1490

Oto realizacja kolejnego zamówienia. Zofia o poranku. Jestem przekonana, że jej wymowne spojrzenie pobudzi Was do działania. Kaczko - zamawiaczko: szykuj się!

Kiedy stanęła w drzwiach, była szmaciarą.

Brudnym bezdomnym, którego nikt nie chciał.

Spojrzała żałośnie i zajęła pozycje strategiczną.

Po jakimś czasie lekko oczyściała i rozpoczęła milczącą obserwację.

Skromnie spuszczała wzrok, gdy się o niej mówiło.

Nie narzucała się specjalnie.

I tym uśpiła naszą czujność. Myśleliśmy sobie naiwnie: jaki spokojny, łagodny kotek, co to do trzech zliczyć nie potrafi.
HA! Hahaha!!!
Genialny planista. Omamić, uzależnić, wprowadzić nastrój niemożności pozbycia się. I działać!!!

Łazić w niebezpiecznych miejscach, powodując skoki ciśnienia u ludzi.

Wylegiwać się w strategicznych miejscach, powodując skoki ciśnienia u ryb.

Bezbożnie obziewywać świat z góry (a niech świat wie, jak mało znaczy).

Rozsiadać się bezczelnie z olewającym wyrazem twarzy.

Dokonywać ekwilibrystycznych popisów, mrożących krew w żyłach.

Mieć za nic zdrowie i życie. Własne oraz zgromadzonych.

Wszystko kontrolować i wszystkiego doglądać.

Panoszyć się bez litości.

I patrzeć ze wzgardą.

Spuszczać wzrok? Hahaha!!!

Zrzucać futro w każdym możliwym miejscu.

Bez przerwy adoptowac jakieś obce bachory.

Nadawać się w przesyłkach.

Dziwić się niby niewinnie. Że co? Że ONA?!

Zajmować minimum 1/4 łóżka.

Wysypiać w pozach niedbałych.

I dawać do zrozumienia, że ją ZAŁAMUJEMY...

Zofia...
Miss mokrego i suchego podkoszulka.
Wódz.
Polityk dekady.
Kierownik, dyrektor i prezes w jednym.
Bezwzględnie wymagający przełożony, który rzadko marchewką, ale chętnie kijem.

I tylko czasem, po cichutku, w tajemnicy... córeczka mamusi. Przytul. Ponoś. Podrap między paluszkami. Da się w tym domu być jedynaczką? Kolczyk ci upadł? Daj, ja poszukam. Mogę się położyć z tobą pod kołdrą? Było mi smutno samej w domu, bo te dwa matoły się nie liczą. Dobrze, że już wróciłaś. Kocham cię.

Ja też ją kocham.