samym odcieniu… No dobra. Uległam. W końcu schudłam 8 kilo i coś mi się należy w nagrodę. Zwłaszcza, że z godnością ominęłam stoisko Grycana.

Za udział wzięli: Prezes prezesowa Potomstwo (uwięzione przy oknie za stertą gratów) Miejsce akcji: świeżo wymalowany pokój Potomstwa Czas akcji: ok. 20.00 Prezes : Musimy jej kupić nowy żyrandol. prezesowa : No tak, przynajmniej 3 źródła światła, żeby oświetlić tę ciemną norę. Potomstwo : To jest piękny kolor. A tak w ogóle to myślałam, żeby tu (wskazuje paluchem) postawić taką (macha gałęzią) dużą lampę. prezesowa : Znowu to samo… Ja też o tym myślałam. Ostatnio ciągle nam się to zdarza. Potomstwo : Może są na to jakieś leki. prezesowa : To ja mam propozycję. Zawieśmy jej stary żyrandol, on nawet pasuje. Do pracy światło ma, a w kącie postawimy taką (macha gałęzią) lampę z IKEI. Prezes : Może być. prezesowa : I znalazłyśmy komódkę. I w IKEI widziałam takie fajne zielone dywany. Albo w Black Red White. A w Castoramie były obrazki w zielone jabluszka. I… Prezes : Opanuj się. Potomstwo (pociąga nosem): Niech mi ktoś poda chusteczkę. prezesowa : No coooo? Kiedy fajne były te ...

Z udział wzięli: prezesowa osobisty dyrektor prezesowej Czas akcji: piatek, godz. 14.00 Miejsce akcji: osobisty gabinecik prezesowej prezesowa (rozgoryczona i doprowadzona do ostateczności): W dupie! Rozumiesz? W dupie to mam!!! Składam wypowiedzenie!!! W takich warunkach nie można pracować! Pęcherz mi rozwala, bo nie mam kiedy sikać, żołądek mi siada, bo nie mam kiedy jeść, uszy mi więdną od słuchania tego wszystkiego, łeb mi pęka, a tyłek mi się splaszcza od krzesła!!! Dlaczego mi to zrobiłeś*??? osobisty dyrektor prezesowej (z charakterystycznym dla niego spokojem): Pozwól, że zapytam, parafrazując Kmicica: Pan to do mnie mówisz prywatnie czy służbowo? prezesowa (puszczając parę uszami): Prywatnie. Służbowo nie mogę, bo mi płacisz za buty. osobisty dyrektor prezesowej : Za chlebek ci nie płacę? prezesowa : Nie. Przecież mówiłam, że nie mam kiedy jeść. Przez to ubyło ci w tym roku 7 kilo kierownika. osobisty dyrektor prezesowe j: Najlepszego kierownika, zapomniałaś dodać. prezesow...

w dobrym momencie do dobrego towarzystwa . Od razu się człowiek robi popularny. CBDO patrząc w statystyki. No i kogo tam nie ma… same sławy. Mamo!!! Tato!!! Zaistniałam!!! Normalnie siedzę w kącie przykryta ścierką do podłogi i pękam z dumy. A inicjatywa szczytna – poleca się Państwa łaskawej uwadze.

zasiadam sobie przy jej biurku, które jest perfekcyjną norą. Ciepło, cicho – bo Prezes na górze zajmuje się swoimi sprawami. Z głośniczka smooth jazz, załatwiam zaległą korespondencję. Żyć, nie umierać. Wokół mnie powoli gromadzą się ciepłe kocie ciałka, napełnione po uszy karmą Royal Canin – z jednej strony róziowego* laptopika Karolek mruczy w takt muzyki, z drugiej Edzio, w pobliżu przemykają obie kotki. Jest spokojnie, sennie, miło. I nagle ci kretyni zaczynają bekać. A potem mój śliczny rudy koteczek jak nie ziewnie mi prosto w twarz! Co one żrą, do diaska!!! * Tak!!! Dorobiłam sie własnego laptopika!!! Róziowego!!! Sama wybierałam (tu: duma).

Za udział biorą: Prezes prezesowa Miejsce akcji: sklep osiedlowy Czas akcji: popołudnie prezesowa (zamyślając się przy półce): Ciekawe dlaczego te same maszynki do golenia w wersji żeńskiej są o 50 groszy droższe niż w wersji męskiej? Prezes : Bo i tak kupicie. Kolor różowy to magia.

Dziś koncercik zaprzyjaźnionego zespołu Mirash w Leśniczówce w WPKiW. Idziemy sprawdzić, jak chłopcy grają po wydaniu płyty. Lubię koncerty, na których mogę sobie pośpiewać, bo teksty znam na pamięć. W tym przypadku wszystkie, co sobie zapewniłam, robiąc za redakcję. Obecnie zajmuję się pilnowaniem, czy ktoś zakupił biały pisak do autografów, odmawiając przyjęcia egzemplarza płyty w prezencie. Nie ma podpisików, nie ma wielbicielków. Ot co!