1842

Obożebożenko, znowu kot się zepsuł. W dodatku Ten!

Mam dziwne przeczucie, że Zuzia niebawem się odezwie. Odkąd wyjechała, kot był już zepsuty trzykrotnie. Obecnie jelito. Nie, nie wypadło. Sra, że tak to ujmę kolokwialnie. I w dodatku broczy.

Pani doktor, ujrzawszy mnie w drzwiach, podniosła brwi i spytała:
- Kto tym razem?
- Zośka.
- Zosieńka? A co jej się stało?
- Sra.
Wspólnie przeanalizowałyśmy chyba wszystkie możliwości i doszłyśmy do wniosku, że to prawdopodobnie przez antybiotyk na okoliczność zębów. To był paskudny antybiotyk, bardzo wiele skutków ubocznych, w tym zrypanie układu pokarmowego. Ale nie było wyjścia - Zochna zepsuła sobie zęby po prostu koncertowo.

Kiedy po badaniu rozważałyśmy różne możliwości, Zosia usiadła na stole tyłem do lekarki (jej nie trzeba trzymać u weterynarza, ona jest damą). Całą swoją postawą wyrażała stanowczy sprzeciw. Siedziała twardo tyłem i gapiła się w ścianę. Nawet wąs jej nie drgnął. Obraza majestatu w każdym calu.
Gdy w ruch poszły kolejne zastrzyki uderzyła w czułe struny córeczki mamusi. Przytuliła się do mnie całym ciałkiem i wtuliła mi nos w załamanie łokcia. I do tego załamania powiedziała wiele brzydkich słów. Bidusia. Nie zdajecie sobie sprawy, jak ja kocham tego kota. Jest absolutnym cudem natury. Z jednej strony łagodna, kochająca i opiekuńcza, a z drugiej niezłomna i twarda jak skała.

A potem wlazła do kosza i w ramach protestu się porzygała.

Na pocieszenie obejrzałyśmy sobie miejsca po zębach, które zagoiły się koncertowo. Aż nie do wiary, zważając na te kratery, które widziałam wcześniej. I noga też w absolutnym porządku. Cała reszta kota poza tyłkiem funkcjonuje wzorcowo.
Kolejna wizyta w środę. W międzyczasie zajęciem dla mnie jest pilna obserwacja stolca. Marzyłam.

A teraz leży na dywanie u Zuzi i niby tak zupełnie bez emocji, spod przymrużonych powiek przygląda się Edkowi. Dla postronnego obserwatora - drzemie. Ale mnie nie oszuka. Jej wyraz twarzy mówi:
- No, podejdź, podejdź! Mam pistolet i łopatę, nikt po tobie nie zapłacze.