1846

Mój mózg z bruzdą lubi badania terenowe. Bywa - daje to dość ciekawe wyniki. A czasem przygody.

Na przykład od lat pasjonuje mnie pytanie: co to jest rura - wyjaśnij bez gestykulacji. Tutaj istotna jest nie tyle sama treść odpowiedzi (znam idealną, składającą się z czterech słów), co zachowanie odpowiadającego. Jeśli nie wierzycie, przyjmijcie ode mnie ten skromny dar i ruszajcie w teren. Pamiętać jedynie należy, by odpytywać zawsze jedną osobę, bo inaczej nie ma zabawy - ludzie się nakręcają nawzajem i zgapiają od siebie. Wynika to z faktu, że mało kto potrafi kreatywnie podchodzić do zadań, większość osób ulega sugestii i nie umie już opuścić wyślizganych torów.

Pamiętam sprzed lat warsztaty z psychologiem, w czasie których pokazywano nam, kursantom, mechanizmy rządzące "chadzaniem utartymi ścieżkami". Jednym z zadań, które otrzymaliśmy na samym początku były trzy ołówki (zapałki, patyczki, obojętnie) i polecenie: ułóż kwadrat. O ile sobie przypominam, byłam jedyną w grupie, której się udało. Dzięki bruździe prawdopodobnie. Ot - u mnie odmiennie przebiegają impulsy elektryczne.

Właśnie - a propos. Spotkałam się dziś na kawie z moją byłą dyrektorką. Rozmawiałyśmy o tysiącu różnych spraw, jak to zwykle i wypłynęła również sprawa strony internetowej jej firmy. Robimy strony internetowe, więc jej to zaproponowałam, ale bardzo po koleżeńsku, czyli - jeśli miałaby chęć. Skwitowała to informacją o koleżance, która wraz z mężem para się tego typu działalnością. Po czym zapadła w króciutką zadumę i podsumowała:
- Chociaż... wiesz co? Ja ją znam prywatnie, jest dowcipna i inteligentna. Ale ciebie znam zawodowo i wiem na pewno, że w pomysłowości mało kto cię przebija.
Czyli działanie bruzdy jest jednak widoczne.

To wszystko są dygresje, ma się rozumieć. Bo jakoś tak dzisiaj przypomniało mi się, że onegdaj, w ramach badań terenowych, niezbędnych (jak mi się wydawało) do napisania pewnego tekstu, postanowiłam zbadać fenomen nawiązywania znajomości damsko-męskich przez internet. Owszem, nasz związek z Prezesem też ma swoje korzenie w czeluściach sieci, ale to były inne czasy. Raczkowanie, że tak powiem. Poznaliśmy się na czacie, co do dzisiejszego przemysłu ma się nijak.

No to założyłam sobie fikcyjne konto na serwisie randkowym, w cały proces wciągając Prezesa, gdyż potrzebowałam niezależnego konsultanta. Największy problem stanowiły zdjęcia - przesz swoich nie zamieszczę, jeszcze mnie kto przypadkiem trafi i będzie. Odbyliśmy naradę wojenną, czego wynikiem stało się buszowanie po takichż portalach, ale w Rosji. Znalazłam stosowną panią, ładną, ale raczej erotyczną niż porywająco piękną, rąbnęłam jej zdjęcia i poszło.

Podkreślam, że rozszyfrowana zostałam tylko raz. Pewnie dlatego, że uporczywie uchylałam się od spotkań w realu (nie o to wszakże chodziło, tylko o zachowania ludzi). Nie nagabywała mnie żadna kobieta. Faceci obecnie natychmiast przechodzą do spotkań i nie chcą wdawać się w żadne zawiłe konwersacje - ergo: czego by nie deklarowali, chodzi wyłącznie o konsumpcję, uczucia nie mają nic do rzeczy. Inteligentni i dowcipni mężczyźni są na wyginięciu i gatunek ten należy objąć bezwzględną ochroną. Tylko raz było mi przykro, że oszukuję.

Facet, któremu coś "nie stykało" okazał się sympatyczny i zabawny. Wyznałam mu prawdę, nie podając personaliów. Okazało się, że tak naprawdę nie szuka znajomości z kobietami, ponieważ jest ciężko zakochany w dziewczynie, którą poznał przez internet właśnie i stara się za wszelką cenę odgrzać ten kontakt. Resztę robi dla sportu, ale nie wychodzi poza klawiaturę. Co ciekawe - był przystojny. Pomagał mi, odpowiadając na pytania, zadawane wprost. Dowiedziałam się od niego wielu ciekawych rzeczy o zachowaniach kobiet randkujących w sieci (na czym mi zależało, a czego sprawdzić empirycznie nie mogłam). Rozstaliśmy się w miłej atmosferze i bez żalu.

Gość, w relacji z którym doznałam wyrzutów sumienia, efektem czego była likwidacja konta i zniknięcie bez wieści (badania i tak zostały ukończone), rzeczywiście szukał emocji i kogoś na stałe. Pochodził z epoki randek przedinternetowych, było ode mnie sporo starszy i rzucała się w oczy jego szczerość. Pozbawiony całkowicie charakterystycznej dla tego typu relacji nachalności, zdawał się bezbronny i wystawiony na strzał. Nie miałam sumienia oszukiwać go dłużej, ale nie chciałam, żeby dowiedział się, że jest królikiem doświadczalnym, bo to mogłoby sprawić mu przykrość. Wymyśliłam jakiś w miarę prawdopodobny powód, poinformowałam go o likwidacji konta w portalu i zniknęłam jak sen złoty.

Tak zakończyła się jedna z ciekawszych przygód badawczych, których byłam uczestniczką. Jeśli wpadnę na równie intrygujący pomysł, nie omieszkam Wam o nim opowiedzieć. Tymczasem wracam do rury, która nikomu w niczym nie zagraża oraz nikogo w żadnej mierze nie krzywdzi.