Nic specjalnego nie mam do doniesienia

Nic specjalnego nie mam do powiedzenia.
Bo i o czym tu gadać?
Że kolejna wizyta w klinice okulistycznej się zbliża i trochę mam cykora, bo nie zauważam poprawy?
Że mój były mąż znów nie zapłacił alimentów, choć wiem, że ma pieniądze, tylko przepuszcza, zamiast dać na gimnastykę korekcyjną, angielski itp. (teraz, jak Potomstwo nie zna adresu bloga, to ja sobie pewnie trochę popluję tutaj na temat byłego małżonka! HA!)?
Że znowu pojęcia nie mam, co kupić Protoplaście na urodziny, bo on jest trudny, cholerajasnano?
Że od jutra Szef mnie uziemi zabierając mi pojazd płci żeńskiej, bo ja mieszkam na zadupiu i nie umiem się poruszać środkami zwanymi powszechnie Środkami Masowej Zagłady?
Że wciąż mi forsy brakuje?
Że coś dziś nie w sosie jestem?

No nie jestem.
Kot mnie znowu obudził, bo uznał, że już się wyspałam.
Siedzę sobie przy biurku na górze i nogi mi zmarzły, bo nie założyłam skarpetek.
Książka, którą aktualnie czytam ma ponad 800 stron i format prawie A 4 i jest nieporęczna!!!
Nie chce mi się wystawiać aukcji na allegro, a powinnam, bo każdy grosz się przyda.
Błe.

PS Jeszcze nie zrobiłam porządku w księgozbiorze, ale wczoraj posprzątałam jedną szafę i wywaliłam górę zupełnie niepotrzebnego chłamu. Niewyobrażalną górę. Teraz mam dużo wolnego miejsca i satysfakcję. Jak poukładam książki, będę miała jeszcze większą. Okien nie myję, mam to gdzieś!

Komentarze