1504

Nie.
Ogarniam.
Tego.
Kropka.

Z jednej strony tekst roku. Może nawet dziesięciolatki. Albo i jakiejś ery.
- Od kiedy tu jesteś, wszystko się zmieniło. Istna rewolucja!
- Umiem i mogę więcej, szefie.
- Jezusmaryjo!!! Nikomu nie mów!!! Wystarczy, że mi dziś powiedziałaś, że za rok wydamy tę książkę i ty się cieszysz na pracę z tego tytułu...
(Kto go tam wie, dlaczego jest dziś w takim dobrym humorze).

Z drugiej...
Dyrektor naczelny zapędza się do mojego kabinieciku po raz kolejny (a miał nie przychodzić, cholera)! Uchyla drzwi, wsadza głowę, patrzy na mnie, dławiącą się na taką bezczelność posiłkiem w postaci kanapki (12.30 - pora na śniadanie) i powiada:
- Nudzisz się. Tylko sprawdzałem.
Po czym opuszcza pomieszczenie, pozostawiając mnie całkowicie osłupiałą.


Niech.
Oni.
Już.
Przestaną.

Może ktoś im powie, że ja mogę pracować dla nich obu i w dodatku tak samo dobrze. Nie muszą wcale szaleć. Ani sprawdzać. Ani kontrolować. Zwłaszcza że te kontrole absolutnie psu na budę, bo permanentnie przyłapuje mnie na pracy (sic!), z jednym wyjątkiem - dzisiejszej kanapki. A i tak nie do końca, bo jednym palcem stukałam w klawiaturę.
Zbędne.
Zbędne i niepotrzebne.
Ja zawsze wykonam swoją pracę - przypuszczalnie zrobię też więcej niż mi kazano.

Męczy mnie to.