Donoszę uprzejmie...

Och! Życie na kreskę  (Marta Zabłocka) opublikowała na fejsie swój nowy rysunek i nie mogłam się powstrzymać. Albowiem pięknym on ci. O takich właśnie rzeczach mówi się: "w punkt". A jakie to uniwersalne i do ilu dziedzin życia się ma! Państwo samo zobaczy.

W mieście świadczenia pracy nastąpiło dziś urwanie chmury. Zalało nam budynek w ciągu dwudziestu minut. Wychodząc z roboty spotkałam w piwnicach (tak, wyłażę przez piwnice, bo mi tak wygodnie) szalejący zespół sprzątający, który usuwał wodę, sięgającą kostek. Latali z wiadrami i jakimiś dziwnymi urządzeniami, a potok rwał. Doszłam do drzwi i utknęłam. Na zewnątrz oberwanie chmury. Postałyśmy z koleżanką, pogadałyśmy o zmienności aury, po czym znudziłyśmy się oczekiwaniem i postanowiłyśmy wyjść. Zzułam szpilki, bo mi się szkoda zrobiło i ruszyłam do samochodu w samych pończochach, budząc powszechną radość zgromadzonych pod daszkiem miłośników nikotyny i substancji smolistych. Ale prawdę mówiąc - wcale nie chciało mi się wsiadać do samochodu. Ten deszcz był bardzo ożywczy. Na drogach prawdziwe pandemonium i klęska żywiołowa. Co rusz napotykałam podtopione samochody na poboczu, dzięki czemu po raz kolejny pobłogosławiłam inwestycję w postaci Hondy CRV. Moja masywna i wysoka Smoczyca p...

Szef: Słuchajcie, kto ma ten mój wykład? Sala (milczy). Szef: Od dwóch godzin go szukam i nie mogę znaleźć. Denerwuje mnie to. Taki fajny wykład... Asia, nie masz tego wykładu? Łoterloo: Nie, ale mogę szefowi pomóc. Szef: Tak? W jaki sposób? Łoterloo: Przyjdę do szefa i zacznę się upierać, że chcę jakiś inny wykład. Szef się zdenerwuje, zacznie szukać tego, o co ja proszę, i przypadkiem znajdzie właściwy. Sala (chichocze). Szef: A skąd wiesz, że ja się zdenerwuję? Łoterloo: Bo szef się zawsze denerwuje, gdy ja chcę jakiś wykład. Sala (zamiera). Szef: Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, że ty nie umrzesz zwykłą śmiercią! Sala (kwiczy). *** Kilka minut później. Sprawozdanie z działalności. Szef: Asia, a co u ciebie? Łoterloo: W trosce o własne bezpieczeństwo postanowiłam się już dziś nie odzywać. Sala (wyje - pojawiają się gwizdy). Szef: Chcę, żebyś wiedziała, że ja to doceniam.

Uwaga, metafora będzie. Ach! Nadal metafora. Że też nikt nie pożegnał czereśni z taką emfazą. Będę tęsknić. BARDZO.

Skoro szczęśliwie mamy za sobą drażliwą notkę 1815, to spieszę donieść, że chętnie coś bym Wam opowiedziała, ale nie wyrabiam. Duszno, cholerajasnapsiakrew. *** - Szefie, kontaktowała się ze mną pani z Warszawy i pytała, kogo podać do kontaktu na stronie głównej. W ramach Towarzystwa, oczywiście. - Jak to kogo?! Siebie podaj. Ty jesteś odpowiedzialna, ty pracę traktujesz poważnie. Nie wiem, jak to robisz, ale potrafisz wszystkich przypilnować. Mnie nawet potrafisz przypilnować. Zmusić mnie potrafisz! Chociaż ja się opieram!!! - Noooo... Jeszcze trochę i trzeba będzie poszukać mi przytulnego pokoju w psychiatryku. *** (Wymiana SMS-owa). Jasiek: Chcę iść z tobą zapalić. Powiedz tylko - kiedy... Łoterloo: KIEDY!!! W pracy jedyną sensowną czynnością jest wychodzenie na papierosa. *** Podsumowanie dnia. Szef: Joanna, a co u Ciebie? Łoterloo (bierze oddech): ... Szef: U ciebie przerąbane. Deadline masz pojutrze, wszystko w proszku, wszyscy mają to w dupie, nikomu nic się...

Ojciec Wwwirgiliusz wykazał się czujnością iście zajęczą i zasygnalizował, że notka nr 1815 powinna być szczególna. Proszę bardzo. Od dłuższego czasu mam kilka pomysłów na koszulki z nadrukami. Dziś pragnę Państwu przedstawić dwie wizualizacje tej samej myśli przewodniej. Od razu zaznaczam, że po głowie chodzi mi też hardcore, lecz istnieje obawa, że byłabym jedyną wciśniętą w taki T-shirt. Więc może nie warto. Uwaga. Wersja nr 1 (poważna - na koszulki szare): Wersja nr 2 (frywolna): Jakieś pomysły? Wskazówki? Marzę o obnoszeniu się z moim feminizmem!

Taka sytuacja. Nie wiecie czasem, co kieruje ludźmi, gdy zamieszczają w aukcjach zdjęcia ciuchów, wykonane na ukos?! W każdym razie uznałam, że na ukos fajna. I wciągnięta na mój bufet oraz resztę też będzie fajna. Choć nie na ukos, bo tak się nie da chodzić. A przynajmniej - nie budząc podejrzeń. Więc licytuję. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale bierze mnie na falbanki. Dzidzia piernik. Pierdnik. Może to pierwsze objawy menopauzy?! Właściwie menopauza to bardzo fajne urządzenie. Będę na wszystkich ryczeć, a oni będą wzdychać i to usprawiedliwiać. Myślę, czyby już nie zacząć. No co? Pan Bóg kule nosi, nie? Czy to człowiek wie, kiedy go trafi? A jak się kto przyczepi, to powiem, że mi gorąco i słabo. I mam hercklekoty. Nie mylić z heksenszusem. I poproszę, żeby otwarli okno. Dobre!

Napisałam dziś SMS do Jasia: "Janie. Nikotyna sama do płuc się nie wtłoczy". Gdy wychodziłam z budynku już czekał i podejrzanie się cieszył. Jasio mieszka w Katowicach, więc gdy jadę po pracy np. do rodziców, to zawsze go informuję i podrzucam do połowy drogi. Znaczy jego drogi - do domu. Zważając na Środki Masowej Zagłady (KZK GOP), zyskuje przypuszczalnie ok. pół godziny. Trudno więc się dziwić jego entuzjazmowi. Dziś umówiłam się na kawę z moją byłą dyrektorką. Wciągnąwszy porcję nikotyny, poinformowałam o tym Jasia. - Jasiu, jadę dziś do Silesii. Chcesz się zabrać? - Jasne! - Ale o 14.20. - Ożesz! Czyli planujemy ucieczkę z pracy? - Co za słownik. Planujemy z godnością opuścić fabrykę 40 minut przed czasem, gdyż jest duszno i 40 minut szybciej się zmęczyliśmy. To zrozumiałe dla każdej rozsądnej osoby. - Poza moją kierowniczką. I teraz będę musiał wymyślić jakiś powód. A co mówią twoi pracownicy, gdy chcą wyjść wcześniej? - Mówią: idę se. - Żartujesz?! - Nie....

Chciałam kurturarnie zauważyć, że to nie jest koncert życzeń. Pokój dobuduj. Pracę znajdź. Przedszkole obstaluj. Chłopa polskiego naucz. Posprzątaj. Ugotuj. Pieśń rozrywkowo - patrriotyczną zaśpiewaj. EJ. Ja tu zaoferowałam przebywanie w aurze świętości (łac. in odore sanctitatis), a Wy wybrzydzacie?! Pamiętajcie, że każdemu według zasług. A wybrzydzuchy to nie są zasługi. I mogą się obłoki rozsunąć na nieboskłonie, a zza nich wychynie naonczas karzące ramię sprawiedliwości i pokiwa Wam paluszkiem. Zobaczycie! Pffff...

W sobotę dowiedziałam się, że tydzień temu zmarła moja znajoma. Miała 43 lata. Samotna matka z dwojgiem dzieci w wieku gimnazjalnym. Bardzo mnie to trzepnęło. Zawsze wydawała mi się taka "nie do zdarcia". Wesoła, szalona, imprezowa. Wyjątkowo ładna kobieta. Inteligentna. Dowcipna. Pstryk! Nie ma. Dotarło to do mnie z całą mocą w sklepie. Stałam przed półką z chińszczyzną i szukałam czarnego sezamu do sushi. Pomyślałam o niej - po raz piętnasty tego dnia - i nagle zrobiło mi się słabo. Nie było gdzie usiąść, więc oparłam się o regał. I tak stałam. Nie wiem ile. Potem poczułam, że okropnie gniecie mnie za mostkiem. Zadzwoniłam do Prezesa. - Nie ma sezamu - wybuczałam przez nos. - Co się stało? - spytał czujnie. - Ona umarła, wiesz? Była dwa lata starsza ode mnie... - Zostaw to wszystko i wracaj do domu. Zostawiłam. Zaiste - prawda o życiu dopada nas w najbardziej nieoczekiwanych momentach.

Dziś na obiad łosoś pieczony z sosem śmietanowo - koperkowym i surówką, a na deser faworki. Upiekł. Zapragnęłam, by został gospodyniem domowym. Niestety czuję obawę, że tego nie uda się pogodzić z zarabianiem pieniędzy. Faworki upiekł... Dla równowagi ja wyczyściłam kuwety z kocich gówien. A co! Zakupy przywlokłam też. A on mi robi kawę. Właśnie teraz. Fajny taki podział obowiązków. Mam zamiar go (podziału znaczy) przypilnować, gdy tylko zmieni pracę na stacjonarną (Prezes znaczy). Bo przy rozjazdowej było ciężko. *** Coraz bardziej podoba mi się życie bez telewizji. Miałam rację, upierając się przy tym przez lata. Szkoda że dopięłam swego tak późno. Mogliśmy się wyalienować dziesięć lat temu. I mogliśmy nie mieć kurzozbiora w salonie. I kabli. Kable są bardzo be. Chciałabym poznać jedną kobietę, której kablowisko - wężowisko jest obojętne. Gdyż nie znam. Ale jeśli któraś pani ma zwis na kablowy kołtun, to ja po proszę o informację. Gdyż kable w znanym mi świecie zawsze są zarze...

Prysznic pomaga. Na 10 minut. Nie bawię się*. * Temperatura mi nie przeszkadza. Morderczy jest zaduch. Pogodynka donosi, że przez cały tydzień będą burze. I temperatura 28 - 29 stopni. Czyli zaduch. Umiernę.

Ballada z trupem. Pod stołem od kilku dni leżał zimny trup. Właściwie to zastanawiam się, czy przypadkiem za życia też nie był zimny. Jednakowoż - zamordować tak pająka bez listości i porzucić truchło, to podłość. Może jest na to jakiś paragraf? Wczoraj do trupa pod stołem dołączył zewłok na parapecie. Muchi. Oczywiście doceniam pasję łowcy, ale oczekiwałabym uprzatknięcia efektów morderczych instynktów. Zaproponowałam dokonanie dzieła Prezesu. Opierał się. W końcu udało mi się wytłumaczyć mu, że moje ozekiwania nie obejmują macania truchła nagą prawicą i żeby się zaopatrzył w papier toaletowy. Dokonało się. Na szczęście. Rozdziawione nogi martwego pająka wyglądają jednak nieco dramatycznie. *** Chciałam się dziś chwycić jakiejś uczciwej roboty, ale jest za goraco. Chyba stać mnie jedynie na sformatowanie iPhona i zgranie go z japkowym laptopikiem. Bo do tej pory tego nie zrobiłam, przyznaję się. A że tego komputera używam na co dzień, to rzecz okazuje się dość niewygodna. ...

Wczoraj Prezes wytworzył sajgonki, przy których straciłam resztki rozsądku i umiaru. Dziś poprawił produkcją sushi. Jestem zażenowana faktem, że nie jem. Żrę. Poza tym kupiłam sobie na Allegro dwa staniki, oba bardzo, z czego jeden tak cudny, że zaczęłam się zastanawiać, czy nie dorzucić zdjęcia odzianego weń biustu do katalogu "Jestem feministką". Gdyż obecnie jestem feministką o przecudnie wypiętrzonych kulkach, otulonych kolorem morskim. Z różyczkami. Nie mogę się napatrzeć. Idiomka co prawda przetarła szlaki, lecz biust ma ukryty, tzn. w bluzkę. A w tym przypadku odziewanie w cokolwiek poza stanikiem wydaje się bezsensowne. Chyba przestanę zakładać góry - tak mi się podoba. A drugi jest róziowy. W groszki. Jestem rozczulona. Skąd bierze się ten pomysł, że feministki nie chcą nosić staników?! Uwielbiam. Od kiedy odkryłam właściwy dla siebie rozmiar, a na rynek z zachodnich rubieży zaczęły spływać cuda rąk gorseciarek, nie mogę przestać. Buty i stanik to podstawa egz...

Chyba niechcący zostałam Matką Założycielką. Znów gdzieś w otchłani sieci natrafiłam na wątek, dotyczący feminizmu. I znów te same, oklepane hasła przeciwników. Że feministki to babochłopy (jeden chciał chyba wykazać dobrą wolę i napisał "kobietony"), że brzydkie, niedopchnięte, nóg nie golą i nikt ich nie chce. Cycuszki mi opadły. I jakoś tak, w odruchu załamania, utworzyłam na fejsie nowy album, zatytułowany "Jestem feministką" - za radą Idiomki otagowany: #jestemfeministką. Do albumu wrzucam dowody na to, że antyfeminiści się mylą, pisząc, że jestem babochłopem. A dowody mam niepodważalne. Zamieszczam dwa, których jeszcze nie znacie: 1. dzisiejsze zdjęcie z pracy (obuwie Zara) 2. oświadczenie, że w domu też jestem feministką (na płaskim) Dziewczynom (i jednemu Bardzo Poważnemu Panu) się spodobało. Póki co, ruszyły za mną dwie - moja serdeczna koleżanka Magda i Idiomka właśnie. Magda zrobiła sobie sesję zdjęciową, na której pokazuje dłuuuugie nog...

Ciśnienie chyba spadło drastycznie, bo mam śpiączkę funkcjonalną. Prezes uradowany, bo załapaliśmy się na obiad u rodziców i nie musiał gotować. Przy okazji uradowana była ciocia, TA ciocia, bo wpadła do rodziców i załapała się na podwózkę do domu. Życie towarzyskie kwitnie, jak Państwo widzi. Jestem matką, ojcem i całym drzewem ginekologicznym tego sukcesu. A przynajmniej tak się czuję. Radość. Poza tym Prezes odbył również rozmowę dyskwalifikacyjną, a jego dyrektor zgodził się na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. Od września koniec delegacji. Nareszcie. *** Karolek chyba trochę lepiej, gdyż z okazji mego powrotu do domu wylazł z kąta, zażądał miziaków, a zaraz potem posiłku. Mam nadzieję, że niebawem mu przejdzie. Obolałe zwierzę to przykra sprawa. Ani mu pomóc, ani ulżyć, ani wytłumaczyć. Chciałby człowiek coś zrobić, a nie ma jak. Zosia natomiast żwawa i radosna. Kuleje umiarkowanie, jest lepiej w tym względzie. No i nikomu z ryja nie jedzie. Bonus. *** A co t...

Proszsz... Państwo życzy - Państwo ma. W roli głównej: Edward. W pozostałych rolach: dyszenie Prezesa. Reżyseria: Łoterloo. Scenariusz: życie. Oświetlenie: do dupy.

Nie wiem doprawdy, jak on to robi. Między wyjazdami służbowymi, pracą na miejscu, zajęciami własnymi, sprzątaniem, jeżdżeniem do lecznicy z kotami, uczestniczeniem w imprezach rodzinnych, rozkręcaniem piekarników i gotowaniem obiadów uznał, że obecna praca już mu się znudziła, męczy go i wkurwia. Wysłał więc jedno CV. Słownie: JEDNO. Do międzynarodowej korporacji. I ona, ta korporacja, natychmiast zapragnęła z nim rozmawiać. Rozmawiała namiętnie po polsku i w narzeczu, przysyłała mu maile, zapraszała do siebie, by dziś płakać do słuchawki z nadzieją, że będzie ich olśniewał. Termin: natychmiast. Prezes zmienia pracę. Wreszcie przestanie podróżować. Znajdę mu tysiąc zajęć na miejscu - co za ulga. Jak zwykle okazało się, że nic nie dzieje się w życiu bez przyczyny. Gdybyśmy doszli do porozumienia w sprawie tego pierwszego domu, bylibyśmy obecnie w wirze procedury kredytowej i jedno nie sprzyjałoby drugiemu. Bardzo. W związku z powyższym uznałam, że komfort psychiczny Prezesa jest ...

- Jak się czujesz na urlopie? - Cudownie! W piątek byłem w pracy, w poniedziałek na rozmowie kwalifikacyjnej, a dziś zostałem sprzątaczką! - Źle na to patrzysz. Zaledwie od piątku jesteś na urlopie, a już doprowadziłeś dwa koty do ozdrowienia, rzuciłeś na kolana międzynarodową korporację i stałeś się obiektem zawiści  pożądania* setek kobiet! A przy tym - cały czas zarabiasz. - Powinni ci słono płacić za gadanie. * Poprawka wprowadzona po stanowczym veto pandeMonii. Słusznym, trudno przeczyć.

Dziś popołudniu, po czternastu latach związku, Prezes odkrył u mnie nowe strefy erogenne. Jechaliśmy właśnie do weterynarza, żeby uszczęśliwić Zofię ostatnim zastrzykiem, gdy nagle Prezes zaczął opowiadać. - Wstałem, jak wiesz, o 6:30. Kiedy wyszłaś, poodkurzałem mieszkanie. Wytarłem kurze. Zlikwidowałem stolik pod nieobecny telewizor, żeby nam nie przeszkadzał, a w to miejsce wstawiłem koci drapak. Posprzątałem w kuchni, umyłem wszystkie blaty i wytarłem półki. Ekspres wyczyściłem w całości, a potem umyłem też w środku mikrofalówkę. Rozkręciłem drzwiczki piekarnika i wyczyściłem szyby, także od wewnątrz, bo tam się nigdy nie dociera... - Przestań... - wydyszałam. - Przecież ja prowadzę! Prezes zastygł w bezruchu, zatrzymując tę chwilę zdało się - w nieskończoność. A potem po mistrzowsku wyprowadził ostatnie pchnięcie: - Ugotowałem jarzynową. Mój jęk niósł się ulicami miasta przez naprawdę długi, długi czas.

- Wreszcie przywieźli wentylatorek rozsądnych rozmiarów - powiedział dziś kolega, zatrzymując się tuż za moimi plecami, gdy patrzyłam przez okno na dziedziniec. Tak, te czerwone paski wyznaczają miejsca parkingowe. "Wentylatorek" stoi na środkowym, zajmując po kawałku dwóch sąsiednich. Chyba nie tylko ja marzyłam dziś, żeby ktoś go włączył. PS A co, myśleliście, że napiszę "dmuchnął"? Figa!

Z całym szacunkiem dla weterynarzy, ale nie ma, jak nasz doktor Tomasz , którego wreszcie dziś przyłapaliśmy na gorącym uczynku, czyli trafiliśmy w jego zmianę. Opowiedzieliśmy mu resztę historii Zośki, tę, której jeszcze nie znał. O tej nodze nieszczęsnej, o agresywnym zachowaniu, takim dla niej nietypowym, o reakcji na narkozę itd. Pokiwał głową, ponarzekał na pogodę, poinformował, że ona bardzo niesprzyjająco wpływa na reakcję zwierząt na leki, po czym oświadczył: - Dobra, Zośka, wyłaź z pudła. - Okropnie się wścieka - powiedziałam. Tylko się uśmiechnął. Zocha oczywiście próbowała go owarczeć, co całkowicie olał. Pogłaskał ją po głowinie, taką złoszczącą się, i pobłażliwie szepnął: - Nie rób wiochy. On bardzo lubi koty i zupełnie się jej nie boi, co wybija argumenty z łapy. W związku z powyższym zaniechała wydziwiania, jako całkowicie nieskutecznego. Obmacał całego kota i od razu zawyrokował: - To jest poważny problem. Ścięgno naderwane. Możemy jedynie czekać, może się zr...

Państwo się zapytowywuje, co przyniosła Wróżka Zębuszka. Owszem, nie jesteśmy znowu Tacy. Wróżka w cholerę się zjeździła w tym upale, gdy przyzwoici ludzie leżą w bezruchu przy całkowitym zaciemnieniu i maksymalnym zawentylatorowaniu. W końcu zdobyła. W domu okazało się, że brakuje części. Więc znów udała się do Afryki, żeby oddać egzemplarz wadliwy i znów ruszyła na poszukiwania. I dopadła. O, proszę: Żeby nie było, że ktoś zęby oddał za darmo. Tymczasem stary drapak stracił smętne resztki osnowy, został rozkręcony, podstawę i czubek się wypierze, kupi sznurek, owinie, skręci i będzie jak nowy. Na pięterku. A niechta wią, że są naszymi dziubdziusiami. Szczególnie pani kulawa. PS Z analizy wynika, że nastąpiło porażenie nóżki za pomocą antybiotyku, który jest najsilniejszym z możliwych, bo Zosia w dziąsłach ma istne kratery. Dziś dostała w kark, ale myślimy o zmianie środka, bo ten trzeba podawać minimum 5 dni, jeśli nie tydzień. A bardzo obciąża nerki i nie podoba mi ...

Bidusie poranne. Państwo zwróci uwagę na pieczołowicie dokonany wybór dodatków, podkreślający męski podbródek na zdjęciu pierwszym i subtelność pęcin na zdjęciu drugim. Biduś wieczorny. Tak się zmęczył całodobowym pilnowaniem dwojga rannych, które, te ranne, wciąż się rozłazili po chałupie i nie chcieli siedzieć w kupie. On potem musiał biegać, się denerwować, doglądać, zaglądać. Komu bądź. Update - Laluniek! - z obrzydzeniem stwierdza Prezes, gapiąc się na bidusia wieczornego. - Czy można go jeszcze bardziej upodlić?

Kot został przyłapany na oszustwie i teraz się wstydzi. Głaszczę. Przytulam. Ukochiwam. Pożałowywuję. Przemawiam miękko. Zofia przyjmuje te karesy z wyższością. W międzyczasie pomalutku, po cichutku, kawałeczek po kawałeczku, żeby nie naruszyć drażliwego miejsca (biedny, biedny kot), odklejam plaster dookoławenflonowy. Za każdym tknięciem łapy wrzask, histeria, warczenie. A potem trzepanie łapą, bo to boli i przeszkadza. W końcu kot wskoczył na parapet kuchenny. Patrzę, patrzę (prawie nie oddycham), a ta małpa ma wenflon wyjęty! Cała histeria dotyczy odklejania plastra!!! O, żesz... Jak Państwo rozumie, plaster z wenflonem zasiedlił już śmietnik. Ja bym chciała coś wyjaśnić. To jest kot Zuzi. Zachowują się IDENTYCZNIE!!! Obie takie same małpy i udawaczki. Oraz kręć się wokół nich, dopieszczaj, pod nos podtykaj, a może naonczas wejrzą łaskawie. Może! Noga nadal kulawa. Zośka udaje, że sytuacja z plastrem nie miała miejsca. PS Taka była bidusia, że zdecydowałyśmy z panią do...

Aktualizacja systemu. Karol pozbierał się koncertowo, pani doktor naciągnęła mi dla niego antybiotyk do dwóch strzykawek i obwieściła ryżemu, że nie chce go więcej widzieć. Z Zosią niedobrze. Właściwie nie wiadomo, co się dzieje, objawy są od czapy i wyglądają na niepowiązane. Wiadomo, że coś, nie wiadomo co. Bardzo źle zniosła narkozę, częściowo z powodu pogody. Spałam dziś ok. dwóch godzin i to na kanapie w salonie (która jest przykrótka i nie umożliwia normalnego położenia się), ponieważ po pierwotnym, farmakologicznym wybudzeniu, Zośka zapadła w jakąś niezidentyfikowaną katalepsję, bardzo źle oddychała i zaczęła się wyziębiać. Gdzieś do 4:30 nosiłam ją na rękach, owiniętą w zuziny kocyk, który jest milutki, cieplutki i zachęcająco pachnie. Znaczy Zosi pachnie, bo mnie nie. Ale ojtam. Z pyszczka wygląda źle. Obcy tego oczywiście nie widzą, ale nasi weterynarze przyjmują takie uwagi. Jest, jakby to określić... nie do końca przytomna. Nadal. W lecznicy dostała napadu koszmarnej ...

Przepraszam, że tak Was trzymałam długo w niepewności. Ale mieć w domu kota po narkozie to hardcore, a mieć dwa koty po narkozie i trzeciego, który musi pilnować tych dwóch, ale się przecież nie rozerwie... Odebraliśmy nasze futrzane kuleczki zgodnie z planem, z czego Karolek w stanie znośnym, a Zosia gorzej. Trzeba jej było podać leki odwracające skutki narkozy, bo balibyśmy się zabrać ją z lecznicy niewybudzoną. Dobrze się stało, ponieważ obecnie są mniej więcej na tym samym etapie. To jest etap pijanego zająca. Plączą się po domu zakolami, dużo śpią i nie bardzo kontrolują sikanie, więc oboje zostaliśmy już oblani przez Karola, który się odpręża, kiedy nosimy go na rękach. I w nagrodę leje po nas radośnie. To oczywiście dobrze, bo wysikuje leki usypiające. Raczej niepokoję się o Zośkę, która od chwili odzyskania jakiej takiej przytomności kontroluje zwieracze, więc nie sika. Lanie pod siebie jest poniżej jej godności. Oba na antybiotykach i środkach przeciwbólowych, oba nawodnio...

Mamy w domu jednego kota - to jest Bardzo Dziwne. Owszem, dwa razy we wspólnym życiu zdarzyło się nam mieć jednego kota. Raz przez rok i raz przez miesiąc. Poza tym stan w liczbie 1 (słownie: jeden) nam się nie zdarza i budzi niepokój. Cały czas gapimy się na kota, zwracamy uwagę na kota, głaszczemy kota i mówimy do kota. Kot jest zadowolony. Zostawiliśmy Karola nieprzytomnego i przytomną Zosię. Karol poszedł na pierwszy ogień, ponieważ od dawna okresowo kuleje, co nas niepokoiło, bo jest duży i obawialiśmy się zwyrodnienia stawów. W związku z tym w pakiecie otrzymał RTG, do czego musiał być nieprzytomny - nie dlatego, że nie da się z nim czegoś zrobić w lecznicy czy jest agresywny, ale dlatego, że musiał przyjąć dziwną pozycję. Stawy idealne, osteoporozy brak, zwyrodnień brak. W badaniu palpacyjnym odkryto... latające rzepki. Jako żywo nie widziałam czegoś takiego. Żyją swoim życiem. Wada jest wrodzona i nic się z nią nie robi, chyba że zacznie kuleć często (teraz to się zdarza ...

Sprawa z Dzikiem miała ciąg dalszy. Żebyśta sobie nie myśleli. Następnego dnia plan był taki, że odwiozę Dzika do dziadka, a potem jego matkę do roboty. Dzik, jak Dzik - nie chciał rano wstawać, zrzędził, marudził i ogólnie nie przystawał. Matkę to w końcu zdenerwowało, więc rzuciła w przestrzeń: - Wstawaj, bo ciocia nie będzie na ciebie czekać. W łóżku zapadła absolutna cisza, a następnie Dzik wyprysnął z niego w okamgnieniu, w locie sam ściągnął pieluchę, którą zapobiegliwie zakłada mu się jeszcze na noc, i runął do łazienki z okrzykiem: - To ja się wysikam. Następnie odział się bez protestów, mruknął, że śniadanie zje u babci, po czym zjawił się u drzwi w oczekiwaniu na wybycie. Tymczasem dziadek przybył samodzielnie, w związku z czym Dzik opuścił lokal w ciszy i skupieniu, sugerując jedynie zabranie ulubionej zabawki. Nawet nie zauważyłam, kiedy odjechali. No. Żebym nie musiała znowu wyjść przed dom. *** Jeden kot z głodu wyżera sałatę z parapetu. Drugi wali głową w ś...

Wczoraj wieczorem Eduś upolował ćmę. Był to zaprawdę wyjątkowy okaz ćmy. Wypasiona, wychowywana bezstresowo i rozrośnięta ponad miarę. Karol też na nią polował, ale mu się nie udało. Szczęśliwy i dumny syneczek mamusi zrobił to, co zawsze zwykł był robić z przedmiotami, posiadanymi w pyszczku, czyli przybiegł rączo, by się pochwalić. I doręczył mi ćmę. Żywą i ruchliwą. Wprost na stopę. Eeeeee... Pffff... No więc... Ze wszystkich sił starałam się nie okazać braku entuzjazmu. Z kolei ćma, na szczęście, okazała resztki rozsądku i wymiksowała się. Ekspresem. Eduś był nieusatysfakcjonowany. W przeciwieństwie do mnie. Czego nadal usiłowałam nie okazać. Czy ja już wspominałam, że robal mnie brzydzi? I nie mówcie, że to jest owad. Albo co. Robal i już. Paskudny i nieakceptowalny. W tym zakresie jestem stuprocentową rasistką. Motyla dziennego też nie. Że skrzydełka ładne? A widzieliście resztę?! *** W sklepie nieopodal trwa akcja krzewienia zdrowego życia. Ani. Jednej. Popielniczki. Na....

Zadzwonił. - Wiesz... okrutnie się wczoraj zmasakrowaliśmy z kolegą i gdy wstałem rano, i przeczytałem twój SMS, to pomyślałem, że to racja. Nie umrę zwykłą śmiercią. Głowa mi wybuchnie. - Wybuchnie zaraz po tym, jak ci napcham w dupę dynamitu i podpalę lont. Ach! Te pełne czułości rozmowy! Co by nie mówić, wynik jest pozytywny. Znalazłam zegar w tablecie i wyłączyłam budzik. Faktycznie był ustawiony cyklicznie. Jutro o świtaniu ruszyłabym na stolnicę i wsadziła mu ten dynamit. Tak sądzę. *** Dziecko donosi, że ma adres. Cudownie przestać być matką bezdomnej. *** Potrzebuję na gwałt jakiego starego telefonu, bo nie mam w co wsadzić karty z LycaMobile. Moją nokię - staruszeczkę coś zeżarło. Może to dobry moment, by zacząć szukać nokii i znaleźć przypadkiem suszarkę? *** O poranku usłyszałam przez okno syrenę alarmową. Wyła na pełny regulator. Aż się koty w szafach pochowały. - Mamuuuuuuniaaaaaa!!! Ja nie chcę sandaaaaaałkóóóóóóóóów!!! Ja nie chcę zamykać drzwiiiiii!!! ...

Wczoraj Prezes wstał o 4 rano i pojechał do stolnicy. Dziś o 4 rano obudziły mnie dźwięki. Nie były to dźwięki, które zidentyfikowałabym jako moje dźwięki budzące. Lecz nie przestawały, a dochodziły z gabinetu. Wstałam. Noga za nogą dowlekłam się do sąsiedniego pomieszczenia. Trochę mi zeszło na lokalizowaniu, bo nie byłam przesadnie dziarska. W końcu odnalazłam źródło - tablet Prezesa, który wyraźnie załapał budzenie cykliczne. O 4. Nigdy nie dotykałam tego sprzętu, a była 4 rano i za cholerę  nie mogłam odnaleźć funkcji wyłączania. Jak Państwo rozumie, irytacja rosła z każdym pipnięciem. Już miałam otwierać okno celem pozbycia się wroga, gdy nagle... JEST. Zamilkł. Ok. 6 rano napisałam do Prezesa SMS, w którym poinformowałam go, iż nie zejdzie z tego łez padołu leżąc sobie spokojnie w łóżku. Przeciwnie - ani chybi będzie to burzliwe wydarzenie. Nie odpowiedział. Muszę go dziś ucapić, żeby mi wskazał, jak się ten @#$%^&$%^& budzik obsługuje. Drugiej pobudki o 4 mogę...

Od czasu, gdy zainstalowałam sobie nowy sprzęcik w postaci kierunkowskazów ruchu sieciowego, zauważyłam, że w kuchni jestem z Chorzowa, a w pokoju z Zabrza. Natomiast w fabryce przychodzę z Katowic. I to też ma się nijak. Miłego dnia Wam życzę, Moi Drodzy. A na dzień dobry, stary numer Abelarda Gizy. Stary, ale jary!

Dziecko zameldowało przybycie do celu. Obecnie węszy za wiązką zgniłej słomy w jakimś ciemnym kącie pod dachem. W tym roku nie jest tragicznie, bo mogą spać w samochodzie. Jak się równiez okazało, fabryka ciastek nadal stoi, a więc istnieje szansa na zatrudnienie. Oraz zwrot wyasygnowanej przeze mnie gotówki. *** Dzięki podstępnemu zawłaszczeniu wentylatora oraz pełnemu zaciemnieniu, udało mi się osiągnąć pewną w miarę przyzwoitą atmosferę w miejscu świadczenia pracy. Oczywiście nadal zazdroszczę tym, którzy zasiedlają pomieszczenia z klimatyzacją, zwłaszcza że w tych pomieszczeniach w zimie jest - dla odmiany - ciepło, w przeciwieństwie do mojego, w którym w zimie jest - dla odmiany - zimno. Bilans jednak wychodzi na zero, nie mogę narzekać, mam i saunę, i zamrażarkę. A że w nieoczekiwanych momentach? Życie, gdyby było nadto oczywiste, stałoby się nudne. *** W domu oczekuje mnie mnóstwo zwierząt, bo i kocie stadko, i obsiadające je roztocza. Miło mieć liczną gromadkę. W dodatk...

Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło... Nie ma dziecka - eintopf starczył na dwa dni. Aż strach pomyśleć, ile zaoszczędzimy wody! (Drogie roztocza, proszę śmiało rozsiąść się na kocie).

O 17:30 Krzysztof mówił, że do promu jeszcze 4,5 godziny. Co tam będą robić do czwartej rano, nie wiadomo. Póki co, poruszają się prawą stroną jezdni i donoszą, że żyją. Na moje kulturalne pytanie: parlez vous francais? odpowiada: nie i chyba nie pogodomy . I żebym jej nie wypominała, że w zamierzchłych czasach napisała SMS, że chyba zgubiła potrwel. Albowiem jest pewna, że zna jeden język. No ja nie wiem. *** Policja sprawdziła dziś mą trzeźwość. Stan - bez zmian. Pani policja była dość zainteresowana i zapytała o zawód (tak, w trakcie kontroli trzeźwości). Standardowo odpowiedziałam, że miłosny. Nie jestem w stu procentach przekonana czy nadążyła. Lecz nie drążyła. *** Prezes wyjeżdża jutro do stolicy i kiedy powróci - nie wiadomo. Zostaję więc słomianą wdową oraz słomianą osieroconą matką. Gdyby nie te koty, chyba targnęłabym się na. *** Prezes zapytał mię dziś, czy ja sądzę, iż powinien pobrać urlop letni NOW. Oczywiście, niech sobie pobiera, koty się ucieszą. Ja si...

No i pojechały. Zanim dotrą tym autem do Trowbridge, zjem prawdopodobnie buty. Co prawda mała jeździ jak stary wyjadacz, ale jednak to pierwsza taka długa wyprawa. No i pierwszy keep left w jej życiu. Da sobie radę, w to nie wątpię. Zawsze i ze wszystkim daje sobie radę. Ale jestem mamą, nie? To się mogę martwić i niech mi ktoś zabroni. Ech....

Zuzia pakuje się do odlotu. Na dwa miesiące. W domu bałagan: walizki, kołdry, robocze buty do stania przy taśmie, kosmetyki, ręczniki i ogólny szał. W tym szale Zośka - opętana z rozpaczy, płacząca w przedpokoju, przenosząca myszy tam i z powrotem. Ten, kto wymyślił teorię, że koty przywiązują się do miejsca, w życiu nie widział nawet koniuszka kociego ogona. Noszę Zośkę na rękach, przytulam i przemawiam czule. - Wróci, zobaczysz. Wróci. Gdzie by jej było lepiej niż w domu z tobą. Zupełnie nie obchodzi jej to, co mówię. Pogrążona w rozpaczy wygłasza własne teorie i łka. To będzie trudny czas. Zwłaszcza że przed nami wyzwania stomatologiczne. Zuzia rusza o 6:00.

Zuzia wróciła do domu i, pominąwszy "dzień dobry", pisnęła od drzwi: - Zostały dla mnie jakieś pomidorki?! Fenomen pomidorków. Przygotowałam więc instrukcję obrazkową (dorabiając dla niej pomidorki, w końcu to jedyne dziecko, jakie mam), ponieważ ja nigdy do żadnego przepisu nie podaję ilości - wszystko w kuchni robię na wyczucie w dłoni. A to nie ułatwia zainteresowanym przepisem. Wobec tego - proszę. Oto ilości. 1. Pokrojone i osolone pomidorki. 2. Czosnek przeciśnięty przez praskę. 3. Na to majonez (ja daję kielecki, bo innych nie lubię). 4. Top: tarty ser. U mnie akurat mozarella, ale basic to żółty. PS Moi kuzyni okradli staruszków z sernika. Jestem minimalnie zażenowana.

Reminiscencje poimprezowe. Prezes był dziś ukończył, a więc odbyła się ta sławetna impreza z udziałem. I co? - No i patrz pan - powiedziałam do mojego młodszego kuzyna podczas wspólnego papierosa w kuchni. - Ładnie wyszło. Nie mogło to tak być zawsze? Żachnął się. - Cholera! To samo chciałem powiedzieć. Zawsze podbierasz mi puentę. Kolejna wspólna impreza w połowie sierpnia - z okazji jego urodzin. Zeżarli, co było do zeżarcia, wypili, co było do wypicia i... uwaga! Całą grupą ruszyli na piechotę do domów. Tzn. ciocia i moi kuzyni na piechotę, bo mają niedaleko. A rodzice na tramwaj. Który ma przystanek pomiędzy naszymi domami. Moi rodzice. Na piechotę. Na tramwaj. Tego jeszcze nie było. Udałam się Wam, c'nie? *** - Z nieznanych przyczyn fenomen pomidorków znów święcił tryumfy - skwitował Prezes, znosząc talerzyki. Fenomen pomidorków jest doprawdy poruszający. Tam nic nie ma, a wszyscy je wchłaniają, jakby były przynajmniej szampanem z kawiorem. Robicie tak: - pom...

O so cho, czyli po wizji lokalnej. Bylim zobaczyć dom. Sprawa jest skomplikowana, ponieważ istnieje pośrednik. Z ramienia pośrednika w roli pierwszoplanowej występuje wkurwiająca (no, sorry, nie da się tego innym słowem) pani, niewiele starsza od mojej córki. Nawiasem mówiąc, odkryłam niszę rynkową dla dziecka osobistego - nic nie trzeba wiedzieć, wystarczy prowadzić samochód, posługiwać się GPSem, trafiać do miejsca przeznaczenia i ładnie wyglądać. Dziecko to wszystko ma. Pani była przerażająco indolentna. A że była młoda i ładna, to Prezesowi chyba trochę żal się jej zrobiło, gdy przejechałam kózkę walcem. I tu nie zamierzam wyrazić skruchy (martuuha - pacz!). Jeśli mam zapłacić komuś 15.000 zł, to chcę wiedzieć, za co. I takie pytanie pani zadałam, a ona nie potrafiła na nie odpowiedzieć. Jestem głęboko przekonana, że - jako osoba całkowicie z zewnątrz - mam większe pojęcie o nieruchomościach niż pośredniczka. Nie potrafiła nawet odpowiedzieć na pytanie, jaką dokumentację grom...

Trzy ćwierci od śmierci. A w zasadzie jedna. Bo Melisski już mam (nawet dwie pary, w tym jedne od Vivienne Westwood), Irregular Choice'y mam, zostały do zdobycia osławione pantofle od Louboutina. Dajmy na to takie: I można umierać. Te ostatnie raczej w klimacie pandeMonii, czyli na półeczkę. Bo grzech w tym chodzić. A propos grzech chodzić. Państwo samo zobaczy. Widać, że jednak do fabryki nie przyleciałam na skrzydłach. Prezes sugeruje zakup takich folii, jak na ekran telefonu. A tutaj samo obuwie - rzut typowo fabryczny. Chciałabym Wam jeszcze pokazać pudełko, na widok którego prawie się rozpłakałam. Dbają o każdy szczegół, włączając opakowanie. Gdy się kupuje czojsy, to nie trzeba do tego żadnej torby: pudełeczka mają własne, wysuwane sznureczki, za które można złapać i nieść. Gdy to zobaczyłam, musiałam natychmiast otworzyć Prosecco. Z bąbelkami. Przepraszam za jakość zdjęcia - robiłam je w nocy, żeby natychmiast wysłać MMSem do martuuhy. A w kuchni mam...

Ha. Haha. Hahahhahhahahahahhahahha, W punkt!

Pod poprzednią notką Zuzia skomentowała: A tak na serio, to jak Ty to robisz? Wiesz, szef szaleje, gromi, zwalnia a Ty nic, tumiwisizm itd. Jakie są na to sposoby? ja jak widzę tylko maile od pewnych osób zaciskają mi się aż szczęki, a co dopiero jak mam z nimi konfrontację.... :( a 20 lat już dawno nie mam, wypadałoby pomału mieć taką postawę :) I temat ten wydał mi się godzien rozwinięcia. Nie mam w zasadzie niczego konkretnego do poradzenia, bo rzecz wydaje mi się ściśle spersonalizowana. Jeden człowiek wychodzi z nerw, bo coś, a drugi, bo coś innego. Mechanizmy są różne, a efekt tylko z pozoru podobny. W każdym razie chodzi pewnie o wyznaczanie granic. W moim przypadku przez większość życia to był problem. Zwróćcie uwagę, że zwykle (nie mówię, że zawsze, ale często) nie mamy problemów z asertywnością w stosunku do osób obcych, z którymi nie wchodzimy w różne zażyłości i zależności. Przy czym zdecydowanie mniejsze problemy mają chyba mężczyźni, ale i kobiety często sobie z t...

Jedziemy windą po zlocie popołudniowym, liczna grupa uczestników, sami kierownicy. I Boguś. Boguś jest naszym najstarszym pracownikiem. Jedziemy, jedziemy, winda zatrzymuje się na kolejnych piętrach, ludzie wysiadają. W końcu zostajemy z Bogusiem we dwoje. Drzwi się zamykają, Boguś wzdycha. - Widziałaś? Sami kierownicy. Gdzie się nie obrócisz - kierownik. - Właśnie - odpowiadam niezrażona. - A robić nie ma komu. - Otóż to. To ty rób, a ja idę do domu. I w ten oto sposób prawda o kierownikach (ja) i pracownikach (Boguś) ujrzała światło dzienne. *** Dziecko donosi, że czojsy przybyły. Niestety spotkam się z nimi dopiero jutro, gdyż abowiem dziecko ciągnie wory w Żabce do 23:00. A odebrała i ma w samochodzie. *** Dzwoniła wreszcie pani pośredniczka i po raz kolejny przesunęła oglądanie domu. Zaczynam przyglądać się temu z fascynacją. W każdym razie, o ile nic się nie zmieni, zobaczymy go jutro późnym popołudniem. Złożę stosowne sprawozdanie. Ze zdjęć wygląda przyzwoicie, prz...

Czasami oglądam buty dla sportu. Słowo daję. Nie mam zamiaru niczego kupić i rzeczywiście nie kupuję. Obcuję. Dla przyjemności. I chciałam Państwu pokazać, co wyobcowałam wczoraj w nocy, kiedy uznałam, że robię przerwę od oglądania "Downton Abbey". (Tak, dziesięć sezonów "Chirurgów" już zaliczyłam). Zamieszczam jedno zdjęcie, a po resztę, czyli ogląd z różnych stron, zapraszam Państwa TU . To będzie doprawdy pouczający ogląd, więc nie żałujcie tego klika. Na przykład one mnie, te buty, bardzo rozbawiają z rzutu en face. I od tyłu też wyglądają przebiegle. Sądzę, że oddają znakomicie mój charakter. Ale, jak wspominałam, zrobiłam to wyłącznie dla obcingu. Gdyby ktoś chciał mi je podarować, tobym przyjęła. Ale płacić za nie to przesada. *** Obserwuję niepokojące objawy u Szefa. Zwykle paranoja pojawia się u niego w systemie sinusoidalnym, a obecnie zniżkujemy już trzy dni. Bez wizji na poprawę. Zgnoił dziś legiony, ze mną włącznie, czym - jak zawsze - w ogó...

Odkryłam właśnie w jakimś zakątku swojej duszy, że nad morze to bym pojechała. Nie pamiętam już, kiedy byłam na jakimś urlopie. No i nie grozi mi, choćby ze względu na fakt, że Zuzia w poniedziałek wybywa w świat na dwa miesiące. W związku z czym nie ma z kim kotów zostawić. A z przypadkową osobą syneczek mamusi nie zostanie za żadne skarby świata. *** Osoby: Prezes prezesowa syneczek mamusi (stający na głowie) Czas akcji: zmierzch Miejsce akcji: kuchnia prezesowa: Chodź no tu, syneczku mamusi. (Syneczek mamusi natychmiast przybywa rączo, po czym staje na głowie i wyczynia). prezesowa (rozczula się): Kochany taki. (Do Prezesa) Zobacz jaki laluniek, wszystkie nóżki do góry wystawił i się cieszy. Prezes: Miał być dzikim, niezależnym kotem. prezesowa: Mamusia nigdy by na to nie pozwoliła. Śliczny, kochany syneczek. Została z kotkiem w domu na czas jakiś i... Prezes: I zrobiła z niego LALUŃKA! (Laluniek wije się w konwulsjach ze szczęścia i wyraża zadowolenie z b...

Odkryłam dziś w internetach, że ósmy lipca - dniem samojebki. Hasło przewodnie brzmi: Nie popełniam tego samego błędu dwa razy. Robię to pięcio- lub sześciokrotnie, żeby mieć pewność. To się ma. Szef natłukł dziś wszystkim, którzy w porę nie uciekli, ze mną na czele*. Po czy wyjechał. Ponoć nie wróci i na to właśnie liczymy. Wstąpiłam do kolegi, by połączyć się w bólu. Przekazał mi, żebym nie udawała się do Pałacu, bo naczelny tłucze tam wszystkich pracowników kijem. Cenna uwaga. Po co niby miałabym oberwać dwukrotnie? Nie, to nie jest ten sam błąd. To jest błąd całkowicie odrębny. Na pocieszenie: przyszła koleżanka i przyniosła mi ciastko. Z malinami. I z galaretką. Natomiast rano przydybałam kolegę, ryjącego w zamrażalniku. Okazało się, że z tej rozpusty na śniadanie jada lody. - Lodzika?! - kwiknęłam radośnie. Kolega z tych nielicznych nieświntuszących, więc się spłonił i zmienił temat. Ludzie to się dopieszczają, naprawdę. A ja, kretynka, przynoszę z domu kanapki. Trzeba ...

- Koleżanki mówią, że jeszcze góra trzy lata i będziesz miał kryzys wieku średniego. No to im powiedziałam, że ty masz kryzys wieku średniego od dziesięciu lat i mnie już nic nie zdziwi. - A co niby miałbym zrobić z tym kryzysem? - Pewnie będziesz rwał dwudziestolatki. - Dwudziestolatki mają mnie gdzieś. - Najwyżej kupisz se motór. Albo nie! Jakiś nisko zawieszony samochód! Bez dachu. Będziesz nim jeździł i rwał. - Oszalałaś?! Przecież za trzy lata to ja już nie wysiądę z nisko zawieszonego samochodu, bo mi kręgosłup pęknie!!! *** - Swoją drogą to ja się zastanawiam, o czym ty będziesz z nimi rozmawiał. - Z kim? - No z tymi wyrwanymi dwudziestolatkami. - Yyyyy... Pfffff... - Wiem! Zapytaj, jaki zespół lubią! - Cooo?! - No, zespół. I nic nie mów o Schubercie. Ani o Schummanie. Pamiętaj - grasz na basie, nic nie wspominaj o fortepianie. *** - I chciałam podkreślić, że ja to wszystko z tobą przetrwałam. - Co mianowicie? - No, wiesz: jaki zespół lubisz i takie tam. A t...

Sorry, ale jest za ciepło na pisanie. Nawet koty znajdują się w zasięgu wentylatora. Mimo że szumi. Oczywiście koty płci męskiej. Bo Zocha leży na internetach. Ani chybi ma coś do powiedzenia światu.

Sauna. Zdobyłam na wrogu wentylator. To pomoże mi przetrwać do popołudnia. Ironią jest fakt, że całe piętro jest klimatyzowane - oprócz mojego pokoju. Koszmar. No i nie mam co żebrać o klimę, bo wiem, że za rok będę się przeprowadzać. Wonderful life. Postanowiłam zawnioskować do dyrekcji, żeby naonczas umieściła mnie w najpodlejszym schowku na mopy na terenie fabryki. To powinno wszystkich usatysfakcjonować: - po pierwsze, bo będę siedziała w gównianym pomieszczeniu, - po drugie, bo będą myśleli, że spadłam z łopaty. A mnie tam wiele nie potrzeba. Wentylator wtedy przysposobię na stałe. Przez całą karierę zawodową zastanawia mnie, skąd w ludziach ta potrzeba nienawidzenia innych. Ja o nic nikogo nie proszę. Dają - biorę i nie komentuję. Nie dają - nie biorę i też nie komentuję. Ukuto roboczą teorię, że jestem nazbyt miła i uśmiechnięta. Mam się nie cieszyć głupio, bo to podpada. A ja mam po prostu taki charakter: nie przejmuję się głupstwami, nie potrzebuję być ważna i mieć ra...

Żeby nie było - ja nie chciałam jechać. To on. W ogóle nie chadzam do centrów handlowych, bo nie ma po co. Znaczy byłoby po co, ale po co. No to nie chadzam. On  chciał, to z nim poszłam. Do Saturna. I wtedy mi się przypomniało, że kilka miesięcy temu, gdy ostatni raz byłam w Silesii, mierzyłam w Zarze śliczne szpilki, ale uznałam, że są za drogie. No to wstąpiliśmy, bo wyprze. Słowo "wyprze" pochodzi od wypierania towaru na zewnątrz w moim kierunku. Parli, parli i wyparli. Pragnę podkreślić, że powinien mi być wdzięczny, gdyż albowiem oszczędziłam na torebce. Którą posiadam od lat kilku. Wyparli z Solara. Można wzdychać. PS PandeMonio - nie każ mi dłużej czekać na Twój mail, gdyż dałam słowo Prezesowi, że coś nas opuści. Nie możesz go zawieść. Seriously.

Historia rodzinna o tym, jak znów zostałam matką. Pewnie wiele osób tak ma, ale mało kto się przyznaje. To ja się przyznam. Mój tato miał młodszego brata. Brat taty miał dwóch synów. Najbliższa rodzina, a jednak kontakty były słabe. Gdzieś tam kiedyś ktoś się z kimś pokłócił, ktoś komuś na odcisk nastąpił, powiedział dwa słowa za dużo i stało się. Nie warto wracać do prehistorii. Niby utrzymywaliśmy rodzinne kontakty, ale nikt u nikogo raczej nie bywał. Znaczy w kupie. Bo wyłamały się z tego dwie osoby - ja (kto by podejrzewał) i mój starszy kuzyn. Tak było, od kiedy pamiętam. My dwoje w znakomitej komitywie, przeimprezowana wspólnie młodość, na kopy śmiesznych anegdotek. Były też i inne chwile. Smutne i trudne. Niedopowiedzenia, przemilczenia i domyślania się. Co - jak wiadomo - nikomu na dobre nie wychodzi. Poza tym w pewnej chwili znalazłam się na indeksie. Mój młodszy kuzyn zaczął mieć problemy z alkoholem, a co za tym idzie - niszczył życie sobie, młodej żonie i malutkiemu sy...