1404

Powszechnie wiadomo, że nie potrafię gotować się zbyt długo. W związku z powyższym wzięłam głęboki oddech i poszukałam (metodą Pollyanny) jasnych stron. Otóż wizyta w tefałenie dużo mnie nauczyła. Przede wszystkim tego, że nie warto być kulturalnym. Gdyby rzecz się powtórzyła w jakiejkolwiek konfiguracji, nie będę odpowiadała na pytania, tylko przeproszę i powiem to, co mam do powiedzenia. A że wiem już, jak to jest - więc się uda.

Oto moje podsumowanie wizyty w DDTVN - całkowicie nie na temat.
Efekty można obejrzeć TUTAJ.
A teraz przejdźmy do opowiadań - wiem, że czekacie. Będą ze zdjęciami - wiem, że lubicie. Dużo tego wszystkiego, więc podzielę na dwie części - dziś: pobyt z córeczką w stolicy dzień pierwszy. Jutro: telewizja od środka i powroty.

Dużo było śmiechu, bo gen świra mamy obie - to wiadomo. Były też chwile mrożące krew w żyłach, po których pozostały rany cięte i kłute. Ale od początku.

Wyruszyłyśmy sobie za czasów jasnych, co nic specjalnie nie wniosło, bo i tak dotarłyśmy za ciemnych. Wolę podróżować wagonami bezprzedziałowymi. Wchodzimy, dążymy ku wyznaczonym pozycjom i... niespodzianka. Na Centralny postanowił również dostać się tzw. dziadek smrodek. Zasiadł kulturalnie - może miał świadomość, że zabija aromatem - na końcu wagonu. Problem tkwił w tym, że my też miałyśmy tam miejsca. Olaboga! Całe szczęście, że w drugie święto w pociagu puchy. Przemiksowałyśmy się w oddalę, wprost do stoliczka, gdzie można było postawić laptop, żeby oglądać film.

Dziadek smrodek - prócz roztaczania woni - nie przejawiał prawie żadnych niepożądanych zachowań. Prawie. Spał sobie bowiem, śmierdząc w kąciku, lecz za każdym przebudzeniem - średnio co kwadrans - wstawał i pytał: już Centralny? Uspokojony, że jeszcze nie, siadał, zasypiał, by po piętnastu minutach operację powtórzyć. I tak aż do celu. W międzyczasie przeszła kontrola biletów; dziadek radośnie oznajmił, że ma kredytowy, ale nie wie gdzie, bo go głowa boli. Pani kontrola była dość nieustępliwa, więc po dłuższych poszukiwaniach radośnie odnalazł zgubę, okazał i zasnął na kolejny kwadrans.

Dotarłszy do celu przegrupowałyśmy się, wyruszając w podróż pieszą, gdyż dworzec przy Alejach, studio przy Marszałkowskiej, a hotel przy Kruczej - nie opłacało się korzystać z żadnych środków komunikacji.
- A co to za zegareczek na wieży? - zapytało błyskotliwie moje dziecko w poczatkowej fazie spaceru i zarobiło torebką.

Komentując obficie, chichocząc bez pamięci i wzbudzając zainteresowanie przechodniów dotarłyśmy na miejsce. Głupawka rozkręciła się w pełni. Hotel rozmiarów solidnych, z założenia zapewne wypasiony, w rezultacie nie odbiegał standardem od sieciówek typu Campanile. Ciagnące się w nieskończoność korytarze, pozbawione światła dziennego.

Nie odbiegał więc ów hotel w niczym, poza jednym - cenami. Mieszkaliśmy onegdaj w identycznym standardzie w Campanile w Lublinie i płaciliśmy za pokój 140 zł. W Mercure Grand w Warszawie to samo kosztowało 850 zł. Bez komentarza - telewizja płaci, co mnie to obchodzi.
- Chcemy pokój z wanną - oznajmiłam panu w recepcji.
- Przykro mi, wanny tylko w apartamentach.
- Ale nam to nie przeszkadza!
Pan lekko spanikował.
- TVN zamówił pokój standard...
- Skąpcy, nie?

Znalazłyśmy pokój.

- Światło nie działa - zakomunikowało moje bywałe dziecko.
- Wraź kartę do czytnika.
- Po co?
- Wraź, to zobaczysz.
- O, cholera, mamy jedno łóżko!

- Dwa, tylko zestawione.
- Mam spać aż tak blisko ciebie? Nie wiem, jak to przetrwam!
No i się zaczęło.

- Przeczytam wszystkie instrukcje!
- Na zdrowie.
- Łoooooo, wypas! Maaaamooo - pacz!!!

- Dawaj pilota, dawaj! Będę naciskać!!! Albo nie. Chodź, pobiegamy po korytarzach. Będziemy pukać do wszystkich drzwi i uciekać.
- A może jesteś głodna?
- Jestem.
- To odpalaj internety, szukamy czynnej knajpy.

Z restauracji hotelowej zrezygnowałyśmy. Jeśli tam najtańszy pokój kosztuje 850 zł, to łyżeczka sosu na dużym talerzu pewnie z pięć dych. A wała! Sprawa okazała się jednak dość skomplikowana, ponieważ w żadnej restauracji w pobliżu nie odbierano telefonu.
- Wynijdźmy. Pójdziemy przed się, tam musi być jakaś cywilizacja.
I rzeczywiście. W końcu znalazłyśmy jakąś pizzerię, gdzie spożyłysmy produkt jakości słabej, acz bardzo drogi. Ale w sumie i tak tańszy niż hotelowe wypasy. Zapewne.

Najedzone, obejrzawszy zaciemnienie, postanowiłyśmy zwariować w hotelu.

- Co to jest?
- Automat do czyszczenia butów.
- Ooooo! Chcę! Będę czyścić!!!
- Ale ty masz turbolacie*.
- Nic nie szkodzi, nic nie szkodzi! Czyszczę.

Rozgrzewka została uznana za zakonczoną. I się zaczęło.
- Bierzemy wszystko!
- Po co?
- Dla idei. Oni mają za dużo. Są szlafroki?
- Nie ma.
- Błąd, błąd. Ryję w składzie. Szamponiki są?
- Są.
- Bierzemy. Mydełka?
- Są.
- Bierzemy? Herbatka?
- Jest.
- Bierzemy.
- Wypijemy.
- No tak. Ale jest szczotka do ubrań. Bierzemy. I czyścik do butów. I, o, patrz! Worek na pranie.
- Czy aby nie oszalałaś?
- Notesik!!!

- Czemu skaczesz na tej pufie?
- Sprawdzam, jak się siedzi. Bierzemy.
- Nie sądzisz, że to przesada?
- Przesada to by była - odpowiada moja jedyna córka, leżąc w ubikacji pod klozetem i obserwując śrubunek - gdybyśmy zabrały muszlę**.

Płaczę, bo to już ten etap.
- Spać, smarkulo!
- Wślizgnę się w tę cudowną pościel, zaścieloną idealnie.

- Żadnych zmarszeń. Pacz, jak umiem!
- Cudownie.

- Mamoooo, zburzyłaś łóżko!!!
- Filmy ci się skończyły?
- No to dobranoc. Nuda, nuda.
- Dobranoc, moja gwiazdo.


* Dla niewtajemniczonych... turbolacie:








** No pewnie, że nic nie wzięlyśmy. Po co? Mało tego - dowiedziałam się po fakcie, że barek był wliczony. Mogłyśmy się upić za darmochę.