1844

W komentarzu do notki 1840 Oisaj napisał:
Ale jak się ma tak ładną żonę jak moja, to już można mieć odrobinę nadziei że jednak zostanie jeszcze ze swoim brzydalem ;)
I to mnie natchnęło do formy notki, która i tak musiała dziś powstać.

Oisaj jest twórcą licznych zdań, które pobudzają mnie do przemyśleń. Kiedyś np. powiedział mi, że jego zdaniem kobiecie milej jest usłyszeć komplement od wysokiego bruneta niż od niskiego grubaska (Jaśku, wybacz, że tak zdradzam nasze tajemnice, ale to mi idealnie konweniuje). W związku z czym czułam się w obowiązku, by zwerbalizować swoje przekonania, gdyż wyraźnie sterują życiem mym.

Uwaga! Będzie historyczne wyznanie!

Niebywale pociągają mnie mężczyźni uważani za brzydali, obdarzeni przy tym dużą dozą inteligencji oraz poczuciem humoru.

Koniec wyznania, teraz argumentacja. (Można wypuścić powietrze - tak, lepiej TĄ stroną).

Otóż doświadczenie życiowe podpowiada mi, że brzydale (nie dyskutujemy o gustach, przyjmijmy taką nomenklaturę dla łatwości wykładu) często zdają sobie sprawę ze swych (prawdziwych lub wyimaginowanych) braków na rynku "brania". W związku z powyższym, aby móc zaistnieć, po prostu bardziej się starają. Gdyby mnie ktoś zapytał, czy wolę spędzić rok w głębokiej tajdze z głupawym Adonisem czy błyskotliwym Igorem, nie zastanawiałabym się nawet przez ułamek sekundy. Albowiem uroda nie jest żadną wartością. Tak, wiem, lepiej być młodym, pięknym, zdrowym i bogatym niż starym, brzydkim, chorym i biednym. Lepiej zainteresowanemu. Ale czy otoczeniu?

Spotkałam już w życiu naprawdę wielu mężczyzn. I po stokroć milej mi było toczyć cudowne dysputy, z których przez każdą dziurkę wystawiał mordę inteligentny chichocik, z brzydkim facetem niż lansować się na dzielni z lokalnym przystojniakiem, co to z podziwu godną regularnością ma we łbie powietrze, skwapliwie wymieszane z sianem. Bez trudu potrafię wyobrazić sobie czułość i dojrzałe uczucie, które szczególnie ujawnia się w przydługie zimowe wieczory, łączące mnie z facetem mądrym, dobrym a brzydkim. Po latach bowiem chemię często szlag trafia. I trzeba mieć czym to zapchać.

Dygresja.
Wiecie czym się różni seks od onanizmu? Otóż po tym pierwszym człowiek ma z kim pogadać.
Koniec dygresji.

I to było preludium. Właśnie zdążamy do sedna.
Świat odgryzł mi dziś kawałek serca. Umarł Robin Williams.
Niekształtna, owłosiona małpa ze zbyt długimi rękami i takimż nosem.
Facet z przerażająco przesadną mimiką.
Mistrz gadania głupimi głosami.
Kurdupel o sylwetce przetrenowanego lekkoatlety, z tych, co to - rozumiecie - rzuty.

Zakochałam się w tym błyskotliwym, piekielnie zdolnym, przekornie i nieśmiało uśmiechniętym brzydalu od pierwszego wejrzenia. Kiedy świat ujrzał po raz pierwszy Stowarzyszenie umarłych poetów miałam 16 lat i nie chłopcy - moi równolatkowie - główni bohaterowie tej opowieści, ale właśnie ich nauczyciel skradł mi serce na zawsze. Śmiałam się z nim i płakałam przez ćwierć wieku. Dostarczył mi nieprzeliczonych wzruszeń. Ukształtował po części człowieka, jakim się stałam.

Och, Kapitanie, mój Kapitanie! Będę CHOLERNIE tęsknić.

Oświadczenie końcowe.
Gdy umrze Dustin Hoffman, wyjadę w Bieszczady i ślad po mnie zaginie.


PS Nie jestem rasistką. Wiem, że zdarzają się mężczyźni przystojni, obdarzeni przy tym wybitnym intelektem, rozpasanym poczuciem humoru oraz dobrocią. Wiem, bo mam takiego w domu (trafiło się ślepej kurze ziarno). Ale umówmy się - to jest margines marginesu (przeddzidzie śróddzidzia zadzidzia dzidy). Taka wartość statystycznie nieistotna. Więc nie przeszkadza mi w wyciąganiu przytoczonych powyżej wniosków.