1484

Dora poruszyła delikatną strunę w instrumencie spotkań cyklicznych, dotyczącą krytyki. Oczywiście jest jasne, że w tej sferze musimy być z szefem całkowicie zgodni. Wobec powyższego postępujemy według następującego schematu:
1. szef krytykuje mnie,
2. ja krytykuję mnie.
W ten oto sposób uzyskujemy miłą atmosferę, gdzie przełożony ma zawsze rację. I nawet nie ma punktu drugiego.

Następnie zapewniamy się o czym tylko możemy, czyli ja zapewniam szefa, że trwam w gotowości i jeśli tylko mogę w czymkolwiek pomóc, to on gwiżdże, a ja:

W miarę możliwości bez muskania podłoża.

I wcale nie jest źle, bo zadałam jednak z pewną taką nieśmiałością to trudne pytanie, czy ja muszę w środy uczestniczyć w tym, w czym uczestniczyć za cholerę nie chcę. Bo może li tylko chciał mi pokazać, jak to wszystko funkcjonuje.
I... nie. Chyba że chcę. NIE CHCĘ. Bardzo dziękuję za honor, wdzięczność wprost mnie przytłacza, ale nie. Troszkę był zawiedziony, że nie podzielam jego pasji, lecz słowo się rzekło. Ufff...

Nawet kawę dostałam. I miałam być 15 minut, a byłam godzinę.

Ach! Jak sobie pomyślę, ile to jeszcze obsesji ujrzy światło dzienne przez najbliższe miesiące, to nie posiadam się z radości.
Dziękuję za uwagę, idę na inne spotkanie cykliczne.
Cześć, pa, kupcie mi coś.